LNZNDRF is een gelegenheidsband die bestaat uit Scott en Bryan Devendorf, respectievelijk bassist/gitarist en drummer van The National, en Ben Lanz, die onder andere trombone speelt bij Beirut. LNZNDRF moet naar verluid worden uitgesproken als Lanzendorf, wat de naam van de band opeens een stuk minder obscuur maakt.
Ook de muziek van de band is minder obscuur dan de eerste noten doen vermoeden. De ruim 7 minuten durende openingstrack begint met experimentele en ambient achtige klanken die herinneren aan de platen van Brian Eno en Robert Fripp, maar slaat al snel om in een track vol donkere en meeslepende postpunk en postrock.
LNZNDRF kiest ook in de meeste tracks die volgen voor donkere muziek waarin de instrumenten domineren en de vocalen genoegen moeten nemen met een bijrol. Dat is niet zo erg, want wanneer LNZNDRF vocalen toevoegt aan haar muziek maakt het wat mij betreft minder indruk.
LNZNDRF is op zijn best wanneer de instrumenten de tijd mogen nemen en het experiment niet wordt geschuwd. De plaat van het gelegenheidstrio valt dan op door breed uitwaaiend gitaarwerk, inventief drumwerk dat fraai wordt gecombineerd met elektronische drums en synths die werkelijk alle kanten op mogen schieten.
In een aantal gevallen zorgen deze synths voor ondersteunende en vooral atmosferische geluidstapijten, maar LNZNDRF is ook niet vies van dominant aanwezige en soms zelfs tegendraadse synths die zich hebben laten inspireren door het werk van Kraftwerk.
Kraftwerk is overigens maar een van de vele namen die opduiken bij beluistering van de plaat van LNZNDRF. Zeker wanneer de postpunk regeert doet de muziek van de band denken aan New Order (zeker in combinatie met de wat onvaste vocalen) en The Cure, in de meer elektronisch getinte songs duikt naast Kraftwerk ook O.M.D. op, maar de muziek van de gelegenheidsband vindt ook inspiratie in de shoegaze, de muziek van The War On Drugs en af en toe ook in de muziek van The National (invloeden van Beirut hoor ik daarentegen totaal niet).
Het debuut van LNZNDRF is uiteindelijk misschien niet meer dan een tussendoortje, maar voorlopig heb ik wel wat met deze plaat. Erwin Zijleman
