S16 is mijn eerste kennismaking met de muziek van de Franse muzikant Woodkid en het is een indrukwekkende. Het is aan album vol rijk georkestreerde en breed uitwaaiende klanken, die uitstekend zouden voldoen als filmsoundtrack, maar de Franse muzikant laat er af en toe zwaar aangezette elektronica doorheen snijden en maakt er popsongs van door zijn stem toe te voegen aan de stevige aangezette klanken. Het past prachtig bij de herfst en S16 is ook nog eens een album waarop zoveel gebeurt dat je maar nieuwe dingen blijft horen in de muziek van de Franse muzikant en beeldkunstenaar. Normaal gesproken niet helemaal mijn muziek, maar dit album laat me maar niet los.
S16 is het tweede album van de Franse muzikant Woodkid en mijn eerste kennismaking met de muziek van het alter ego van Yoann Lemoine. De Franse muzikant was in eerste instantie overigens vooral bekend als regisseur van videoclips en werkte onder andere voor Rihanna, Taylor Swift en Lana Del Rey. Sinds een paar jaar maakt hij als Woodkid muziek en dat heeft nu een bijzonder intrigerend album opgeleverd.
S16 opent met zwaar aangezette elektronische klanken, die wat donker en industrieel aan doen. Het wordt gecombineerd met mooie vocalen, die de muziek van Woodkid wat minder zwaar maken, wat vervolgens wordt versterkt door rijk georkestreerde klanken die klassiek aandoen en het geluid van de Franse muzikant niet alleen voorzien van heel veel ruimte, maar ook van beeldend vermogen.
In de eerste track zijn er nog de atypische elektronische accenten, maar in de tweede track domineert de combinatie van rijk georkestreerde muziek en een flinke bak elektronica. Het combineert uitstekend met de stem van de Franse muzikant, die me wel wat aan die van Antony (of Anohni) doet denken. Zeker wanneer de muziek wordt gedomineerd door klassieke klanken, luister je naar een rijk georkestreerde filmsoundtrack van een oude meester als John Barry, maar door de gevoelige zang van Yoann Lemoine blijven de tracks op S16 ook popsongs.
Ik moest in het begin wel even wennen aan de bombastische klanken, zeker in combinatie met de zang. Er komt nogal wat uit de speakers zetten, maar hoe vaker ik naar S16 luister, hoe meer er op zijn plek valt. Zeker wanneer je het volume wat opvoert, hoor je goed hoeveel moois er is verstopt in de rijke instrumentatie op het album.
Dat werkt vooral goed wanneer de klassieke klanken worden gecombineerd met zwaar aangezette en industrieel aandoende elektronica en dat is een recept dat meerdere malen wordt gebruikt op S16.
Ik heb absoluut een zwak voor getergd klinkende zangeressen, maar met getergd klinkende zangers kan ik meestal veel minder. Zeker bij eerste beluistering van S16 had ik het idee dat het album zonder de zang misschien wel een stuk indrukwekkender zou zijn geweest, maar langzaam maar zeker begin ik de zang van Yoann Lemoine te waarderen en hoor ik niet alleen Antony, maar af en toe ook wel wat van David Sylvian, zeker wanneer de Fransman de hoge noten laat voor wat ze zijn.
Het blijft zo dat ik lang niet altijd in de stemming ben voor dit album, maar er zijn momenten waarop de zwaar aangezette klanken wonderen doen en de met weemoed doorspekte vocalen precies op het juiste moment komen. Het is immers herfst en dan doet dit soort klanken het net wat beter dan in de andere drie seizoenen. Het is ook nog eens de herfst van een jaar dat er totaal anders uit ziet dan we een maar of 11 geleden konden vermoeden, waardoor de melancholische klanken van Woodkid nog wat beter tot zijn recht komen, zeker wanneer ze de ruimte vullen op een kille herfstavond en de Fransman nog een extra blik violen opent.
En zo heeft S16 zich ontwikkeld tot een album dat eigenlijk alleen maar mooier en interessanter wordt, ook al bevindt het zich een stukje buiten mijn comfort zone. Interessante muzikant deze Woodkid. Erwin Zijleman
