John Grant maakte met zijn band The Czars een aantal platen die moeten worden gerekend tot het mooiste dat het nieuwe millennium tot dusver heeft voortgebracht.Before ... But Longer uit 2000, The Ugly People Vs. The Beautiful People uit 2001 en Goodbye uit 2004 zijn voor mij onbetwiste klassiekers, maar ook de soloplaten van de Amerikaan mogen er tot dusver zijn.
Op het samen met Midlake gemaakte Queen Of Denmark (2010) grossierde John Grant in memorabele popliedjes, terwijl Pale Green Ghosts uit 2013 was voorzien van een veel elektronischer en tegendraadser geluid. De zwaar georkestreerde live-plaat met de BBC Philharmonic Orchestra was tenslotte veel meer dan een tussendoortje.
John Grant keert nu terug met Grey Tickles, Black Pressure, dat naar verluid de mid-life crisis bezingt en niet op IJsland maar in Texas werd opgenomen. Het is een plaat die hinkt op twee gedachten. Grey Tickles, Black Pressure bevat een aantal direct memorabele 70s popsongs die ook op Queen Of Denmark hadden kunnen staan, maar gaat hiernaast ook verder waar Pale Green Ghosts twee jaar geleden eindigde. Het levert songs op die soms mijlenver van elkaar verwijderd zijn, maar die uiteindelijk allemaal bijdragen aan de knappe plaat die Grey Tickles, Black Pressure is.
Ik hoor John Grant persoonlijk het liefst in tijdloze popliedjes, maar de elektronische songs die doen denken aan een eigentijdse versie van David Bowie, Talking Heads en Godley & Creme blijken stuk voor stuk buitengewoon intrigerende songs. Het zijn van flink wat elektronica voorziene songs vol avontuur, waar de urgentie van af spat. Het contrasteert prachtig met de songs die het vooral van hun schoonheid moeten hebben.
John Grant maakt het je niet makkelijk op Grey Tickles, Black Pressure, maar dat heeft hij nooit gedaan. Langzaam maar zeker verovert de plaat je echter net zo meedogenloos als zijn voorgangers. Voor mij is John Grant een grootheid; Grey Tickles, Black Pressure zijn zoveelste prachtplaat. Erwin Zijleman
cd 
2 LP's