Midlake - The Courage Of Others
Midlake; ik was ze eerlijk gezegd al weer bijna vergeten. De band uit Denton, Texas, debuteerde al weer 6 jaar geleden met het aangenaam rammelende, meerdere malen naar Radiohead verwijzende, maar uiteindelijk niet meer dan aardige Bamnan And Slivercork, maar leek twee jaar later met het briljante The Trials Of Van Occupanther klaar voor de verovering van de wereld. De band deed dit met muziek die zwaar leunde op zowel folk uit de Los Angeles canyons als Amerikaanse soft-rock uit de jaren 70, maar knoopte deze toch wat tegenstrijdige invloeden (verenig maar eens het beste van Neil Young en America) zo knap aan elkaar dat van retro geen sprake was. The Trials Of Van Occupanther bleek een jaarlijstjes plaat, die vier jaar na dato alleen nog maar beter is geworden. De stilte rond Midlake begon inmiddels wel erg lang te duren, maar net nu je ze niet meer verwacht keren de Texanen terug met The Courage Of Others. Midlake had op haar nieuwe plaat ongestraft voort mogen borduren op de zo bewierookte voorganger, maar direct bij eerste beluistering van The Courage Of Others is duidelijk dat de band een andere keuze heeft gemaakt. Waar Midlake op The Trials Of Van Occupanther nog met één been in de Amerikaanse soft-rock en met één been in de Laurel Canyon folk stond, staan op The Courage Of Others invloeden uit de Britse folk uit de jaren 60 en 70 centraal. Vergeleken met The Trials Of Van Occupanther is The Courage Of Others een donkere, sfeervolle en ingetogen plaat die bovendien veel minder variatie laat horen dan de zo veelzijdige voorganger. Waar The Trials Of Van Occupanther voor ieder wat wils bood, is The Courage Of Others een plaat waarin je jezelf moet verliezen. De meeste songs kiezen voor een vergelijkbare sfeer en klankkleur en het zijn daarom subtiele accenten als een venijnige gitaarrif, hemelse koortjes of opvallende achtergrondvocalen die het onderscheid moeten aanbrengen op een plaat die zich wat mij betreft misschien nog wel het beste als één langgerekte songs laat beluisteren. Het is muziek die hier en daar doet denken aan de muziek van Fairport Convention, maar ik moet bekennen dat het af en toe ook wel iets heeft van The Moody Blues (jaja), terwijl Midlake ook haar liefde voor Radiohead nog niet helemaal heeft afgezworen. Het levert een stemmige en bij vlagen wonderschone plaat op die minder makkelijk vrienden zal maken dan zijn voorganger, maar als je eenmaal bent gevallen voor deze plaat ga je er ook volledig voor. Ik ben inmiddels als een blok gevallen voor The Courage Of Others en kan dan ook alleen maar afsluiten met de bewering dat Midlake zichzelf wederom heeft overtroffen met deze hele bijzondere en bloedmooie plaat. Erwin Zijleman
Midlake; ik was ze eerlijk gezegd al weer bijna vergeten. De band uit Denton, Texas, debuteerde al weer 6 jaar geleden met het aangenaam rammelende, meerdere malen naar Radiohead verwijzende, maar uiteindelijk niet meer dan aardige Bamnan And Slivercork, maar leek twee jaar later met het briljante The Trials Of Van Occupanther klaar voor de verovering van de wereld. De band deed dit met muziek die zwaar leunde op zowel folk uit de Los Angeles canyons als Amerikaanse soft-rock uit de jaren 70, maar knoopte deze toch wat tegenstrijdige invloeden (verenig maar eens het beste van Neil Young en America) zo knap aan elkaar dat van retro geen sprake was. The Trials Of Van Occupanther bleek een jaarlijstjes plaat, die vier jaar na dato alleen nog maar beter is geworden. De stilte rond Midlake begon inmiddels wel erg lang te duren, maar net nu je ze niet meer verwacht keren de Texanen terug met The Courage Of Others. Midlake had op haar nieuwe plaat ongestraft voort mogen borduren op de zo bewierookte voorganger, maar direct bij eerste beluistering van The Courage Of Others is duidelijk dat de band een andere keuze heeft gemaakt. Waar Midlake op The Trials Of Van Occupanther nog met één been in de Amerikaanse soft-rock en met één been in de Laurel Canyon folk stond, staan op The Courage Of Others invloeden uit de Britse folk uit de jaren 60 en 70 centraal. Vergeleken met The Trials Of Van Occupanther is The Courage Of Others een donkere, sfeervolle en ingetogen plaat die bovendien veel minder variatie laat horen dan de zo veelzijdige voorganger. Waar The Trials Of Van Occupanther voor ieder wat wils bood, is The Courage Of Others een plaat waarin je jezelf moet verliezen. De meeste songs kiezen voor een vergelijkbare sfeer en klankkleur en het zijn daarom subtiele accenten als een venijnige gitaarrif, hemelse koortjes of opvallende achtergrondvocalen die het onderscheid moeten aanbrengen op een plaat die zich wat mij betreft misschien nog wel het beste als één langgerekte songs laat beluisteren. Het is muziek die hier en daar doet denken aan de muziek van Fairport Convention, maar ik moet bekennen dat het af en toe ook wel iets heeft van The Moody Blues (jaja), terwijl Midlake ook haar liefde voor Radiohead nog niet helemaal heeft afgezworen. Het levert een stemmige en bij vlagen wonderschone plaat op die minder makkelijk vrienden zal maken dan zijn voorganger, maar als je eenmaal bent gevallen voor deze plaat ga je er ook volledig voor. Ik ben inmiddels als een blok gevallen voor The Courage Of Others en kan dan ook alleen maar afsluiten met de bewering dat Midlake zichzelf wederom heeft overtroffen met deze hele bijzondere en bloedmooie plaat. Erwin Zijleman