Ik geloof niet dat ik de afgelopen 25 jaar naar een plaat van The Cult heb geluisterd. De platen die de Britse band in de jaren 80 uitbracht heb ik weliswaar in de kast staan, maar sla ik achteraf bezien toch een stuk minder hoog aan dan de platen van andere bands van naam uit dit decennium. De platen die The Cult na het al niet geweldige Sonic Temple uit 1989 heeft gemaakt heb ik langs me heen laten gaan.
Ik ging er van uit dat ik ook het onlangs verschenen Hidden City zou kunnen negeren, maar na een aantal zeer positieve recensies in Britse muziektijdschriften die ik hoog heb zitten, ben ik toch gaan luisteren.
The Cult heeft nog altijd zanger Ian Astbury en gitarist Billy Duffy in de gelederen en beiden hebben zich sinds hun jonge jaren goed ontwikkeld. De stem van Ian Astbury klinkt misschien wat minder krachtig dan in de jaren 80, maar mag er nog zeker zijn en heeft bovendien een fraaie donkere klank, terwijl Billy Duffy dit keer niet alleen maar vertrouwt op de typisch jaren 80 gitaarloopjes vol galm en echo.
Dit betekent niet dat The Cult niet zo af en toe voortborduurt op het verleden, want ik hoor zeker het een en ander terug van platen als Love (1985) en Electric (1987). Het door Bob Rock geproduceerde Hidden City biedt echter ook plaats aan een tijdlozer rockgeluid en aan wat meer ingetogen songs. In de wat meer ingetogen songs laat Ian Astbury horen dat hij niet alleen als zanger van stevige rocksongs uit de voeten kan en klinkt hij zelfs zo af en toe als volleerd crooner. Billy Duffy strooit ondertussen driftig met memorabele gitaarriffs, fraaie loopjes en melodieuze solo’s.
Op de vraag of Hidden City nu een plaat is om heel druk over te doen durf ik nog geen antwoord te geven, maar dat het allemaal erg lekker en ook zeker geïnspireerd klinkt is zeker.
The Cult laat op Hidden City horen dat het nog steeds uit de voeten kan in het genre waarin het ooit groot was, maar laat ook horen dat de band rond Ian Astbury en Billy Duffy anno 2016 nog steeds bestaansrecht heeft. Hidden City is uiteindelijk een stuk beter dan de rockplaten die de Britse jonge honden van het moment afleveren en mag dus zeker gehoord worden. Erwin Zijleman
