Frazey Ford - Obadiah
Frazey Ford maakte de afgelopen negen jaar als lid van het Canadese trio The Be Good Tanyas drie uitstekende platen met een mix van stokoude folk en bluegrass. Of The Be Good Tanyas nog bestaan is onduidelijk, maar Frazey Ford laat op haar eerste soloplaat Obadiah horen dat ze het ook in haar uppie wel zal redden. Ze doet dit met muziek die duidelijk anders klinkt dan de muziek van The Be Good Tanyas, of beter gezegd met muziek die mijlenver is verwijderd van de muziek van het trio uit Vancouver. Obadiah bevat wel wat verdwaalde invloeden uit de folk, country en bluegrass, maar is toch vooral een authentiek klinkende soulplaat. Obadiah klinkt in muzikaal opzicht als een plaat van Al Green in zijn beste jaren en laat horen dat Al Green ook in vocaal opzicht een vrouwelijke evenknie heeft in Frazey Ford. Frazey Ford liet bij The Be Good Tanyas meerdere malen horen dat ze prima kan zingen, maar dat ze op haar eerste soloplaat zou zingen als een doorleefde soulzangeres had ik eerlijk gezegd niet verwacht en ik zal niet de enige zijn. Hoewel Obadiah Frazey Ford’s eerste stapjes al soulzangeres laat horen, klinkt het alsof Frazey Ford nooit iets anders heeft gedaan. In muzikaal opzicht klopt eigenlijk alles op Frazey Ford’s eerste soloplaat en ook op vocaal opzicht is er niets aan te merken op Obadiah. Obadiah is op een paar uitstapjes richting folk en country een volstrekt tijdloze soulplaat die zo lijkt weggelopen uit de jaren 50, 60 of 70. Frazey Ford moet in dit genre concurreren met talloze geweldige zangeressen; zangeressen die in een aantal gevallen makkelijker en beter zingen dan Ford, maar het totaalpakket dat Frazey Ford op Obadiah biedt is maar lastig te verslaan. Naast de vocalen vallen vooral het werkelijk prachtige gitaarwerk (van Be Good Tanyas college Trish Klein) en het aangename tempo waarin de songs van Frazey Ford zich voortslepen op. Frazey Ford blijft op Obadiah redelijk dicht bij de vintage soul uit lang vervlogen tijden, maar voegt door haar bijzondere stemgeluid (dat ook meer dan in het verleden doet denken aan dat van Natalie Merchant), de pure en oprechte wijze waarop ze haar songs vertolkt en het voor het genre atypische gitaarspel ook iets toe aan deze oude soul. In eerste instantie vond ik Obadiah vooral een aangename en sympathieke plaat, maar hoe vaker ik hem hoor des te meer ik er van overtuigd raak dat Frazey Ford een hele bijzondere plaat heeft afgeleverd, die absoluut moet worden gerekend tot de meest eigenzinnige, meest aangename en in kwalitatief opzicht beste soulplaten van de laatste tijd. Erwin Zijleman
Frazey Ford maakte de afgelopen negen jaar als lid van het Canadese trio The Be Good Tanyas drie uitstekende platen met een mix van stokoude folk en bluegrass. Of The Be Good Tanyas nog bestaan is onduidelijk, maar Frazey Ford laat op haar eerste soloplaat Obadiah horen dat ze het ook in haar uppie wel zal redden. Ze doet dit met muziek die duidelijk anders klinkt dan de muziek van The Be Good Tanyas, of beter gezegd met muziek die mijlenver is verwijderd van de muziek van het trio uit Vancouver. Obadiah bevat wel wat verdwaalde invloeden uit de folk, country en bluegrass, maar is toch vooral een authentiek klinkende soulplaat. Obadiah klinkt in muzikaal opzicht als een plaat van Al Green in zijn beste jaren en laat horen dat Al Green ook in vocaal opzicht een vrouwelijke evenknie heeft in Frazey Ford. Frazey Ford liet bij The Be Good Tanyas meerdere malen horen dat ze prima kan zingen, maar dat ze op haar eerste soloplaat zou zingen als een doorleefde soulzangeres had ik eerlijk gezegd niet verwacht en ik zal niet de enige zijn. Hoewel Obadiah Frazey Ford’s eerste stapjes al soulzangeres laat horen, klinkt het alsof Frazey Ford nooit iets anders heeft gedaan. In muzikaal opzicht klopt eigenlijk alles op Frazey Ford’s eerste soloplaat en ook op vocaal opzicht is er niets aan te merken op Obadiah. Obadiah is op een paar uitstapjes richting folk en country een volstrekt tijdloze soulplaat die zo lijkt weggelopen uit de jaren 50, 60 of 70. Frazey Ford moet in dit genre concurreren met talloze geweldige zangeressen; zangeressen die in een aantal gevallen makkelijker en beter zingen dan Ford, maar het totaalpakket dat Frazey Ford op Obadiah biedt is maar lastig te verslaan. Naast de vocalen vallen vooral het werkelijk prachtige gitaarwerk (van Be Good Tanyas college Trish Klein) en het aangename tempo waarin de songs van Frazey Ford zich voortslepen op. Frazey Ford blijft op Obadiah redelijk dicht bij de vintage soul uit lang vervlogen tijden, maar voegt door haar bijzondere stemgeluid (dat ook meer dan in het verleden doet denken aan dat van Natalie Merchant), de pure en oprechte wijze waarop ze haar songs vertolkt en het voor het genre atypische gitaarspel ook iets toe aan deze oude soul. In eerste instantie vond ik Obadiah vooral een aangename en sympathieke plaat, maar hoe vaker ik hem hoor des te meer ik er van overtuigd raak dat Frazey Ford een hele bijzondere plaat heeft afgeleverd, die absoluut moet worden gerekend tot de meest eigenzinnige, meest aangename en in kwalitatief opzicht beste soulplaten van de laatste tijd. Erwin Zijleman