Grinderman - Grinderman 2
Gelegenheidsbands leveren met enige regelmaat een debuut af dat er toe doet, maar er zijn maar heel weinig gelegenheidsbands die ook nog met goede tweede plaat op de proppen komen. Mede hierdoor had ik geen hoge verwachtingen van de tweede plaat van Grinderman, oftewel Nick Cave en een aantal van zijn Bad Seeds. Waar Nick Cave & The Bad Seeds de afgelopen jaren steeds meer afstand namen van rauwe rock ’n roll, greep Grinderman met een smerige portie garagerock en blues nadrukkelijk terug op de muziek van The Birthday Party; de muziek waarmee Nick Cave aan het begin van de jaren 80 de oversteek vanuit Australië waagde. De muziek van de band kwam hard aan en oogstte alleen maar lof. In eerste instantie leken de vooroordelen uit de eerste zin bevestigd te worden, maar hoe vaker ik Grinderman 2 hoor, hoe beter ik deze plaat vind. Nick Cave, Warren Ellis, Jim Sclavunos en Martyn Casey hebben ook dit keer een plaat gemaakt die de rauwe rock ’n roll en blues hoog in het vaandel heeft staan, maar er was dit keer ook meer oog voor details. Op het desondanks in slechts vijf dagen opgenomen Grinderman 2 staat een beperkt aantal tracks dat ook best op Dig Lazarus Dig!!!(de meest recente plaat van Nick Cave & The Bad Seeds) had kunnen staan, maar het merendeel van de tracks grijpt nog altijd terug op de hoogtijdagen van The Birthday Party. Grinderman produceert op haar tweede plaat een enorme bak herrie, waarin invloeden uit de garagerock, blues en psychedelica overheersen. Heel af en toe wordt er gas teruggenomen, maar meestal is dit slechts de voorbode van een slotoffensief dat er niet om liegt. Nu was The Birthday Party een band met onervaren muzikanten die werd aangevoerd door een gevaarlijke gek. De muziek van de band sloot hier naadloos op aan. Grinderman is daarentegen een band die bestaat uit gelouterde muzikanten en een voorman die hooguit speelt dat hij een gevaarlijke gek is. Dat maakt verschil, maar Grinderman klinkt zeker niet als een groepje oude mannen dat zo nodig nog eens een bak herrie moet maken. Grinderman 2 is een plaat vol passie en energie en hier en daar wat muzikaal vakmanschap (zelden stak een bak herrie zo knap in elkaar). Het is een plaat die over de hele linie genomen wat minder spontaan en net wat minder rauw is dan zijn voorganger, maar vergeleken met deze voorganger klinkt Grinderman 2 wel intenser, indringender en urgenter. Grinderman 2 is een waardig opvolger van het zo verrassende debuut van de band, maar bevat eigenlijk betere songs. Alle reden dus om ook deze Grinderman plaat te bejubelen en ondertussen alvast stiekem uit te zien naar Grinderman 3. Erwin Zijleman
Gelegenheidsbands leveren met enige regelmaat een debuut af dat er toe doet, maar er zijn maar heel weinig gelegenheidsbands die ook nog met goede tweede plaat op de proppen komen. Mede hierdoor had ik geen hoge verwachtingen van de tweede plaat van Grinderman, oftewel Nick Cave en een aantal van zijn Bad Seeds. Waar Nick Cave & The Bad Seeds de afgelopen jaren steeds meer afstand namen van rauwe rock ’n roll, greep Grinderman met een smerige portie garagerock en blues nadrukkelijk terug op de muziek van The Birthday Party; de muziek waarmee Nick Cave aan het begin van de jaren 80 de oversteek vanuit Australië waagde. De muziek van de band kwam hard aan en oogstte alleen maar lof. In eerste instantie leken de vooroordelen uit de eerste zin bevestigd te worden, maar hoe vaker ik Grinderman 2 hoor, hoe beter ik deze plaat vind. Nick Cave, Warren Ellis, Jim Sclavunos en Martyn Casey hebben ook dit keer een plaat gemaakt die de rauwe rock ’n roll en blues hoog in het vaandel heeft staan, maar er was dit keer ook meer oog voor details. Op het desondanks in slechts vijf dagen opgenomen Grinderman 2 staat een beperkt aantal tracks dat ook best op Dig Lazarus Dig!!!(de meest recente plaat van Nick Cave & The Bad Seeds) had kunnen staan, maar het merendeel van de tracks grijpt nog altijd terug op de hoogtijdagen van The Birthday Party. Grinderman produceert op haar tweede plaat een enorme bak herrie, waarin invloeden uit de garagerock, blues en psychedelica overheersen. Heel af en toe wordt er gas teruggenomen, maar meestal is dit slechts de voorbode van een slotoffensief dat er niet om liegt. Nu was The Birthday Party een band met onervaren muzikanten die werd aangevoerd door een gevaarlijke gek. De muziek van de band sloot hier naadloos op aan. Grinderman is daarentegen een band die bestaat uit gelouterde muzikanten en een voorman die hooguit speelt dat hij een gevaarlijke gek is. Dat maakt verschil, maar Grinderman klinkt zeker niet als een groepje oude mannen dat zo nodig nog eens een bak herrie moet maken. Grinderman 2 is een plaat vol passie en energie en hier en daar wat muzikaal vakmanschap (zelden stak een bak herrie zo knap in elkaar). Het is een plaat die over de hele linie genomen wat minder spontaan en net wat minder rauw is dan zijn voorganger, maar vergeleken met deze voorganger klinkt Grinderman 2 wel intenser, indringender en urgenter. Grinderman 2 is een waardig opvolger van het zo verrassende debuut van de band, maar bevat eigenlijk betere songs. Alle reden dus om ook deze Grinderman plaat te bejubelen en ondertussen alvast stiekem uit te zien naar Grinderman 3. Erwin Zijleman