Op nieuwjaarsdag overleed Lhasa de Sela na een niet te winnen strijd tegen kanker. Lhasa maakte de afgelopen 12 jaar drie opvallende platen, die in kleine kring werden geprezen, maar door het grote publiek helaas werden genegeerd. Voor iedereen die ze wel kent zijn La Llorona (1998), The Living Road (2003) en het vorig jaar verschenen Lhasa platen om te koesteren. Op haar platen combineerde Lhasa op even fraaie als knappe wijze invloeden uit de Westerse singer-songwriter muziek met invloeden uit de wereldmuziek. Het leverde muziek vol passie en avontuur op die eigenlijk alleen maar mooier werden. Lhasa de Sela werd slechts 37 jaar. We zullen haar missen.Voor een ieder die het vorig jaar gemist heeft nogmaals de recensie van haar helaas laatste plaat: Lhasa (2009)
Googelen naar Lhasa levert vooral pagina’s met informatie over de gelijknamige Tibetaanse hoofdstad op, maar Lhasa is inmiddels ook al een jaar of tien een synoniem voor hele bijzondere popmuziek. Hiervoor verantwoordelijk is de van oorsprong Mexicaanse, maar in Big Indian, New York, opgegroeide zangeres Lhasa de Sela. Lhasa debuteerde aan het eind van de jaren 90 met het prachtige La Llorona; een plaat die vooral door liefhebbers van wereldmuziek werd opgepikt, maar eigenlijk een veel breder publiek verdiende. Iets wat in nog sterkere mate gold voor de geweldige, in 2003 uitgebrachte, opvolger The Living Road; een plaat die moet worden gerekend tot de meest onderschatte platen van het afgelopen decennium. We hebben zes jaar moeten wachten op een volgend levensteken van Lhasa de Sela, maar met haar titelloze derde plaat is de Lhasa gelukkig weer helemaal terug. Met deze derde plaat slaat Lhasa nieuwe wegen in. Waar La Llorana nog volledig Spaanstalig was en op The Living Road Spaanstalige songs werden afgewisseld met Franstalige en Engelstalige songs, is de derde plaat van Lhasa volledig Engelstalig. Met het verdwijnen van het Spaans uit haar teksten, zijn ook de meeste Mexicaanse invloeden uit de muziek van Lhasa verdwenen. Dat is aan de ene kant jammer, want juist de mix van westerse en Mexicaanse invloeden gaf de muziek van Lhasa zo’n uniek karakter, maar aan de andere kant geeft het prachtige geluid op deze nieuwe plaat weinig reden tot klagen. Op haar derde plaat, waarop Lhasa wordt bijgestaan door niemand minder dan Patrick Watson, kiest Lhasa voor een buitengewoon stemmig geluid dat aansluit bij dat van bands als Cowboy Junkies en Tindersticks (met wie Lhasa in het verleden al eens samenwerkte) en zangeressen als Cat Power en Nina Nastasia. De meeste songs op de derde plaat van Lhasa slepen zich in een buitengewoon laag tempo voort en worden gekenmerkt door een uiterst sobere maar zeer doeltreffende instrumentatie en de bezwerende vocalen van Lhasa de Sela. De derde van Lhasa is absoluut geen plaat om op de achtergrond te beluisteren; dit is een plaat waar je in op moet gaan. Een plaat die 100% aandacht vraagt, maar je hier uiteindelijk met 200% genot voor beloont. Een alternatief voor de vorige twee platen van Lhasa is deze derde vanwege de totaal verschillende muzikale context niet. Het is wel een prachtige aanvulling op het bijzondere oeuvre van een zangeres die al lang de wereld aan haar voeten had moeten hebben. Erwin Zijleman