24 oktober 2015

Rod Stewart - Another Country

Tot voor kort was Unplugged … And Seated uit 1993 de meest recente Rod Stewart plaat die ik in de kast heb staan. 

Het wat mij betreft niet zo heel geslaagde live-album heeft in deze platenkast gezelschap van drie klassiekers uit de jaren 70 en één plaat uit de jaren 80. 

Het is een zeer magere oogst voor een muzikant die tot de groten in de popmuziek moet worden gerekend en een enorme stapel platen op zijn naam heeft staan. 

De afgelopen 15 jaar hield Rod Stewart zich vooral bezig met het vertolken van songs uit The Great American Songbook (wat maar liefst 6 platen opleverde), maakte hij een plaat met rock klassiekers en een met soul klassiekers, bracht hij een kerstalbum uit en leverde hij tenslotte één plaat met nieuw materiaal af. 

Deze laatste plaat, Time uit 2013, had ik volgens flink wat lezers van deze BLOG niet mogen missen en mede hierdoor heb ik de man’s nieuwe plaat direct opgepikt. 

Ik vind het niet zo heel makkelijk om iets zinnigs op te schrijven over Another Country. De nieuwe plaat van Rod Stewart laat zich beluisteren als een verzameling van zijn hits uit vervlogen tijden, slaat de plank af en toe flink mis en bevat een aantal prima momenten. 

Het grootste deel van de plaat is in artistiek opzicht niet zo boeiend en flirt met pop, Keltische muziek en en incidenteel vleugje reggae, maar Rod Stewart schotelt de luisteraar ook een aantal prima rocksongs en een aantal wat meer ingetogen songs voor. 

In muzikaal en productioneel opzicht klinkt het allemaal prima en de vocalen op de plaat zijn zelfs uitstekend. Rod Stewart is de meeste van zijn leeftijdgenoten in vocaal opzicht ver voor en klinkt nog steeds als de Rod Stewart die in mijn platenkast wel vertegenwoordigd is. 

Met zo’n stem moet Rod Stewart natuurlijk een veel betere plaat kunnen maken dan Another Country, maar ik moet toch ook toegeven dat de nieuwe plaat van de Brit hartstikke lekker klinkt en stiekem steeds maar weer in de cd speler verdwijnt. Ik hou het er voorlopig maar even op dat het een ‘guilty pleasure’ is. Een hele aangename. Erwin Zijleman