Peter Broderick - How They Are
Het is moeilijk te geloven dat de Peter Broderick die in 2008 de jaarlijstjes van de gerenommeerde Engelse muziektijdschriften Mojo en Uncut wist te halen met het prachtige Home, dezelfde Peter Broderick is als de man die vorig jaar met Music For Falling From Trees bijzonder fraaie muziek voor een dansvoorstelling afleverde. Op Home hoorden we een typische singer-songwriter die meer dan eens aan Elliott Smith deed denken, terwijl op Music For Falling From Trees een geschoolde klassieke componist aan het werk was. Op How They Are komen de beide werelden van Peter Broderick samen en vloeien prachtige, bijna pastorale pianoklanken samen met repeterende gitaarlijnen en ingetogen vocalen. Het levert een plaat op die totaal anders klinkt dan Home of Music For Falling From Trees, maar het eindresultaat is ook dit keer prachtig. How They Are is door de zwaar aangezette pianoklanken, de complexe gitaarloopjes en de bijzondere vocalen een lastig te doorgronden plaat, maar het is ook een plaat die zich langzaam maar steeds nadrukkelijker opdringt. Op het moment dat ik deze recensie schrijf schijnt de zon. Het zijn zeker geen ideale omstandigheden voor een plaat die waarschijnlijk het best tot zijn recht komt op donkere winteravonden of op zich in een laag tempo voortslepende en regenachtige zondagochtenden. Ook op How They Are toont Peter Broderick zich weer een alleskunner. Het pianospel is fascinerend en wonderschoon en kleurt fraai en trefzeker bij de licht droevige songs van Peter Broderick. Het zijn vanwege de lange muzikale intermezzo’s geen makkelijke songs, maar voor de aanhouder valt er op deze plaat verschrikkelijk veel te genieten. Peter Broderick levert in drie jaar tijd met Home, Music For Falling From Trees en How They Are drie totaal verschillende platen, maar ook drie wonderschone platen af. Net als Music For Falling For Trees is ook How They Are weer geen plaat die makkelijk zal opduiken in jaarlijstjes, maar op basis van het gebodene zou dat niet eens onterecht zijn. Echt een hele mooie en bijzondere plaat van deze Amerikaan. Erwin Zijleman
Het is moeilijk te geloven dat de Peter Broderick die in 2008 de jaarlijstjes van de gerenommeerde Engelse muziektijdschriften Mojo en Uncut wist te halen met het prachtige Home, dezelfde Peter Broderick is als de man die vorig jaar met Music For Falling From Trees bijzonder fraaie muziek voor een dansvoorstelling afleverde. Op Home hoorden we een typische singer-songwriter die meer dan eens aan Elliott Smith deed denken, terwijl op Music For Falling From Trees een geschoolde klassieke componist aan het werk was. Op How They Are komen de beide werelden van Peter Broderick samen en vloeien prachtige, bijna pastorale pianoklanken samen met repeterende gitaarlijnen en ingetogen vocalen. Het levert een plaat op die totaal anders klinkt dan Home of Music For Falling From Trees, maar het eindresultaat is ook dit keer prachtig. How They Are is door de zwaar aangezette pianoklanken, de complexe gitaarloopjes en de bijzondere vocalen een lastig te doorgronden plaat, maar het is ook een plaat die zich langzaam maar steeds nadrukkelijker opdringt. Op het moment dat ik deze recensie schrijf schijnt de zon. Het zijn zeker geen ideale omstandigheden voor een plaat die waarschijnlijk het best tot zijn recht komt op donkere winteravonden of op zich in een laag tempo voortslepende en regenachtige zondagochtenden. Ook op How They Are toont Peter Broderick zich weer een alleskunner. Het pianospel is fascinerend en wonderschoon en kleurt fraai en trefzeker bij de licht droevige songs van Peter Broderick. Het zijn vanwege de lange muzikale intermezzo’s geen makkelijke songs, maar voor de aanhouder valt er op deze plaat verschrikkelijk veel te genieten. Peter Broderick levert in drie jaar tijd met Home, Music For Falling From Trees en How They Are drie totaal verschillende platen, maar ook drie wonderschone platen af. Net als Music For Falling For Trees is ook How They Are weer geen plaat die makkelijk zal opduiken in jaarlijstjes, maar op basis van het gebodene zou dat niet eens onterecht zijn. Echt een hele mooie en bijzondere plaat van deze Amerikaan. Erwin Zijleman