Dat de Britse band Editors zich vanaf haar debuut The Back Room nadrukkelijk heeft laten inspireren door de grote postpunk bands uit de late jaren 70 en vroege jaren 80 valt niet te ontkennen. Waar de meeste soortgenoten van de Britten inmiddels een jaar of tien eindeloos dezelfde plaat blijven maken, durft Editors zich echter te ontwikkelen.
Het leverde tot dusver vier prima platen op, waarop afwisselend een fraai gereproduceerd postpunk geluid, grootse stadionrock en elektronische muziek was te horen.
Ook op plaat nummer 5 laat Editors weer horen dat het zich durft te ontwikkelen en graag nieuwe wegen inslaat. Het levert een plaat op die bij de fans van het eerste uur mogelijk niet direct in goede aarde zal vallen. Ik moest zelf overigens ook flink wennen aan het nieuwe Editors geluid.
Invloeden van Joy Division en Echo & The Bunnymen, die de vorige platen van Editors domineerden, zijn nog altijd aanwezig, maar de Britse band citeert dit keer ook nadrukkelijk uit de wat minder donkere en bij vlagen zelfs kitscherige 80s pop.
Het levert een geluid op dat anders klinkt dan we van Editors gewend zijn. Het is een minder groots en bij vlagen zelfs redelijk ingetogen geluid, wat vervolgens gecontrasteerd wordt door bijna aanstekelijke 80s pop. Bij oppervlakkige beluistering is In Dream een plaat die je makkelijk aan de kant schuift, maar wanneer je er wat dieper in duikt is het toch weer een Editors plaat vol mooie momenten.
De donkere stem van Tom Smith wordt hier en daar prachtig gecombineerd met de zoete vocalen van voormalig Slowdive zangeres Rachel Goswell, de instrumentatie zit vol prachtige accenten die kriskras door de geschiedenis van de popmuziek schieten, de orkestratie is af en toe heerlijk pompeus en Editors slaagt er boven alles ook dit keer in om songs te schrijven die iets met je doen.
De band doet dat dit keer net iets anders dan op de vorige platen, maar na enige gewenning ben ik ook deze keer weer om. Erwin Zijleman
