Robin Borneman is een Nederlandse singer-songwriter, die een paar jaar geleden in kleine kring aandacht trok met zijn debuut Home. Opvolger Folklore is een buitengewoon ambitieuze, maar ook buitengewoon indrukwekkende plaat geworden. De nu verschenen plaat is het eerste deel van een trilogie die de komende jaren vorm moet gaan krijgen.
De muziek van Robin Borneman is folky, aardedonker en zeer verhalend, waardoor Folklore I: The Waving Days zich laat beluisteren als een spannend boek.
In muzikaal opzicht heeft de muziek van Robin Borneman raakvlakken met de muziek van 16 Horsepower, Gavin Friday, Johnny Cash en vooral Nick Cave. Robin Borneman draagt zijn teksten zo af en toe bijna voor en doet dat op zulke indringende wijze dat je alleen maar verdwaald kunt en wilt raken in het donkere bos dat Folklore is.
In muzikaal opzicht schakelt de plaat tussen ingetogen en beklemmende passages en wat meer uptempo stukken, waarbij een veelzijdig maar trefzeker instrumentarium wordt ingezet, dat de plaat af en toe ook voorziet van een dromerige of zelfs licht psychedelische sfeer.
Robin Borneman past zijn vocalen hier perfect op aan, zodat hij het ene moment even dromerig klinkt als Nick Drake, het volgende moment uitbarst als Nick Cave en Tom Waits dit kunnen doen, maar ook kan ontroeren zoals Gavin Friday dat zo goed kon op zijn memorabele debuut. Robin Borneman kan hierbij niet alleen prachtig voordragen, maar heeft ook een mooie zangstem, wat de plaat voorziet van veel variatie en dynamiek.
Het levert een plaat op die direct boeit vanwege het verhalende en indringende karakter, maar die ook nog lang aan schoonheid blijft winnen. Op het eerste gehoor klinkt Folklore misschien wat pretentieus en soms theatraal, maar uiteindelijk pakt de plaat je vooral in door zijn intensiteit en schoonheid. Bijzondere plaat. Laat deel 2 en 3 ook maar komen. Erwin Zijleman
cd 
2 LP's + cd