Roanoke - Where I Roam

Ik beperk me op deze BLOG over het algemeen tot het bespreken van albums. Aan EP’s waag ik me meestal niet, aan singles al helemaal niet. Toch bracht 2018 me een aantal EP’s die me zeer dierbaar zijn, met die van Naaz, The LVE en natuurlijk die van Boygenius als beste voorbeelden. Ik heb echter nog een flink stapeltje geweldige EP’s liggen en hiervan bespreek ik er op een tweetal “EP dagen” de komende week telkens twee.

Er zijn in Nashville talloze bands die aan de weg proberen te timmeren met hun muziek, maar Roanoke gaat heel groot worden, let maar op!
De Americana band Roanoke debuteerde een jaar of twee geleden niet heel indrukwekkend, maar de band maakte het afgelopen jaar een EP waarop werkelijk alles op zijn plek valt. In muzikaal opzicht is het smullen, de songs zijn stuk voor stuk geweldig en de band beschikt ook nog eens over een zanger en een zangeres die de al zo goede songs op de plaat nog een stukje verder optillen. Het levert een EP op die overloopt van de belofte.

Er zijn nogal wat bands die naar de naam Roanoke luisteren, waarschijnlijk allemaal vernoemd naar het eiland voor de Amerikaanse kust waar ooit een eerste groep Britse kolonisten werd gedropt en vervolgens spoorloos verdween. Het is tot op de dag van vandaag een groot mysterie. 

De band Roanoke die achter de EP Where I Roam zit komt uit Nashville, Tennessee, en maakte ruim twee jaar geleden al eens een titelloos debuutalbum, dat destijds op mij niet direct een onuitwisbare indruk maakte (maar inmiddels weet ik wel beter). 

De eerder dit jaar verschenen EP van de band uit Nashville deed dit wel onmiddellijk. Where I Roam bevat slechts vijf songs en zo’n 18 minuten muziek, maar het zijn vijf songs en 18 minuten muziek die naar veel en veel meer smaken. 

De muziek van Roanoke is te omschrijven als tijdloze Americana en het is Americana met een voorliefde voor country, maar Roanoke is ook niet vies van folk, bluegrass of pop. Roanoke heeft een aantal snarenwonders in de gelederen en het is daarom niet zo gek dat de muziek van de band uit Nashville rijk is ingekleurd met gitaren, mandolines en een pedal steel. Het is een vol en veelkleurig, maar ook volstrekt tijdloos geluid, dat herinneringen oproept aan zoveel goede muziek uit Nashville en dat verder is ingekleurd met een aantal andere instrumenten. 

Het is ook nog eens een bijzonder fraai opgenomen geluid dat bovendien uitstekend past bij de mooie stem van zangeres Taylor Dupuis, die hier en daar ook nog tekent voor mooie harmonieën met zanger Joey Beesley, die ook al beschikt over een stem die gemaakt lijkt voor dit genre. Zeker wanneer de stemmen van Taylor Dupuis en Joey Beesley fraai tegen elkaar aan schuren hoor ik flarden van Emmylou en Gram, maar ook veel van The Civil Wars en is het smullen.

Zowel in muzikaal als in vocaal opzicht klinkt de EP van Roanoke fantastisch, maar ook de songs van de band uit Nashville zijn van een bijzonder hoog niveau. Het zijn van die songs die je bij eerste beluistering al jaren lijkt te kennen, waar je bij eerste beluistering ook direct verliefd op bent en die naarmate je ze vaker hoort alleen maar leuker en onweerstaanbaarder worden. 

Als Roanoke dit jaar een album van het niveau van deze EP had uitgebracht had het album zeker de top 10 van mijn jaarlijstje gehaald en ook deze EP is daarom veel te mooi om te laten liggen. En nu maar hopen op een album dat in 2019 zomaar hele hoge ogen kan gaan gooien. Let maar op! Erwin Zijleman