Persoonlijk schaar ik de Amerikaanse muzikant al heel wat jaren tot mijn persoonlijke favorieten en wat mij betreft heeft Mark Eitzel een oeuvre op zijn naam staan dat veel meer respect afdwingt dan het tot dusver krijgt.
Een substantieel deel van dit memorabele oeuvre van Mark Eitzel stamt uit de periode waarin hij de fameuze band American Music Club aanvoerde.
De band uit California maakte tussen 1986 en 1994 een zevental platen, waarvan er zeker drie de status klassieker verdienen. Ook de twee platen die de tijdelijk heropgerichte band in 2004 en 2008 maakte, zijn overigens wonderschoon en doen niet onder voor het beste werk van de band.
Naast de stapel platen van American Music Club is er ook nog het solowerk van Mark Eitzel, dat inmiddels uit ruim een dozijn platen bestaat. Dit solowerk is wel wat wisselvalliger dan het werk van zijn band, maar Mark Eitzel in goeden doen maakt fantastische platen.
Hey Mr Ferryman is wat mij betreft zo’n fantastische plaat. Het vreemde van de platen van Mark Eitzel is dat de schoonheid ervan zich bij eerste of oppervlakkige beluistering maar lastig openbaart.
De songs van de Amerikaan zijn warmbloedig, sfeervol, behoorlijk toegankelijk en kunnen op het eerste gehoor aangenaam maar niet heel opzienbarend voortkabbelen. Pas bij herhaalde beluistering hoor je hoe knap de songs van Mark Eitzel in elkaar steken en hoor je ook songs die steeds dieper onder de huid kruipen.
Het zijn songs die over het algemeen zijn voorzien van prachtige teksten en dit is ook op Hey Mr Ferryman een sterk wapen. Op het hoesje van de plaat zit een sticker met de tekst “America’s Greatest Living Lyricist” (een citaat ontleend aan The Guardian). Dat is misschien net wat teveel eer, maar dat de teksten van Mark Eitzel het uitpluizen waard zijn zal duidelijk zijn.
Mark Eitzel staat bekend om uiterst ingetogen muziek en ook Hey Mr Ferryman is een voornamelijk ingetogen plaat. Het is een plaat die misschien net wat uitbundiger klinkt dan veel van zijn voorgangers (maar de Phil Spector productie die Pitchfork hoort heb ik nog niet kunnen ontdekken) en dit is de verdienste van voormalig Suede gitarist Bernard Butler, die de plaat produceerde en een groot deel van de instrumentatie voor zijn rekening neemt (en af en toe mag laten horen wat een geweldig gitarist hij is).
Het kleurt allemaal fraai bij de bijzondere stem van Mark Eitzel, die zich beweegt in het spectrum tussen Morrissey, Gavin Friday, Grant Lee Phillips en Marc Almond en naarmate je de plaat vaker hoort steeds meer indruk maakt met zijn melancholische songs en bijpassende stem.
Het promo exemplaar van Hey Mr Ferryman lag al aan het begin van de vorige maand op de mat, maar ondanks talloze keren beluisteren, groeit de nieuwe plaat van Mark Eitzel nog steeds. Zeker wanneer je Hey Mr Ferryman op flink volume of met de koptelefoon beluistert, hoor je een plaat die je langzaam maar zeker opslokt en die steeds indrukwekkender, meeslepender mooier en onmisbaarder wordt.
Mark Eitzel ontbreekt misschien in de lijstjes met de belangrijkste releases van deze week, maar heeft wel een plaat gemaakt die met kop en schouders boven de andere releases van 2017 uit steekt. Bijzonder indrukwekkend. Erwin Zijleman