Het is al vaker gezegd dat er momenteel wel heel veel jonge vrouwelijke singer-songwriters opduiken, maar met de uit Dublin opererende Ailbhe Reddy moet zeker rekening worden gehouden. De jonge Ierse muzikante krijgt het etiket folkpop opgeplakt, maar de meeste tracks op Personal History zijn een stuk rauwer dan je op basis van dit etiket zou verwachten. Ailbhe Reddy heeft een persoonlijk album afgeleverd waarop flarden folk opduiken, maar waarop ook de ruwe gitaaruitbarstingen niet worden geschuwd. Het wordt gecombineerd met indringende persoonlijke verhalen en expressieve vocalen vol emotie. Het levert een bijzonder sterk debuutalbum op.
Ailbhe Reddy is een jonge Ierse singer-songwriter, die deze week debuteert met Personal History. Het is een ambitieus debuut geworden, waarop de jonge muzikante uit Dublin een poging doet om zichzelf te begrijpen. Ailbhe Reddy ging hierbij niet over één nacht ijs. Personal History is niet gebaseerd op psychologie van de koude grond, maar werd vooraf gegaan door een jaar durende studie op het terrein van psychotherapie. Het levert een intiem album op, waarop de jonge Ierse muzikante zichzelf zeker niet spaart.
Personal History heeft het etiket folkpop opgeplakt gekregen, maar voor lieflijk of pastoraal klinkende folksongs met zachte vocalen ben je bij Ailbhe Reddy aan het verkeerde adres. Het album opent met rauw gitaargeluid, waarna stevig aangezette gitaarlijnen en het expressieve stemgeluid van Ailbhe Reddy het overnemen. Het deed me in eerste instantie wel wat denken aan landgenote Sinéad O'Connor in haar jonge jaren, maar de openingstrack van Personal History laat zich ook vergelijken met de muziek van jonge vrouwelijke singer-songwriters in het indie segment als Phoebe Bridgers en Julien Baker om maar eens twee namen te noemen.
Het is een krachtig statement waarmee Ailbhe Reddy haar debuut opent, maar in de tweede track van het album laat ze heel even horen dat ze het label folk niet voor niets opgeplakt heeft gekregen. Het gitaarwerk blijft echter te ruw voor pure folk en ook de stem van de muzikante uit Dublin laat zich nooit volledig in het keurslijf van het genre passen, waarna steviger gitaarwerk en wat elektronica ook de tweede track op het album laten afdwalen van de folk en aan het eind met flink wat gitaargeweld de rock wordt opgezocht.
Na de eerste twee tracks was ik al overtuigd van de kwaliteit van het debuut van Ailbhe Reddy. Personal History combineert invloeden uit de indie-rock met een beetje folk, met veel passie en emotie in de zang, met hier en daar een woeste uitbarsting, met een vleugje Ierland en met mooie persoonlijke songs, die een inkijkje geven in het leven van de Ierse muzikante, die vooral worstelde met haar seksualiteit in het conservatieve Ierland.
Het is knap hoe Ailbhe Reddy variatie aanbrengt in haar muziek. Folky gitaarlijnen worden afgewisseld met rauwer gitaarwerk, maar ook voor een piano georiënteerde song ben je bij de Ierse muzikante aan het juiste adres. Wat het nog knapper maakt is dat de zang van Ailbhe Reddy zich onmiddellijk aanpast aan het geluid in haar songs. Het ene moment hoor je een pastoraal klinkende folkie, het volgende moment een angry young woman die ruw van zich afbijt, dan weer een popprinses die de fraaie noten met speels gemak aan elkaar knoopt.
Door alle variatie, de enorme dynamiek en het persoonlijke karakter van de songs van de Ierse muzikante maakt Personal History makkelijk een onuitwisbare indruk en wordt je al even makkelijk gegrepen door de intieme songs van Ailbhe Reddy, die uiteindelijk toch een stuk ruwer en indringender klinken dan die van de genoemde indie-rock boegbeelden en opschuiven richting de muziek van bijvoorbeeld SOAK of een jonge PJ Harvey. Tien songs en 35 minuten lang raast Ailbhe Reddy als een wervelwind over je heen, waarna duidelijk is dat we serieus rekening moeten gaan houden met dit Ierse talent. Erwin Zijleman
De muziek van Ailbhe Reddy is ook verkrijgbaar via haar bandcamp pagina: https://ailbhereddy.bandcamp.com.