Zolang er nog een generatie rondloopt die graag geld uitgeeft aan cd’s of LP’s, is het uitbrengen van reissues een zeer lucratieve bezigheid. Zelf laat ik me ook met enige regelmaat verleiden door fraai uitgevoerde boxjes met net wat meer bonus-tracks of een beter geluid (om de plaat vervolgens vooral te streamen omdat dat zo makkelijk is).
Het komt hierbij regelmatig voor dat ik een plaat voor de tweede of derde keer in huis haal, maar het gebeurt eigenlijk vrijwel nooit dat ik een plaat in huis haal die ik nog niet had of zelfs nog niet kende. De reissue van het debuut van J.D. Souther valt echter wel in deze categorie.
John David Souther dook aan het eind van de jaren 60 op aan de zijde van Glenn Frey, met wie hij onder de naam Longbranch Pennywhistle een plaat maakte. Glenn Frey zou vervolgens The Eagles formeren en jaren later nog wel eens een beroep doen op J.D. Souther, maar in eerste instantie koos J.D. Souther zijn eigen weg.
Dat leverde in 1972 een geweldig debuut op, John David Souther. Het is een plaat die ik destijds nooit heb beluisterd, maar dankzij een recente reissue is dat gelukkig veranderd.
Het debuut van J.D. Souther was een van de eerste platen op het legendarische Asylum label en mocht wat kosten. Veel muzikanten uit de Californische muziekscene van de vroege jaren 70 zijn op de plaat te horen, onder wie natuurlijk Glenn Frey en verder onder andere Ry Cooder en keyboard virtuoos Larry Knechtel.
Het debuut van J.D. Souther verscheen uiteindelijk in hetzelfde jaar als het debuut van The Eagles en laat een blauwdruk horen van het geluid dat de band van Glenn Frey uiteindelijk zoveel succes zou brengen.
Vergeleken met de muziek van The Eagles klinkt de muziek van J.D. Souther echter een stuk rauwer en dat heeft zeker wat. Dat rauwe zit deels in de mix, waarin gitaren, violen en mondharmonica’s flink tekeer mogen gaan, maar ook de songs en de zang van J.D. Souther zijn net wat rauwer dan de songs en vocalen die terecht zouden komen op de eerste platen van The Eagles.
Waar ik die platen inmiddels soms net wat te zoetsappig vind, grijpt het debuut van J.D. Souther me bij de strot. Het debuut van J.D. Souther is in alle opzichten een klassieker en had een veel belangrijkere rol moeten spelen bij het vormgeven van de soundtrack van mijn jeugd, samen met de platen van onder andere The Byrds, Gram Parsons en The Eagles.
Dat kan ik niet meer veranderen, maar genieten van het bijzonder overtuigende debuut van J.D. Souther kan gelukkig nog steeds. De man verraste me vorig jaar met een prima plaat, maar dit tot voor kort voor mij onbekende debuut is talloze keren beter. Klassieker, maar dat weten de echte kenners inmiddels al een jaar of 44. Erwin Zijleman
