Bryan Ferry - Olympia
Mijn zwak voor de muziek van Bryan Ferry dateert nog uit de tijd dat hij met Roxy Music grensverleggende muziek maakte. Ook toen Roxy Music dat al lang niet meer deed, rekende ik de band nog tot mijn favorieten. Er zijn niet veel platen die ik zo vaak heb gedraaid als Flesh + Blood en Avalon; platen die door de critici overigens werden verguisd. Wat voor de muziek van Roxy Music geldt, geldt eigenlijk ook voor de soloplaten van Bryan Ferry. In artistiek opzicht was het lang niet altijd baanbrekend, maar op een of andere manier wist hij mij bijna altijd te overtuigen. Voor het laatst deed Ferry dit al weer drie jaar geleden met het verrassend sterke en met louter Bob Dylan songs gevulde Dylanesque. Bryan Ferry werd eerder dit jaar 65, maar van met pensioen gaan wil hij nog niets weten. Deze week ligt immers zijn nieuwe plaat, Olympia, in de winkel. Olympia is aan de ene kant een plaat die naadloos aansluit op de vorige platen van Bryan Ferry, maar blijkt al snel veel meer dan dat. Op het eerste gehoor domineert het volle en geproduceerd klinkende geluid, waarop Bryan Ferry sinds de nadagen van Roxy Music patent heeft en natuurlijk is er ook die uit duizenden herkenbare stem. Olympia is echter ook een plaat waarop Bryan Ferry voor de afwisseling weer eens voornamelijk eigen songs vertolkt en hiermee ook nog eens zeer overtuigt. Bovendien is Olympia in muzikaal opzicht veel interessanter dan zijn vorige platen. Dat heeft deels te maken met de muzikale bijdragen van grootheden als David Gilmour en Nile Rodgers en eigentijdse muzikanten als Groove Armada en Scissor Sisters, maar de meeste magie komt toch van de aanwezigheid van de complete originele line-up van Roxy Music (inclusief Brian Eno!). Olympia is hierdoor in muzikaal opzicht Bryan Ferry’s meest interessante plaat in vele jaren, maar ook in vocaal en compositorisch opzicht weet Ferry zeer te verrassen. Waar bij de meeste van zijn leeftijdgenoten de stembanden aan serieuze slijtage onderhevig zijn, klinkt Ferry op Olympia net zo zwoel en overtuigend als in zijn beste jaren. Ook de songs zijn van een bijzonder hoog niveau en doen niet onder voor de meest voorname cover op deze plaat; Bryan Ferry’s prachtige vertolking van Tim Buckley’s Song To The Siren. Olympia is een donker klinkende plaat die wat mij betreft niet onder doet voor Bryan Ferry’s beste werk; waarbij zijn werk met Roxy Music best meegenomen mag worden. Ook het hoesje is helemaal af; hierop prijkt niemand minder dan Kate Moss. Het is de kers op een verrassend lekkere en in artistiek opzicht bijzonder verantwoorde taart. Erwin Zijleman
Mijn zwak voor de muziek van Bryan Ferry dateert nog uit de tijd dat hij met Roxy Music grensverleggende muziek maakte. Ook toen Roxy Music dat al lang niet meer deed, rekende ik de band nog tot mijn favorieten. Er zijn niet veel platen die ik zo vaak heb gedraaid als Flesh + Blood en Avalon; platen die door de critici overigens werden verguisd. Wat voor de muziek van Roxy Music geldt, geldt eigenlijk ook voor de soloplaten van Bryan Ferry. In artistiek opzicht was het lang niet altijd baanbrekend, maar op een of andere manier wist hij mij bijna altijd te overtuigen. Voor het laatst deed Ferry dit al weer drie jaar geleden met het verrassend sterke en met louter Bob Dylan songs gevulde Dylanesque. Bryan Ferry werd eerder dit jaar 65, maar van met pensioen gaan wil hij nog niets weten. Deze week ligt immers zijn nieuwe plaat, Olympia, in de winkel. Olympia is aan de ene kant een plaat die naadloos aansluit op de vorige platen van Bryan Ferry, maar blijkt al snel veel meer dan dat. Op het eerste gehoor domineert het volle en geproduceerd klinkende geluid, waarop Bryan Ferry sinds de nadagen van Roxy Music patent heeft en natuurlijk is er ook die uit duizenden herkenbare stem. Olympia is echter ook een plaat waarop Bryan Ferry voor de afwisseling weer eens voornamelijk eigen songs vertolkt en hiermee ook nog eens zeer overtuigt. Bovendien is Olympia in muzikaal opzicht veel interessanter dan zijn vorige platen. Dat heeft deels te maken met de muzikale bijdragen van grootheden als David Gilmour en Nile Rodgers en eigentijdse muzikanten als Groove Armada en Scissor Sisters, maar de meeste magie komt toch van de aanwezigheid van de complete originele line-up van Roxy Music (inclusief Brian Eno!). Olympia is hierdoor in muzikaal opzicht Bryan Ferry’s meest interessante plaat in vele jaren, maar ook in vocaal en compositorisch opzicht weet Ferry zeer te verrassen. Waar bij de meeste van zijn leeftijdgenoten de stembanden aan serieuze slijtage onderhevig zijn, klinkt Ferry op Olympia net zo zwoel en overtuigend als in zijn beste jaren. Ook de songs zijn van een bijzonder hoog niveau en doen niet onder voor de meest voorname cover op deze plaat; Bryan Ferry’s prachtige vertolking van Tim Buckley’s Song To The Siren. Olympia is een donker klinkende plaat die wat mij betreft niet onder doet voor Bryan Ferry’s beste werk; waarbij zijn werk met Roxy Music best meegenomen mag worden. Ook het hoesje is helemaal af; hierop prijkt niemand minder dan Kate Moss. Het is de kers op een verrassend lekkere en in artistiek opzicht bijzonder verantwoorde taart. Erwin Zijleman