Tame Impala - Innerspeaker
Ik heb het de afgelopen maanden een paar keer geprobeerd met Innerspeaker van de Australische band Tame Impala, maar het kwartje viel geen enkele keer. Tame Impala maakt muziek die direct uit de jaren 60 lijkt te stammen. De psychedelische rockmuziek van de Australiërs verwijst nadrukkelijk naar bands als Cream, The Jimi Hendrix Experience, Pink Floyd, Yes, Cream en vooral The Beatles in hun psychedelische dagen. Dat klinkt natuurlijk best lekker, maar het is al zo vaak gedaan de afgelopen decennia en ook al heel vaak erg goed. Tame Impala voegde hier wat mij betreft niets aan toe, maar toen ik de plaat vanavond na de zoveelste positieve recensie maar weer eens in de cd speler stopte had Innerspeaker me opeens wel te pakken. Vermoeidheid en een paar glazen wijn kunnen kennelijk wonderen doen, want wat vind ik het debuut van Tame Impala opeens een goede plaat. Nieuwe dingen hoor ik er nog altijd niet in, maar dat kan me eigenlijk niets meer schelen. Tame Impala maakt op Innerspeaker psychedelische rockmuziek zoals die in de jaren 60 werd gemaakt, maar het is wel muziek van een niveau dat destijds maar aan weinigen gegeven was. Innerspeaker is een plaat met meerdere gezichten. Het is een plaat die heerlijke voort kan kabbelen met vocalen vol galm, maar het is ook een plaat die je van je sokken kan blazen met torenhoge gitaarmuren. De muziek van Tame Impala klinkt bekend in de oren, maar heeft tegelijkertijd een vervreemdende werking. Voor Innerspeaker moet je echt even gaan zitten, maar vervolgens neemt de plaat je mee naar een wereld en een tijd die in niets lijkt op de onze. Vermoeidheid en alcoholische beneveling doen hierbij absoluut wonderen, want pas wanneer je je volledig mee laat slepen door de muziek van Tame Impala, hoor je hoe goed Innerspeaker is. Inmiddels komt de plaat voor de vierde achtereenvolgende keer door de speakers en nog steeds hoor ik nieuwe dingen. Tame Impala heeft met Innerspeaker een tijdloze luistertrip afgeleverd die misschien met beide benen in het verre verleden staat, maar ook in 2010 absoluut urgent is. Put jezelf een weekje uit, neem een paar wijntjes en een muzikale ontdekkingsreis die zijn weerga niet kent ligt voor je klaar. Ik heb echter zomaar het idee dat ik Innerspeaker morgen na een stevig ontbijt en een straffe bak koffie nog steeds een wereldplaat vind. Een jaarlijstjesplaat volgens velen. Het zou zo maar kunnen. Erwin Zijleman
Ik heb het de afgelopen maanden een paar keer geprobeerd met Innerspeaker van de Australische band Tame Impala, maar het kwartje viel geen enkele keer. Tame Impala maakt muziek die direct uit de jaren 60 lijkt te stammen. De psychedelische rockmuziek van de Australiërs verwijst nadrukkelijk naar bands als Cream, The Jimi Hendrix Experience, Pink Floyd, Yes, Cream en vooral The Beatles in hun psychedelische dagen. Dat klinkt natuurlijk best lekker, maar het is al zo vaak gedaan de afgelopen decennia en ook al heel vaak erg goed. Tame Impala voegde hier wat mij betreft niets aan toe, maar toen ik de plaat vanavond na de zoveelste positieve recensie maar weer eens in de cd speler stopte had Innerspeaker me opeens wel te pakken. Vermoeidheid en een paar glazen wijn kunnen kennelijk wonderen doen, want wat vind ik het debuut van Tame Impala opeens een goede plaat. Nieuwe dingen hoor ik er nog altijd niet in, maar dat kan me eigenlijk niets meer schelen. Tame Impala maakt op Innerspeaker psychedelische rockmuziek zoals die in de jaren 60 werd gemaakt, maar het is wel muziek van een niveau dat destijds maar aan weinigen gegeven was. Innerspeaker is een plaat met meerdere gezichten. Het is een plaat die heerlijke voort kan kabbelen met vocalen vol galm, maar het is ook een plaat die je van je sokken kan blazen met torenhoge gitaarmuren. De muziek van Tame Impala klinkt bekend in de oren, maar heeft tegelijkertijd een vervreemdende werking. Voor Innerspeaker moet je echt even gaan zitten, maar vervolgens neemt de plaat je mee naar een wereld en een tijd die in niets lijkt op de onze. Vermoeidheid en alcoholische beneveling doen hierbij absoluut wonderen, want pas wanneer je je volledig mee laat slepen door de muziek van Tame Impala, hoor je hoe goed Innerspeaker is. Inmiddels komt de plaat voor de vierde achtereenvolgende keer door de speakers en nog steeds hoor ik nieuwe dingen. Tame Impala heeft met Innerspeaker een tijdloze luistertrip afgeleverd die misschien met beide benen in het verre verleden staat, maar ook in 2010 absoluut urgent is. Put jezelf een weekje uit, neem een paar wijntjes en een muzikale ontdekkingsreis die zijn weerga niet kent ligt voor je klaar. Ik heb echter zomaar het idee dat ik Innerspeaker morgen na een stevig ontbijt en een straffe bak koffie nog steeds een wereldplaat vind. Een jaarlijstjesplaat volgens velen. Het zou zo maar kunnen. Erwin Zijleman