Julianna Barwick - Nepenthe

Er zijn de afgelopen weken zo idioot veel goede platen verschenen dat er helaas ook bovengemiddeld goede platen tussen wal en schip dreigen te vallen. Nepenthe van Julianna Barwick valt zeker in deze categorie. De plaat verscheen op dezelfde dag als de nieuwe plaat van Julia Holter, die enigszins vergelijkbare muziek maakt, maar op één of andere manier veel meer aandacht weet te trekken. Julianna Barwick verdiende deze aandacht al met het prachtige The Magic Place dat in 2011 verscheen, maar deze vooral met haar stem gecreëerde plaat werd door de meeste muziekliefhebbers toch te moeilijk bevonden. Ook Nepenthe is zeker geen makkelijke plaat. De plaat staat vol met sprookjesachtige vaak bijna klassiek aandoende muziek die voor een belangrijk deel wordt ingekleurd met de uit heel veel lagen bestaande zang van Julianna Barwick. De term zang moet hierbij nog enigszins gerelativeerd worden, want Julianna Barwick gebruikt de vele klanken in haar stem vooral als instrument. De soms zwaar aangezette maar over het algemeen atmosferische muziek op Nepenthe heeft wel wat van Sigur Rós (wiens producer Alex Somers achter de knoppen zat voor deze op IJsland opgenomen plaat, waarna ook Sigur Rós zanger Jónsi aanschoof), van de dromerige muziek van Cocteau Twins (ook al niet bekend om de meest gangbare vocalen) en van de al eerder genoemde Julia Holter, maar het grootste deel van Nepenthe bestaat toch uit muziek die zich nauwelijks laat vergelijken met die van anderen. Voorganger The Magic Place was al geen aardse plaat, maar het werkelijk prachtig opgenomen Nepenthe (wat een verschil met The Magic Place dat toch vooral een knap in elkaar geknutselde plaat was) klinkt nog veel zweveriger en sluit naadloos aan op veel andere muziek uit het hoge noorden. Op Nepenthe verwerkt Julianna Barwick het verlies van een dierbare en dat is goed te horen. De plaat heeft een donkere en hier en daar zelfs bijna beklemmende sfeer en past beter bij de zware regenbuien van de laatste dagen dan bij de zomerdagen die we vorige week nog cadeau kregen. Waar Julia Holter op haar nieuwe plaat toch voorzichtig opschuift in de richting van songs met een kop en een staart, verliest Julianna Barwick dit type songs voorlopig helemaal uit het oog. De ambient achtige muziek op Nepenthe moet het niet hebben van herkenbare melodieën en aanstekelijke refreinen, maar betovert je langzaam maar zeker met wonderschone klanken van elektronica en strijkers, een hele bijzondere sfeer en het unieke stemgeluid van Julianna Barwick. Ik geef eerlijk toe dat ik Nepenthe in eerste instantie mooi maar deprimerend vond, maar inmiddels word ik toch vooral betoverd door het unieke geluid van de plaat en laat ik de fantasie eindeloos prikkelen door de donkere wolken die over waaien. Geen plaat voor alle momenten, maar zo op zijn tijd verricht Julianna Warwick met Nepenthe echt wonderen. Erwin Zijleman