Met Super Pop duikt de Nederlandse muzikant binnen een jaar al voor de derde keer op deze BLOG op en dat is tot dusver volgens mij niemand anders gelukt.
Dat heeft natuurlijk niet alleen met de kwaliteit van de muziek van Jett Rebel te maken, maar ook met de onwaarschijnlijke productiviteit van Jelte Tuinstra, want wie maakt er tegenwoordig nog drie platen in een jaar?
Super Pop volgt op het flink rammelende Truck en het vooral met bluesy rock gevulde Don’t Die On Me Know en klinkt weer flink anders dan zijn twee voorgangers. Op Super Pop domineert, en hoe kan het ook anders, de pure pop en het is pop vol referenties naar de jaren 70 en iets mindere mate de jaren 80.
Super Pop is ook, net als zijn voorgangers, een ADHD popplaat. Jett Rebel loopt kennelijk over van de ideeën en smijt ze ongegeneerd op de band. Daar moet je tegen kunnen, want met zoveel ideeën op een plaat kan het niet alleen maar goed zijn. Ook op Super Pop slaat Jett Rebel de plank met enige regelmaat mis, zeker wanneer het allemaal wat te theatraal of te kitscherig klinkt, maar de wat mindere songs op de plaat worden ruimschoots gecompenseerd door popliedjes vol geniale momenten.
Super Pop citeert flink uit de 70s catalogus van Paul McCartney en vooral 10cc (waarvan ik het oeuvre steeds genialer ga vinden), is niet vies van de bombast van Queen, heeft soms wat van de hogeschool pop van Steely Dan en verrast met Beach Boys achtige koortjes.
Op de vorige platen van Jett Rebel waren de invloeden van Prince nooit ver weg en ook op Super Pop doen de funky pop songs en de lekker soulvol klinkende songs aan de geniale en aan de juist totaal niet geniale momenten van het voormalige genie uit Minneapolis denken.
Het niveau van zijn inspiratiebronnen haalt Jelte Tuinstra natuurlijk nog niet. Ook Super Pop is weer een plaat die hoorbaar in een stevig tempo is gemaakt en waarvoor de aangedragen songs niet op een goudschaaltje zijn gewogen.
Toch blijft Jett Rebel wat mij betreft ook dit keer vrij makkelijk overeind. De Nederlandse muzikant heeft, nog meer dan op zijn vorige platen, een uitstekend gehoor voor volstrekt tijdloze popliedjes en heeft er een paar geschreven die je na één keer horen niet meer vergeet.
Net als Foxygen met haar eveneens vorige week verschenen plaat, heeft Jett Rebel een plaat gemaakt die klinkt als een omgevallen platenkast uit de 70s en ook in dit geval is het een platenkast die niet alleen klassiekers maar ook guilty pleasures bevat. Waar Foxygen zo af en toe flink uit de bocht knalt, komt Jett Rebel er op wat korte uitstapjes door de berm na zonder kleerscheuren van af.
Super Pop zal wel gekraakt worden door de serieuze muziekpers, maar is echt een plaat vol geweldige momenten. Met wat meer focus maakt Jett Rebel ook nog wel eens een plaat die de wereld versteld doet staan, let maar op. Tot die tijd ben ik dik tevreden met Super Pop. Erwin Zijleman