Abe Vigoda - Crush
Abe Vigoda is een Amerikaanse band die weet waar de succesvolle (Britse) bands uit de jaren 80 de mosterd haalden. De band concurreert hierdoor met talloze andere bands en was me tot dusver eerlijk gezegd niet opgevallen. Ook de band’s vierde plaat, het onlangs verschenen Crush, viel niet direct in positieve zin op. In eerste instantie had ik vooral het idee dat ik naar een obscure B-kantjes verzamelaar van The Cure zat te luisteren, maar op een gegeven moment had Abe Vigoda me toch te pakken. Op het eerste gehoor is er zoals gezegd niet veel nieuws onder de zon. De door synths gedomineerde muziek van Abe Vigoda lijkt zo weggelopen uit de jaren 80 en doet hierbij meerdere malen aan The Cure denken. Wanneer je beter naar deze plaat luistert, merk je al snel dat de muziek van Abe Vigoda uit meerdere lagen bestaat en dat deze lagen op fascinerende wijze aan elkaar zijn gesmeed. Wanneer deze lagen voor het eerst aan de oppervlakte komen openbaren zich invloeden uit andere genres en andere klankkleuren. Zo is Crush hoorbaar beïnvloedt door de noiserock van Sonic Youth en nemen gitaren een belangrijkere plek in dan je op het eerste gehoor zult hebben vermoed. Het groeiproces van Crush neemt al snel imposante vormen aan. Inmiddels ben ik zeer onder de indruk van de vierde plaat van Abe Vigoda en durf ik Crush best te scharen onder de betere rockplaten van 2010. Crush ontleent haar kracht voor een belangrijk deel aan de ongrijpbaarheid van de muziek van Abe Vigoda. Aan de ene kant zijn de inspiratiebronnen duidelijk en hoor je muziek die rechtstreeks uit de jaren 80 lijkt te stammen, maar aan de andere kant klinkt alles net even anders en zet Abe Vigoda je ook nog eens constant op het verkeerde been. Lichte kost is het zeker niet. Crush is een plaat die energie vreet, maar uiteindelijk ook veel geeft. Echt makkelijk te omschrijven is de plaat niet, maar als ik een poging moet wagen kom ik op het volgende: “een supergroep bestaande uit leden van The Cure, Echo & The Bunnymen en The Psychadelic Furs die onder de productionele leiding van leden van Sonic Youth naar het heden worden geflitst en vervolgens een tribute plaat maken met songs van The Smiths”. Het is een omschrijving waarmee je Crush evenveel recht als tekort doet, maar het is in ieder geval beter dan het afschilderen van deze plaat als een fantasieloze 80s rip-off. Crush blijft echter ook een plaat die je met woorden altijd tekort doet. Ik raad liefhebbers van avontuurlijke rockmuziek dan ook van harte aan om eens naar deze plaat te gaan luisteren, waarbij de waarschuwing dat het hier gaat om zwaar verslavend spul zeker op zijn plaats is. Erwin Zijleman
Abe Vigoda is een Amerikaanse band die weet waar de succesvolle (Britse) bands uit de jaren 80 de mosterd haalden. De band concurreert hierdoor met talloze andere bands en was me tot dusver eerlijk gezegd niet opgevallen. Ook de band’s vierde plaat, het onlangs verschenen Crush, viel niet direct in positieve zin op. In eerste instantie had ik vooral het idee dat ik naar een obscure B-kantjes verzamelaar van The Cure zat te luisteren, maar op een gegeven moment had Abe Vigoda me toch te pakken. Op het eerste gehoor is er zoals gezegd niet veel nieuws onder de zon. De door synths gedomineerde muziek van Abe Vigoda lijkt zo weggelopen uit de jaren 80 en doet hierbij meerdere malen aan The Cure denken. Wanneer je beter naar deze plaat luistert, merk je al snel dat de muziek van Abe Vigoda uit meerdere lagen bestaat en dat deze lagen op fascinerende wijze aan elkaar zijn gesmeed. Wanneer deze lagen voor het eerst aan de oppervlakte komen openbaren zich invloeden uit andere genres en andere klankkleuren. Zo is Crush hoorbaar beïnvloedt door de noiserock van Sonic Youth en nemen gitaren een belangrijkere plek in dan je op het eerste gehoor zult hebben vermoed. Het groeiproces van Crush neemt al snel imposante vormen aan. Inmiddels ben ik zeer onder de indruk van de vierde plaat van Abe Vigoda en durf ik Crush best te scharen onder de betere rockplaten van 2010. Crush ontleent haar kracht voor een belangrijk deel aan de ongrijpbaarheid van de muziek van Abe Vigoda. Aan de ene kant zijn de inspiratiebronnen duidelijk en hoor je muziek die rechtstreeks uit de jaren 80 lijkt te stammen, maar aan de andere kant klinkt alles net even anders en zet Abe Vigoda je ook nog eens constant op het verkeerde been. Lichte kost is het zeker niet. Crush is een plaat die energie vreet, maar uiteindelijk ook veel geeft. Echt makkelijk te omschrijven is de plaat niet, maar als ik een poging moet wagen kom ik op het volgende: “een supergroep bestaande uit leden van The Cure, Echo & The Bunnymen en The Psychadelic Furs die onder de productionele leiding van leden van Sonic Youth naar het heden worden geflitst en vervolgens een tribute plaat maken met songs van The Smiths”. Het is een omschrijving waarmee je Crush evenveel recht als tekort doet, maar het is in ieder geval beter dan het afschilderen van deze plaat als een fantasieloze 80s rip-off. Crush blijft echter ook een plaat die je met woorden altijd tekort doet. Ik raad liefhebbers van avontuurlijke rockmuziek dan ook van harte aan om eens naar deze plaat te gaan luisteren, waarbij de waarschuwing dat het hier gaat om zwaar verslavend spul zeker op zijn plaats is. Erwin Zijleman