Al weer bijna drie jaar geleden maakte de Amerikaanse singer-songwriter Julie Byrne diepe indruk met het fascinerende Rooms With Walls And Windows. Het debuut van de tegenwoordig vanuit New York opererende singer-songwriter kon in het hokje akoestische folk worden geduwd, maar wist zich te onderscheiden van vrijwel alle andere platen in dit overvolle hokje.
Dat deed Julie Byrne met uiterst sobere en lang niet altijd even makkelijk te doorgronden songs, met bijzonder fraai akoestisch gitaarspel en met een bijzonder stemgeluid, dat niet bij iedereen in de smaak zal vallen maar altijd iets met de luisteraar zal doen.
Het nu verschenen Not Even Happiness is in meerdere opzichten een logisch vervolg op het bijna drie jaar oude debuut. Ook op haar nieuwe plaat heeft Julie Byrne een voorkeur voor sobere folksongs waarin haar akoestische gitaar en haar emotievolle stem centraal staan. Vergeleken met het debuut zijn de songs net wat meer ingekleurd, maar gelukkig is dit op uiterst subtiele wijze gedaan.
Het meest in het oor springt ook dit keer de bijzondere stem van Julie Byrne, die net zo pastoraal kan klinken als de psychedelische Britse en Amerikaanse folkies uit de jaren 60 en 70, maar ook zwoel kan verleiden met fluisterzachte vocalen, net zoals Alice Phoebe Lou dat vorig jaar zo mooi kon op het geweldige Orbit.
De bijzondere stem van de singer-songwriter uit New York tilt Not Even Happiness absoluut naar een hoger plan, maar Julie Byrne heeft op haar tweede plaat nog veel meer te bieden. Zo is het akoestische gitaarspel van een enorme schoonheid en vult het ondanks de eenvoud de hele ruimte. Zeker bij beluistering met de koptelefoon heeft het gitaarspel een bijna hypnotiserende uitwerking en vormt het de perfecte basis voor de aparte en wat mij betreft bijzonder mooie stem van de singer-songwriter, die tegenwoordig bijverdient als ranger in Central Park.
Ook de songs van Julie Byrne hebben de afgelopen jaren flink aan kracht gewonnen. Het zijn songs die diep graven en nooit de makkelijkste weg kiezen, maar desondanks klinkt Not Even Happiness opvallend toegankelijk. Not Even Happiness is net als zijn voorganger een sobere plaat, maar de subtiele en vaak atmosferische toevoegingen aan de instrumentatie maken de plaat wel gevarieerder dan zijn voorganger, zonder dat dit ten koste is gegaan van de intensiteit en intimiteit van de muziek van Julie Byrne.
Het zorgt ervoor dat Julie Byrne mijn hooggespannen verwachtingen met speels gemak heeft waargemaakt en een plaat heeft gemaakt die ik ga koesteren de komende tijd. En zo levert de eerste echte week van het muziekjaar 2017 direct een aantal hele mooie platen op, waaronder zeker deze prachtplaat van Julie Byrne. Erwin Zijleman