Wereldmuziek. Het is een genre waarin ik niet goed thuis ben en het is bovendien een genre dat me lang niet altijd aanspreekt. Het valt dan ook niet mee om in dit genre mijn krenten uit de pop te vissen, maar gelukkig stuurt een lezer van deze BLOG me ieder jaar trouw zijn lijstje met de favoriete wereldmuziek van het afgelopen jaar.
Van de genoemde platen liggen er een aantal in muzikaal opzicht net wat te ver van mijn bed, maar er zit ook altijd wel een plaat tussen die me wel aanspreekt en die me zelfs zo aanspreekt dat ik er iets over op wil schrijven.
Die plaat is in 2016 gemaakt door Aziza Brahim. Deze Aziza Brahim behoort tot een woestijnvolk (de Sahawari) dat een deel van de Westelijke Sahara claimt, maar werd onderworpen door de Marokkaanse regering, die het gebied inmiddels al enkele decennia tot haar grondgebied rekent.
Aziza Brahim groeide daarom op in een vluchtelingenkamp in Algerije. Nu hebben de Algerijnse vluchtelingenkampen een naam hoog te houden wanneer het gaat om het voortbrengen van muzikaal talent, want ook onder andere Tinariwen werd ooit geformeerd in een Algerijns vluchtelingenkamp.
Abbar el Hamada van Aziza Brahim heeft zeker raakvlakken met de muziek van Tinariwen en die raakvlakken hoor je vooral in het bijzonder aangenaam klinkende gitaarwerk op de plaat. Abbar el Hamada staat bol van de invloeden uit de Afrikaanse muziek, waaronder de woestijnblues, maar je hoort ook dat Aziza Brahim gelukkig niet haar hele leven in een Algerijns vluchtelingenkamp heeft doorgebracht.
De zangeres woont tegenwoordig in Spanje en verbleef ook langere tijd op Cuba. Beide landen hebben hun sporen nagelaten op Abbar el Hamada, dat zo af en toe ook flink raakt aan de Portugese fado.
Wereldmuziek werpt voor veel muziekliefhebbers flinke drempels op en ook Abbar el Hamada zal dat doen. Dat ligt niet zozeer aan de muziek die zowel zonnig als bluesy klinkt, maar vooral aan de stem van Aziza Brahim, die anders klinkt dan die van de gemiddelde singer-songwriter of popprinses.
Ook ik moest wel even wennen aan de zang op de plaat, maar na enige gewenning is Abbar el Hamada een plaat die zorgt voor zonnestralen in huis maar die je ook raakt. Zeker in muzikaal opzicht gebeurt er van alles op de plaat, wat bijvoorbeeld leidt tot fraaie duels tussen Mali blues gitaren en Spaanse flamenco ritmes.
De bijzondere stem van Aziza Brahim voorziet de muziek op Abbar el Hamada van de melancholie die hoort bij een verdreven volk en het is melancholie die prachtig contrasteert met de over het algemeen bijzonder zonnige gitaarklanken.
Abbar el Hamada is ver verwijderd van de muziek die ik normaal gesproken beluister, maar net als de platen van Tinariwen, Imarhan en Tamikrest (het briljante Chatma moet iedere muziekliefhebber gehoord hebben) is deze bijzondere plaat van Aziza Brahim een blijvertje. Probeer het eens en geef vooral niet te snel op, zelf ontdekte ik pas bij de derde luisterbeurt de pracht van deze plaat. Erwin Zijleman