We Are The 21st Century Ambassadors Of Peace & Magic uit 2013 en ...And Star Power uit 2014 staan immers vol met memorabele popliedjes vol invloeden uit het verleden en klinken als een omgevallen platenkast.
Aan de andere kant begrijp ik ook best wat de critici van de band zo stoort op de platen van Foxygen.
Hang, de vierde plaat van zanger Sam France en multi-instrumentalist Jonathan Rado, gaat hier echt helemaal niets aan veranderen. Integendeel zelfs.
Hang klinkt immers, nog meer dan zijn voorgangers, als een omgevallen platenkast waarin ook de guilty pleasures goed zijn vertegenwoordigd en ook Hang is weer behoorlijk over the top (en ook dit nog meer dan zijn voorgangers). Het zal weer flink wat allergische reacties oplopen, maar mij heeft de band uit California wederom te pakken.
Ook Hang laat zich beluisteren als een groot eerbetoon aan de popmuziek uit de jaren 70, maar vergeleken met zijn voorgangers is de vierde plaat van Foxygen nog diverser. Invloeden van Lou Reed, Roxy Music en met name David Bowie, die al zeer prominent aanwezig waren op zowel We Are The 21st Century Ambassadors Of Peace & Magic als ...And Star Power, zijn ook op Hang van groot belang en krijgen gezelschap van een flinke dosis Elton John. Hier blijft het niet bij, want ik hoor ook ABBA, Steely Dan, Queen, Sparks en wat eigenlijk niet?
Vervolgens doet Foxygen zijn eigen ding met alle invloeden uit het verleden en krijgen deze invloeden een flinke theatrale injectie. Foxygen zoekt hierbij de grens tussen kunst en kitsch nadrukkelijk op en is niet bang om zich af en toe aan de verkeerde kant van de grens te begeven, maar verrast aan de andere kant ook met een knap staaltje jazzrock.
Het knappe is dat het bij Foxygen echt alle kanten op kan schieten. Het ene moment waan je je in een zwaar overgeproduceerde musical of rockopera, maar Hang kan ook zomaar raken aan de muziek van Prince of aan de meest bijzondere creaties van David Bowie. Er zijn absoluut passages die ook mij wat tegen de borst stuiten vanwege de hoeveelheid aan bombast, maar net als het je wat teveel dreigt te worden, duiken er honingzoete popliedjes op die genadeloos verleiden of hoor je prachtige citaten uit de muziekgeschiedenis die je wel dierbaar zijn.
Hang komt het best tot zijn recht wanneer je de plaat als één geheel beluisterd. Dan pas immers hoor je hoe veelzijdig Foxygen is op haar nieuwe plaat en hoe knap het vaak in elkaar steekt.
Geholpen door een uit de kluiten gewassen symfonieorkest, Steven Drozd van The Flaming Lips, Lemon Twigs en Matthew E. White walst Foxygen in maar net een half uur (vorige keer had de band nog 80 minuten nodig) met zevenmijlslaarzen door de geschiedenis van de popmuziek uit de jaren 70. Overweldigend is het absoluut, maar ook heel vaak volkomen briljant. Geweldige plaat, maar je moet er wel tegen kunnen. Erwin Zijleman