Phil Collins - Going Back
Going Back van Phil Collins is momenteel de best verkochte cd in Nederland. Dat is voor de “serieuze” muziekpers kennelijk reden om deze cd dood te zwijgen, want je leest er helemaal niets over. Het is wat mij betreft misplaatste arrogantie. Arrogantie die zich helaas niet beperkt tot de Nederlandse muziekpers, want ook de Britse muziekbladen halen tot dusver hun neus op voor de nieuwe plaat van Phil Collins. Nu heeft Phil Collins de afgelopen 25 jaar vrijwel alleen maar enorme bagger gemaakt, maar de eerste drie soloplaten van de man waren zeker de moeite waard en zijn uit 1981 stammende solodebuut Face Value mag wat mij betreft zelfs de boeken in als een klassieker. Omdat ik ook nog eens de muziek van Genesis tot mijn jeugdzonden reken, vond ik het absoluut geen probleem om onbevooroordeeld en respectvol te luisteren naar Going Back en dat heb ik dan ook gedaan. Om vervolgens snel te concluderen dat Going Back een hele aardige plaat is. Op Going Back eerst Phil Collins de catalogus van Motown. Dat deed hij al eerder (denk aan zijn grootste hit You Can’t Hurry Love), maar dit keer is gekozen voor een serieuzere aanpak. Voor Going Back wist Phil Collins de originele Motown studioband (The Funk Brothers) te strikken en maakte hij een fraaie selectie uit de geschiedenis van Hitsville USA, waarbij hij een balans wist te vinden tussen bekende en minder bekende tracks uit de rijke geschiedenis van het label. Phil Collins doet op Going Back geen enkele poging om het geluid van Motown te vernieuwen of er zelfs maar een eigen draai aan te geven en The Funk Brothers dragen hier stevig aan bij door het Motown geluid uit de jaren 60 vrijwel exact te reproduceren. Toch klinkt Going Back anders dan een willekeurige Motown verzamelaar. Dat ligt vooral aan de stem van Phil Collins. Collins heeft nooit gepretendeerd een zwarte strot te hebben, maar als blue-eyed soulzanger kan hij prima uit de voeten, waarbij de slijtage van de stembanden van de laatste jaren alleen maar een positief effect heeft. Het resultaat is een cd die absoluut een tien verdient voor de uitvoering. In muzikaal, vocaal en productioneel opzicht klopt eigenlijk alles en Going Back is ook nog eens hoorbaar met heel veel plezier en liefde gemaakt. In artistiek opzicht mag het allemaal wat minder interessant zijn, maar popmuziek mag zo af en toe ook wel eens alleen maar vermaken. Going Back doet dat zo goed dat deze plaat het predicaat “krent uit de pop” wat mij betreft meer dan verdient. Erwin Zijleman
Going Back van Phil Collins is momenteel de best verkochte cd in Nederland. Dat is voor de “serieuze” muziekpers kennelijk reden om deze cd dood te zwijgen, want je leest er helemaal niets over. Het is wat mij betreft misplaatste arrogantie. Arrogantie die zich helaas niet beperkt tot de Nederlandse muziekpers, want ook de Britse muziekbladen halen tot dusver hun neus op voor de nieuwe plaat van Phil Collins. Nu heeft Phil Collins de afgelopen 25 jaar vrijwel alleen maar enorme bagger gemaakt, maar de eerste drie soloplaten van de man waren zeker de moeite waard en zijn uit 1981 stammende solodebuut Face Value mag wat mij betreft zelfs de boeken in als een klassieker. Omdat ik ook nog eens de muziek van Genesis tot mijn jeugdzonden reken, vond ik het absoluut geen probleem om onbevooroordeeld en respectvol te luisteren naar Going Back en dat heb ik dan ook gedaan. Om vervolgens snel te concluderen dat Going Back een hele aardige plaat is. Op Going Back eerst Phil Collins de catalogus van Motown. Dat deed hij al eerder (denk aan zijn grootste hit You Can’t Hurry Love), maar dit keer is gekozen voor een serieuzere aanpak. Voor Going Back wist Phil Collins de originele Motown studioband (The Funk Brothers) te strikken en maakte hij een fraaie selectie uit de geschiedenis van Hitsville USA, waarbij hij een balans wist te vinden tussen bekende en minder bekende tracks uit de rijke geschiedenis van het label. Phil Collins doet op Going Back geen enkele poging om het geluid van Motown te vernieuwen of er zelfs maar een eigen draai aan te geven en The Funk Brothers dragen hier stevig aan bij door het Motown geluid uit de jaren 60 vrijwel exact te reproduceren. Toch klinkt Going Back anders dan een willekeurige Motown verzamelaar. Dat ligt vooral aan de stem van Phil Collins. Collins heeft nooit gepretendeerd een zwarte strot te hebben, maar als blue-eyed soulzanger kan hij prima uit de voeten, waarbij de slijtage van de stembanden van de laatste jaren alleen maar een positief effect heeft. Het resultaat is een cd die absoluut een tien verdient voor de uitvoering. In muzikaal, vocaal en productioneel opzicht klopt eigenlijk alles en Going Back is ook nog eens hoorbaar met heel veel plezier en liefde gemaakt. In artistiek opzicht mag het allemaal wat minder interessant zijn, maar popmuziek mag zo af en toe ook wel eens alleen maar vermaken. Going Back doet dat zo goed dat deze plaat het predicaat “krent uit de pop” wat mij betreft meer dan verdient. Erwin Zijleman