Neem wat heerlijk jengelende gitaren, voeg af en toe een aangenaam zeurend orgeltje toe, zorg voor nonchalante vocalen, maar kies boven alles voor geweldige melodieën en voor refreinen die je na een keer horen echt niet meer vergeet.
Giet dit alles vervolgens in stekelige popliedjes van hooguit drie minuten en je hebt een plaat als America’s Velvet Glory van The Molochs.
Ik weet eigenlijk niets over The Molochs. Op hun bandcamp pagina dragen ze de tags rock’ n roll en California aan. Dat zijn tags die ik goed kan plaatsen na beluistering naar het debuut van het duo (?) uit Los Angeles.
The Molochs hebben goed geluisterd naar de Amerikaanse garagerock uit de jaren 60, maar zijn ook niet vies van zonnige Westcoast pop uit dezelfde periode en overgieten hun songs bovendien met invloeden uit een aantal andere decennia.
Zo neemt America’s Velvet Glory je het ene moment mee terug naar de jaren 60 in California, maar wordt je het volgende moment naar de deprimerende Britse industriesteden uit de jaren 90 gesleurd. In deze momenten doet de muziek van The Molochs me flink denken aan die van de zwaar onderschatte The Inspiral Carpets, maar bij de meeste songs domineren namen uit de jaren 60 en 70, variërend van The Byrds tot Television, van The Stones tot The Only Ones of van The Velvet Underground tot Violent Femmes.
America’s Velvet Glory is een tijdloze rockplaat, maar het is vooral een onweerstaanbare rockplaat. De songs van The Molochs zijn goed voor een brede glimlach, maar het zijn ook songs die prikkelen, buiten de gebaande paden treden en hierdoor keer op keer verrassen.
De ene keer klinken The Molochs zorgeloos, de andere keer bezorgd, waardoor America’s Velvet Glory een lekker veelzijdige plaat is. Het heeft soms ook wel wat van de muziek van Jonathan Richman, maar waar deze cultheld het schrijven van perfecte popliedjes slechts met mate deed, grossieren The Molochs er in.
Het was natuurlijk pas echt bijzonder geweest wanneer The Molochs in de jaren 60 deze baanbrekende plaat zouden hebben gemaakt, maar het klinkt allemaal zo aangenaam dat je The Molochs een af en toe opduikend gebrek aan originaliteit graag vergeeft.
In 33 minuten jaagt de Amerikaanse band er een elftal popliedjes doorheen en ze zijn allemaal even lekker. Ik was even bang dat het snel zou gaan vervelen of dat ik snel op zoek zou gaan naar originelen uit de jaren 60, maar voorlopig blijft America’s Velvet Glory een plaat die ik eigenlijk niet kan weerstaan. Zo eenvoudig, maar zo lekker. Erwin Zijleman