Ook vorig jaar heb ik de muziek van Ben Howard weer terzijde geschoven zonder er goed naar te luisteren en dat was niet erg slim. De Britse muzikant heeft met Noonday Dream immers een meesterwerk afgeleverd. Het is een meesterwerk dat een stuk experimenteler klinkt dan zijn vorige platen, wat vooral de verdienste is van de buitengewoon fascinerende instrumentatie op de plaat. De gitaarlijnen zijn ook dit keer prachtig, terwijl donkere elektronische wolken je voortdurend benevelen. Het levert een plaat op die je een paar keer moet horen, maar vervolgens is de liefde voor deze prachtplaat van Ben Howard waarschijnlijk onvoorwaardelijk.
Het is een feit dat de Britse muzikant zelfs inmiddels al een aantal malen heeft gefalsificeerd. Ben Howard’s debuut Every Kingdom uit 2011 liet flarden Nick Drake, Tim Buckley en John Martyn horen en sloot hiernaast aan bij singer-songwriters als José Gonzalez, Damien Rice en Elliott Smith.
Het in 2014 verschenen I Forget Where We Were was nog een stuk beter dan het debuut en in 2017 was er natuurlijk ook het titelloze debuut van de gelegenheidsband A Blaze of Feather, waarin Ben Howard een voorname rol speelde.
Het zijn stuk voor stuk platen die ik veel beter vond dan ik had verwacht (of het stemmetje in mijn hoofd me deed geloven) en die ik uitvoerig heb geprezen op deze BLOG, maar desondanks heb ik ook de vorig jaar verschenen derde soloplaat van Ben Howard weer laten liggen. Ik heb Noonday Dream pas beluisterd toen de plaat vorige week, tot mijn grote verrassing, opdook op de eerste plek van de door de bezoekers van de uitstekende website MusicMeter samengestelde jaarlijst en ik er voor mijn gevoel niet meer omheen kon.
Ik heb de derde plaat van de Britse singer-songwriter inmiddels talloze keren beluisterd en kan inmiddels alleen maar bevestigen dat Noonday Dream een buitengewoon fascinerende en bovendien wonderschone plaat is.
Ben Howard maakte zijn derde plaat samen met zijn vaste kompaan Mickey Smith, die in A Blaze Of Feather het voortouw nam, in het zuiden van Frankrijk en het zuiden van Engeland. Het is nog altijd muziek die zich heeft laten inspireren door de bovengenoemde folkies uit het verleden, maar Ben Howard heeft de afgelopen jaren ook gesleuteld aan een uniek eigen geluid, waardoor zijn muziek uiteindelijk maar ten dele is te vergelijken met de muziek van grootheden als Nick Drake, Tim Buckley en John Martyn.
Ben Howard begint vaak bij de ingetogen akoestische folksong, maar tuigt deze vervolgens op met bijzondere klanken. Het zijn vaak bijna ambient achtige elektronische klanken, die de muziek van Ben Howard een bijna hypnotiserend karakter geven, maar de Brit versiert zijn songs net zo makkelijk met overstuurde gitaren of met vervormde elektronica. Invloeden uit de ambient spelen een belangrijke rol op Noonday Dream, maar ook invloeden uit de psychedelica hebben hun weg gevonden naar de nieuwe plaat van de Britse muzikant.
Heel makkelijk maakt Ben Howard het de luisteraar niet op Noonday Dream. De vocalen lijken vaak in dienst te staan van de instrumentatie, die alle kanten op kan schieten en ook hoge muren met nevel optrekt. Zeker vergeleken met zijn debuut is de muziek van Ben Howard een stuk experimenteler geworden. Bij beluistering van Noonday Dream duiken een deel van de hierboven genoemde namen nog zeker op, maar de derde plaat van de Brit roept bij mij ook associaties op met de muziek van Radiohead.
Het is muziek waar je wel even de tijd voor moet nemen. Noonday Dream is een plaat die bij beluistering met onvoldoende aandacht traag voort kan kabbelen, maar het is ook een plaat vol bijzondere muziek. De bedwelmende elektronica geeft de muziek van Ben Howard een unieke sfeer, maar het is ook de perfecte voedingsbodem voor de wederom prachtige gitaarlijnen van de Britse muzikant, die keer op keer zorgen voor kippenvel.
Strijkers zorgen hier en daar voor nog wat extra melancholie, waarna Ben Howard het met ingetogen vocalen af mag maken. Noonday Dream staat vol wonderschone instrumentale en vocale passages, maar het is ook een plaat die bol staat van de onderhuidse spanning. Ik heb de plaat inmiddels een keer of tien beluisterd en ben er inmiddels van overtuigd dat Ben Howard met Noonday Dream een meesterwerk heeft afgeleverd. Jammer dat ik daar ook deze keer weer veel te laat achter kom, maar de volgende keer ben ik zeker direct nieuwsgierig naar het werk van de Britse muzikant; viermaal is immers scheepsrecht. Erwin Zijleman