Ik hou wel van het soort muziek dat de Amerikaanse band Slow Pulp maakt. Fluisterzachte zang, mooi gitaarwerk en fraaie melodieën typeren het geluid van de band uit Chicago, maar Slow Pulp verrast evenzeer met een geluid vol dynamiek en de nodige variatie. Hier en daar duiken invloeden uit de shoegaze en dreampop op, maar ik hoor net zo goed invloeden uit de slowcore of tracks die eerder folky zijn. Moveys is een debuut dat liefhebbers van dit soort muziek makkelijk zal verleiden, maar het is ook een debuut dat veel beter is dan je bij eerste beluistering zult vermoeden en ook na vele keren horen is de rek er bij mij nog lang niet uit.
Na een aantal EP’s debuteert de Amerikaanse band Slow Pulp deze week met haar eerste volwaardige album, Moveys. De band, die haar oude thuisbasis Madison, Wisconsin, inmiddels heeft verruild voor wereldstad Chicago, opereert in een genre waarin het momenteel dringen is. Moveys bevat naar verluidt een combinatie van invloeden uit de shoegaze, dreampop en postpunk en dat is een combinatie van invloeden die ik momenteel wel erg vaak tegen kom.
Toch had ik onmiddellijk een positieve indruk van het debuut van de Amerikaanse band, die toch wat anders klinkt dan de meeste van haar soortgenoten. Slow Pulp kent haar klassiekers binnen de genoemde genres, maar blijft ver verwijderd van het reproduceren van deze klassiekers. Vergeleken met de meeste andere bands die etiketten als shoegaze, dreampop en postpunk krijgen opgeplakt, klinkt Slow Pulp vooral eigentijds en zet het invloeden uit het verleden nergens te dik aan.
Moveys klinkt dan ook geen moment als een dreampop, shoegaze of postpunk album uit het verleden, maar kruipt dicht aan tegen de muziek van bijvoorbeeld Phoebe Bridgers of Soccer Mommy. Zangeres Emily Massey beschikt over een stem die wel wat lijkt op die van Phoebe Bridgers of een van haar vele soortgenoten en het is het soort stem waarvoor ik makkelijk val.
In muzikaal opzicht is de muziek van Slow Pulp rijker dan die van Phoebe Bridgers. Moveys is op subtiele wijze verrijkt met invloeden uit de al eerder genoemde genres, maar klinkt vergeleken met de meeste albums in deze genres wat minder zwaar en soms zelfs folky, zoals in de fraaie openingstrack. De gitaren zijn maar zelden echt heel gruizig, de muziek van de band is melodieus en het tempo ligt in eerste instantie laag. Door dit lage tempo hoor ik ook wel invloeden uit de slowcore, maar de muziek van Slow Pulp is wel wat lichtvoetiger dan gebruikelijk in dit genre.
De kracht van het soort muziek dat Slow Pulp maakt schuilt vaak ik de herhaling. Ook Moveys heeft een bezwerende kracht, maar de Amerikaanse band zoekt ook de variatie in haar muziek. Dit doet de band door na een aantal zicht langzaam voortslepende tracks het tempo flink op te voeren en door subtiel te variëren in haar geluid, dat me overigens, buiten de zang, ook vaak doet denken aan The Smashing Pumpkins in hun beste dagen of bijna net zo makkelijk aan Big Thief.
Moveys is ook in tekstueel opzicht een boeiend album. Frontvrouw Emily Massey kreeg de afgelopen jaren flink wat te verwerken en ook de lockdown vanwege het coronavirus hakt er aardig in bij de jonge honden van Slow Pulp.
Beluistering van Moveys roept bij mij veel en uiteenlopende associaties op, want de helft van mijn albums uit de jaren 90 komt voorbij, maar op hetzelfde moment klinkt het debuut van de band fris en eigentijds en blijken de songs op het debuut van de band over de nodige groeipotentie te beschikken.
Zeker in een lome bui dringt de muziek van Slow Pulp zich genadeloos op en vallen met name de gitaarpartijen en de fluisterzachte zang van Emily Massey zeer in de smaak, maar ook op andere momenten wint het debuut van de band uit Chicago nog steeds aan kracht. Het valt niet mee om in deze tijd nog aandacht te trekken met muziek waarop labels als dreampop en shoegaze worden geplakt, maar het in deze hokjes toch wat atypische Moveys van Slow Pulp verdient deze aandacht absoluut. Erwin Zijleman
De muziek van Slow Pulp is ook verkrijgbaar via bandcamp: https://slowpulp.bandcamp.com/album/moveys.
