Ik moest een paar jaar geleden flink wennen aan de muziek van de Britse muzikant Keaton Henson en met name aan zijn zang, maar bij beluistering van het deze week verschenen Monument viel alles direct op zijn plek. Monument is een donker album vol emotie, dat stil staat bij de ziekte en aankomende dood van de vader van Keaton Henson. De meeste songs op het album zijn uiterst ingetogen en op het eerste gehoor subtiel ingekleurd, maar Keaton Henson is ook dit keer een meester in het subtiel optuigen van zijn songs. Je moet er absoluut voor in de stemming zijn, want het is een album vol melancholie, maar op het juiste moment is het ook een album van een unieke schoonheid.
Het in 2013 verschenen Birthdays was mijn eerste kennismaking met de muziek van de Britse muzikant Keaton Henson. Absoluut een fascinerend album, maar met name de zang streek bij mij net wat teveel tegen de haren in, waardoor ik uiteindelijk toch niet voldoende kon genieten van het album, dat me in alle opzichten net wat teveel was.
Het gekke was dat dit genieten wel lukte met het in 2016 verschenen Kindly Now. De zang zat mij dit keer veel minder in de weg, terwijl de bijzonder fraaie instrumentatie vol klassieke invloeden de songs van de Britse muzikant steeds weer naar grote hoogten tilde. Ik noemde in mijn recensie van Kindly Now onder andere Jeff Buckley, Elliott Smith en Gavin Friday als vergelijkingsmateriaal en dan weet je dat het goed zit.
Keaton Henson liet vorig jaar weer van zich horen met het door hem gecomponeerde neoklassieke album Six Lethargies, waarop hij overigens zelfs niet was te horen, maar keert nu weer terug met een singer-songwriter album. Monument laat het inmiddels van Keaton Henson bekende geluid horen, al klinkt het nieuwe album van de Britse muzikant weer wat intiemer en intenser en komt de zang nog wat harder binnen. Waar me dit een paar jaar geleden nog flink in de weg zat, vind ik het inmiddels prachtig.
Monument opent met akoestische gitaren en de zo karakteristieke stem van de Britse muzikant en het is vanaf de eerste noten raak. Keaton Henson zingt in de openingstrack van zijn nieuwe album fluisterzacht, maar ook vol emotie, waardoor het album je direct in een wurggreep heeft. De Britse muzikant maakte op Kindly Now indruk met een bijzonder fraaie instrumentatie vol klassieke accenten en ook op Monument is de instrumentatie van een bijzondere schoonheid.
Monument is een zeer persoonlijk album, waarop Keaton Henson terugkijkt op het leven met zijn vader. De vader van de Britse muzikant was ernstig ziek toen hij aan het album begon en overleed vlak nadat het album werd afgerond. Het levert een mooi en emotievol eerbetoon op aan zijn vader en verwerkt op hetzelfde moment het proces van ziekte en aankomend afscheid.
Monument wordt gedragen door de emotie op het album, maar ook in muzikaal opzicht is het wonderschoon. De instrumentatie is zoals gezegd vaak nog wat soberder dan die op het vorige album van de Britse muzikant, maar er is ook dit keer heel veel moois verstopt in de meestal subtiele klanken. Zo is het gitaarspel op het album bijzonder trefzeker, maar ook de andere accenten, waaronder die van piano, strijkers, blazers, percussie en elektronica kleuren het geluid op Monument niet alleen eigenzinnig maar ook prachtig in.
Zeker bij beluistering met de koptelefoon hoor je goed hoe mooi alles is gearrangeerd en hoe mooi het kleurt bij de zang van Keaton Henson, die me een paar jaar geleden nog wat tegen stond met zijn stem, maar die op Monument zang van grote schoonheid laat horen.
Ook in tekstueel opzicht maakt Monument indruk. Het is af en toe zo persoonlijk dat je je bijna bezwaard voelt als toehoorder, maar de intieme teksten voorzien het album ook van kracht. Een somber en donker gekleurd album als dit doet het natuurlijk uitstekend op de stormachtige en natte herfstavonden van het moment, maar het is ook een album dat je tot op de laatste noot wilt uitpluizen. Erwin Zijleman
