De Amerikaanse singer-songwriter Dayna Kurtz maakte ruim 11 jaar geleden een onuitwisbare indruk met het prachtige Postcards From Downtown, waarop ze zich nadrukkelijk manifesteerde als songwriter. Dat deed ze ook op de twee platen die volgden (met Another Black Feather uit 2006 als voorlopig hoogtepunt), maar sindsdien vertolkt Dayna Kurtz voor een belangrijk deel songs van anderen. Dat doet ze ook weer op Secret Canon, Vol. 2, het vervolg op het vorig jaar verschenen eerste deel in deze serie. Ik vind het aan de ene kant jammer dat Dayna Kurtz nauwelijks meer vertrouwt op haar eigen songwriting skills, maar aan de andere kant is er geen reden tot klagen als het resultaat zo mooi is als op American Standard (2010), Secret Canon, Vol. 1 (2012) en nu weer op Secret Canon, Vol. 2. Net als op het eerste deel van Secret Canon vertolkt Dayna Kurtz op haar nieuwe plaat weer broeierige nachtclub muziek met vooral invloeden uit de blues, jazz en soul. Vaak gaat het om behoorlijk obscure parels uit een heel ver verleden, maar ook dit keer schreef Dayna Kurtz zelf een aantal songs die hier naadloos op aansluiten. In de meeste tracks pakt de Amerikaanse flink uit met blazers, maar Secret Canon, Vol. 2 bevat ook een aantal ingetogen ballads waarin de imposante stem van Dayna Kurtz slechts gezelschap krijgt van een piano; voor mij de hoogtepunten op de plaat. Het lijkt makkelijk om te vertrouwen op songs van anderen, maar Dayna Kurtz maakt het zichzelf zeker niet makkelijk op Secret Canon, Vol. 2. Op haar nieuwe plaat kiest Dayna Kurtz voor songs die alleen overeind blijven wanneer ze met een enorme dosis passie, emotie en doorleving worden gezongen en dat is precies wat Dayna Kurtz doet. De instrumentatie op de plaat is mooi en warmbloedig, maar het zijn de vocalen van Dayna Kurtz die je bij de strot grijpen. Zeker wanneer de blazers op de voorgrond mogen treden laat Dayna Kurtz horen dat ze een geweldige soulzangeres is, maar ook voor tranentrekkende blues of speelse jazz ben je op Secret Canon, Vol. 2 helemaal aan het juiste adres. Ook bij beluistering van het tweede deel Secret Canon waan je je weer in een wat groezelige en duistere nachtclub in een plaats waarin de tijd heeft stil gestaan. Wanneer de band begint te spelen weet je dat het goed komt, maar als de zangeres begint te zingen weet je dat het een onvergetelijke avond of nacht gaat worden. Natuurlijk hoop ik dat Dayna Kurtz voor haar volgende plaat zelf weer wat intensiever aan de slag gaat met een pen en een notitieblokje, maar aan de andere kant weet ik ook dat ze nog heel veel delen Secret Canon af kan leveren zonder ook maar een moment te vervelen. Kortom, zo lang Dayna Kurtz blijft zingen is het altijd goed. Heel goed zelfs. Erwin Zijleman