These New Puritans - Hidden
De Britse band These New Puritans debuteerde precies twee jaar geleden met Beat Pyramid. Beat Pyramid kreeg hier en daar uitstekende recensies, maar bleek ook een onbegrepen plaat die maar niet kon kiezen tussen dansbare postpunk en meer experimentele muziek. Het zwaar door de muziek van The Fall geïnspireerde debuut van These New Puritans leverde de band uiteindelijk met hangen en wurgen het predicaat belofte voor de toekomst op, maar unaniem waren de critici zeker niet. Twee jaar na het debuut duikt These New Puritans op met haar tweede plaat, Hidden. Iedereen die Beat Pyramid eigenlijk wat te experimenteel vond, kan maar beter met een grote boog om de tweede plaat van These New Puritans heen lopen, want dit is zeker geen lichte kost. Hidden opent met een uiterst sobere track met blazers die zo lijken weggelopen bij een begrafenis, maar in de track die volgt trekt de band meteen alles uit de kast. Zware Japanse drums, breed uitwaaiende elektronica, overstuurde gitaren, onderkoelde zang, klassiek pianospel, allerlei soorten belletjes en een bijna naargeestig klinkend kinderkoor domineren in de tracks die volgen, al duiken de blazers ook weer regelmatig op. Het levert muziek op die maar moeilijk is te plaatsen of te vergelijken. De band noemt het zelf “dancehall meets Steve Reich”, maar zelf moet ik toch meer aan Animal Collective of vooral Underworld denken dan aan de minimal music van Steve Reich, al heeft de muziek op de achtergrond soms wel wat van Mike Oldfield's Tubular Bells, die de mosterd natuurlijk weer wel bij Steve Reich haalde . In eerste instantie was ik vooral geïntrigeerd door de muziek op Hidden, maar deed het me verder niet zo heel veel. Na verloop van tijd krijgt deze plaat echter een bijna hypnotiserende werking. Hidden lijkt in eerste instantie nog een brei van geluid, maar na enige gewenning blijkt het een puzzel waarvan alle stukjes op de juiste plek lijken te liggen. Het is muziek die niet in een hokje is te stoppen en net zo makkelijk raakt aan klassieke muziek of dance als aan elektronica of postpunk. Het is muziek waarvan ik geen snars begrijp, maar op één of andere manier raken These New Puritans bij mij de juiste snaar. Hidden is een even opzienbarende als mooie plaat van een band die we aan het eind van het jaar vergeten zijn of hebben omarmd als één van de smaakmakers van 2010. Ik gok vooralsnog op het laatste. Erwin Zijleman
De Britse band These New Puritans debuteerde precies twee jaar geleden met Beat Pyramid. Beat Pyramid kreeg hier en daar uitstekende recensies, maar bleek ook een onbegrepen plaat die maar niet kon kiezen tussen dansbare postpunk en meer experimentele muziek. Het zwaar door de muziek van The Fall geïnspireerde debuut van These New Puritans leverde de band uiteindelijk met hangen en wurgen het predicaat belofte voor de toekomst op, maar unaniem waren de critici zeker niet. Twee jaar na het debuut duikt These New Puritans op met haar tweede plaat, Hidden. Iedereen die Beat Pyramid eigenlijk wat te experimenteel vond, kan maar beter met een grote boog om de tweede plaat van These New Puritans heen lopen, want dit is zeker geen lichte kost. Hidden opent met een uiterst sobere track met blazers die zo lijken weggelopen bij een begrafenis, maar in de track die volgt trekt de band meteen alles uit de kast. Zware Japanse drums, breed uitwaaiende elektronica, overstuurde gitaren, onderkoelde zang, klassiek pianospel, allerlei soorten belletjes en een bijna naargeestig klinkend kinderkoor domineren in de tracks die volgen, al duiken de blazers ook weer regelmatig op. Het levert muziek op die maar moeilijk is te plaatsen of te vergelijken. De band noemt het zelf “dancehall meets Steve Reich”, maar zelf moet ik toch meer aan Animal Collective of vooral Underworld denken dan aan de minimal music van Steve Reich, al heeft de muziek op de achtergrond soms wel wat van Mike Oldfield's Tubular Bells, die de mosterd natuurlijk weer wel bij Steve Reich haalde . In eerste instantie was ik vooral geïntrigeerd door de muziek op Hidden, maar deed het me verder niet zo heel veel. Na verloop van tijd krijgt deze plaat echter een bijna hypnotiserende werking. Hidden lijkt in eerste instantie nog een brei van geluid, maar na enige gewenning blijkt het een puzzel waarvan alle stukjes op de juiste plek lijken te liggen. Het is muziek die niet in een hokje is te stoppen en net zo makkelijk raakt aan klassieke muziek of dance als aan elektronica of postpunk. Het is muziek waarvan ik geen snars begrijp, maar op één of andere manier raken These New Puritans bij mij de juiste snaar. Hidden is een even opzienbarende als mooie plaat van een band die we aan het eind van het jaar vergeten zijn of hebben omarmd als één van de smaakmakers van 2010. Ik gok vooralsnog op het laatste. Erwin Zijleman