Vampire Weekend - Contra
Vampire Weekend debuteerde twee jaar geleden met een titelloze plaat die moet worden gerekend tot de leukere debuten van de afgelopen jaren. Op haar debuut vermengde de band uit New York op bijzonder inventieve en zeer aangename wijze invloeden uit de indie-rock met invloeden uit de Afrikaanse en Caribische muziek. Het leverde een plaat op die niet alleen nadrukkelijk verwees naar platen uit een ver verleden van onder andere Peter Gabriel, XTC, Talking Heads en natuurlijk Paul Simon’s Graceland, maar die ook aansloot bij die van andere hippe bands uit New York als Yeasayer en MGMT. Naar de tweede plaat van Vampire Weekend wordt al een tijdje reikhalzend uitgekeken, maar deze week ligt Contra dan eindelijk in de winkel. Direct na eerste beluistering van Contra zijn twee dingen duidelijk: 1. Contra borduurt voort op het debuut van de band en weet hierdoor net iets minder te verrassen, 2. Contra duikt de diepte in en klinkt hierdoor nog veelzijdiger en veelkleuriger dan het al zo bewierookte debuut. Het lijken tegenstrijdige beweringen, maar dat zijn het niet. Waar het debuut van Vampire Weekend het vooral moest hebben van de verrassing, werkt de band op Contra haar inmiddels bekende geluid verder uit en maakt het in muzikaal opzicht een flinke sprong. Ook op Contra worden aanstekelijke popsongs verrijkt met exotische ritmes, maar hiernaast kiest Vampire Weekend op haar tweede plaat vaker voor wat meer ingetogen momenten en wordt frequenter het experiment gezocht. Het levert een plaat op die je echt wat vaker moet horen om hem op zijn juiste waarde te kunnen schatten, maar als dit eenmaal gebeurd is wordt Contra alleen maar beter. Pas na enige tijd valt op hoe veelzijdig Contra eigenlijk is. Vampire Weekend flirt op haar tweede plaat niet alleen met Afrikaanse en Caribische muziek, maar bindt ook hiphop, reggae en elektronica aan haar afwisselend meeslepende, prikkelende en chaotische zegekar. Het ene moment hoor je een rockband die stadions kan vullen, het volgende moment een stel navelstaarders die lekker aan het experimenteren zijn. Vampire Weekend is op Contra uitgegroeid tot een veelzijdige band die bijna achteloos aansprekende songs vol avontuur uit haar mouw schudt. Met deze tweede plaat is Vampire Weekend de belofte ver voorbij; 2010 is misschien pas net begonnen, maar de eerste jaarlijstjesplaat is binnen. Erwin Zijleman
Vampire Weekend debuteerde twee jaar geleden met een titelloze plaat die moet worden gerekend tot de leukere debuten van de afgelopen jaren. Op haar debuut vermengde de band uit New York op bijzonder inventieve en zeer aangename wijze invloeden uit de indie-rock met invloeden uit de Afrikaanse en Caribische muziek. Het leverde een plaat op die niet alleen nadrukkelijk verwees naar platen uit een ver verleden van onder andere Peter Gabriel, XTC, Talking Heads en natuurlijk Paul Simon’s Graceland, maar die ook aansloot bij die van andere hippe bands uit New York als Yeasayer en MGMT. Naar de tweede plaat van Vampire Weekend wordt al een tijdje reikhalzend uitgekeken, maar deze week ligt Contra dan eindelijk in de winkel. Direct na eerste beluistering van Contra zijn twee dingen duidelijk: 1. Contra borduurt voort op het debuut van de band en weet hierdoor net iets minder te verrassen, 2. Contra duikt de diepte in en klinkt hierdoor nog veelzijdiger en veelkleuriger dan het al zo bewierookte debuut. Het lijken tegenstrijdige beweringen, maar dat zijn het niet. Waar het debuut van Vampire Weekend het vooral moest hebben van de verrassing, werkt de band op Contra haar inmiddels bekende geluid verder uit en maakt het in muzikaal opzicht een flinke sprong. Ook op Contra worden aanstekelijke popsongs verrijkt met exotische ritmes, maar hiernaast kiest Vampire Weekend op haar tweede plaat vaker voor wat meer ingetogen momenten en wordt frequenter het experiment gezocht. Het levert een plaat op die je echt wat vaker moet horen om hem op zijn juiste waarde te kunnen schatten, maar als dit eenmaal gebeurd is wordt Contra alleen maar beter. Pas na enige tijd valt op hoe veelzijdig Contra eigenlijk is. Vampire Weekend flirt op haar tweede plaat niet alleen met Afrikaanse en Caribische muziek, maar bindt ook hiphop, reggae en elektronica aan haar afwisselend meeslepende, prikkelende en chaotische zegekar. Het ene moment hoor je een rockband die stadions kan vullen, het volgende moment een stel navelstaarders die lekker aan het experimenteren zijn. Vampire Weekend is op Contra uitgegroeid tot een veelzijdige band die bijna achteloos aansprekende songs vol avontuur uit haar mouw schudt. Met deze tweede plaat is Vampire Weekend de belofte ver voorbij; 2010 is misschien pas net begonnen, maar de eerste jaarlijstjesplaat is binnen. Erwin Zijleman