In zijn huidige thuisbasis Berlijn maakte hij zijn nieuwe plaat Nero en het is een prachtige plaat geworden.
Berlijn is een stad vol inspiratie, maar op Nero speelt de wereldstad op het eerste gehoor geen rol van betekenis. Nero klinkt immers opvallend Amerikaans en lijkt nauwer verbonden met de geboortegrond van Ian Fisher in Missouri dan met de Duitse metropool.
Nero is een uiterst ingetogen plaat die associaties oproept met de grote leegte van het Amerikaanse platteland. Invloeden uit de country staan immers centraal in het instrumentarium en in de met emotie gevulde vocalen.
De instrumentatie op Nero is behoorlijk sober. Een akoestische gitaar legt de basis, waarna pedal steel, elektrische gitaar, piano en viool de songs van Ian Fisher spaarzaam mogen inkleuren.
De instrumentatie is wat naar de achtergrond gemixt, waardoor de stem van Ian Fisher de meeste aandacht trekt. Op zich niet onverstandig, want de Amerikaan beschikt over een donkere en krachtige stem, die wel wat doet denken aan een jonge Johnny Cash.
Op Nero gaat Ian Fisher op zoek naar zichzelf, wat een serie persoonlijke verhalen oplevert. Deze zijn soms indringend, soms lichtvoetig, maar altijd de basis van songs die vrij makkelijk overtuigen.
Nero moet concurreren met 1001 andere ingetogen singer-songwriter platen met wortels in de Amerikaanse countrymuziek. Dat is nog lastig wanneer je de plaat voor het eerst hoort, maar Nero blijkt al snel een groeiplaat, waarna de mooie instrumentatie, de bijzondere verhalen en vooral de geweldige stem van Ian Fisher Nero naar een steeds hoger plan tillen.
Nero blijft al die tijd een vooral Amerikaans klinkende plaat, al hoor je na verloop van tijd toch ook wel wat invloeden uit de grote stad, wat Nero voorziet van nog wat meer verrassing en diepgang. Al met al een hele bijzondere en een hele mooie plaat, die overigens is verschenen op het Nederlandse Snowstar Records; een garantie voor kwaliteit. Erwin Zijleman
Ian Fisher is in april te zien op de Nederlandse podia. De tour poster plak ik onder dit bericht.
