Robyn had ik een jaar of 13 geleden hoog zitten, maar toen ik een maand of twee geleden voor het eerst naar Honey luisterde viel het me toch wat tegen. Weinig nieuws onder de zon, al klonk het allemaal wel weer bijzonder lekker. Leuk om bij af te wassen maar verder? Honey is echter een groeiplaat die steeds meer moois laat horen. Met name in de onderlagen zit veel moois verstopt en uiteindelijk graaft Robyn zowel muzikaal als tekstueel een stuk dieper dan je op het eerste gehoor zult vermoeden. Hier en daar hoog genoteerd in jaarlijstjes. Ik begin langzaam maar zeker te begrijpen waarom.
Honey is zeker geen plaat waarop je nieuwe dingen hoort. Alles dat Robyn op haar nieuwe plaat doet heeft ze al eerder gedaan en vaak nog beter ook. Zo lijkt de openingstrack van Honey als twee druppels water op With Every Heartbeat van haar titelloze doorbraakplaat uit 2005 en ook in instrumentaal en productioneel opzicht lijkt er op Honey niet veel veranderd sinds deze doorbraakplaat en het in 2010 in twee delen verschenen Body Talk.
Ook op Honey domineren de kil klinkende synths die in de jaren 80 en 90 gemeengoed waren en net als op haar vorige platen combineert de Zweedse zangeres wolken synths met bijzondere ritmes. Wat me op de vorige platen van Robyn aansprak was dat de Zweedse zangeres haar elektronische geluid niet helemaal vol propte met elektronische klanken, maar haar muziek ook liet ademen. Dit doet Robyn ook weer op Honey en net als op haar vorige platen manifesteert de muzikante uit Stockholm zich als een prima zangeres, die zowel in pop, elektronica als R&B prima uit de voeten kan.
Het zorgde er een maand of twee geleden voor dat ik Honey van Robyn uit de speakers liet komen als ‘feelgood’ plaat en als ‘guilty pleasure’. Leuke muziek om bij af te wassen (als de machine dat niet overgenomen zou hebben), maar verder niet heel opzienbarend.
Ik ben pas de afgelopen week serieuzer naar Honey van Robin gaan luisteren. Belangrijkste reden hiervoor was het feit dat de plaat, tot mijn grote verrassing, opdook in flink wat jaarlijstjes en bovendien las ik een mooi artikel over de achtergrond van de lange periode van stilte sinds Body Talk.
Robyn kreeg de afgelopen jaren te maken met tegenslagen. Ze verloor een van haar beste vrienden door een slopende ziekte en zag haar relatie op de klippen lopen. Het zijn gebeurtenissen die hun sporen hebben nagelaten op Honey, dat misschien opgewekt klinkt, maar ook een plaat vol melancholie en een plaat over verlies is.
Toen ik beter ging luisteren naar Honey, werd me steeds duidelijker hoe knap de plaat in elkaar zit. In de uitbundige laag die uit de speakers komt lijkt misschien niet zoveel veranderd in de muziek van de Zweedse muzikante, maar in de onderlagen gebeurt er van alles. De ene keer flirt Robyn met 80s new wave, de volgende keer met 70s disco, dan weer met onderkoelde elektronica, die de groten uit de elektronische popmuziek eert.
Honey valt in eerste instantie op door een aantal groots klinkende elektronische popliedjes, maar het blijkt uiteindelijk een behoorlijk subtiele plaat, waarop invloeden uit een aantal decennia popmuziek via verschillende lagen in elkaar overvloeien.
Heel goed luisteren naar Honey van Robyn heeft er bij mij voor gezorgd dat een wat oppervlakkig en niet erg vernieuwend klinkende ‘guilty pleasure’ is getransformeerd in een plaat vol diepgang die steeds weer nieuwe dingen laat horen en die ondanks de kille klanken verrassend warm en emotioneel klinkt. En iedere keer dat ik hem hoor ben ik weer net wat meer onder de indruk. Erwin Zijleman