De Amerikaanse muzikante Julia Holter maakte de afgelopen jaren drie wonderschone, maar ook behoorlijk experimentele platen. Tragedy (2011), Ekstasis (2012) en Loud City Song (2013) waren platen waar je even voor moest gaan zitten, maar alle energie die je er in stak werd uiteindelijk dubbel en dwars terug betaald.
Op haar nieuwe plaat, Have You In My Wilderness, kiest Julia Holter voor een net wat ander geluid. De muzikante uit Los Angeles durft nog altijd volop te experimenteren en maakt muziek die zeker niet alledaags is, maar vergeleken met zijn voorgangers is Have You In My Wilderness een verrassend toegankelijke plaat.
Julia Holter maakt, veel meer dan op haar vorige platen, popliedjes met een kop en een staart en het zijn popliedjes om te zoenen. Have You In My Wilderness staat vol met heerlijke dromerige popliedjes, die opvallen door de prachtige melodieën en vaak betoverende klanken.
Het zijn prachtig georkestreerde popliedjes, waarin strijkers en een piano fraai samenvloeien met de opvallend mooie stem van van Julia Holter. Het is een stem die nog steeds af en toe doet denken aan die van Nico, maar het is dit keer wel de engelachtige variant op Nico.
Have You In My Wilderness is misschien een stuk toegankelijker dan zijn voorgangers, maar het is nog altijd een plaat die iedere keer weer nieuwe dingen laat horen, je constant op het verkeerde been zet, maar je ook constant weet te verleiden en te betoveren.
Julia Holter creëerde op haar vorige platen haar eigen muzikale universum en dat doet ze ook weer op deze nieuwe plaat. Het is een plaat die het, in tegenstelling tot zijn voorgangers, ook prima doet op de achtergrond, maar Have You In My Wilderness is toch het mooist wanneer je alle mysteries weet te ontrafelen.
Ik was zeer gecharmeerd van de experimentele platen van Julia Holter, maar deze net wat toegankelijkere plaat doet me uiteindelijk nog net wat meer. Prachtig. Erwin Zijleman
cd 
LP