Na een aantal jaren aan de weg getimmerd te hebben als de zanger van de Britse liveband The Q-Tips, dook Paul Young in 1983 op als solomuzikant. Hij deed dit met een weergaloze cover van Marvin Gaye’s Wherever I Lay My Hat (That's My Home), die Paul Young op de kaart zette als een geweldige (blue-eyed) soulzanger. Het debuutalbum van Paul Young, bevatte meer geweldige singles en het waren allemaal songs van anderen, waarvan de Britse muzikant op fraaie wijze zijn eigen songs maakte. No Parlez is een typisch jaren 80 album, maar er valt toch veel te genieten op het debuutalbum van Paul Young, die diepe indruk maakte als zanger, maar desondanks toch opvallend snel uit beeld verdween.
Een deel van de iconen uit de popmuziek van de jaren 80 is ons inmiddels helaas al ontvallen, terwijl een ander deel nog steeds aan de weg timmert, al dan niet met succes of artistieke waarde. Hiernaast zijn er de iconen uit de jaren 80 van wie we na het betreffende decennium helaas niet veel interessants meer hebben vernomen. De Britse zanger Paul Young valt voor mij in deze laatste categorie.
Paul Young dook aan het eind van de jaren 70 op als zanger van de Britse soulband The Q-Tips. Het is een band die niet bekend is geworden vanwege haar albums, maar die aan het begin van de jaren 80 wel te boek stond als een geweldige of zelfs sensationele liveband. De soulvolle strot van Paul Young speelde in het geluid van The Q-Tips een cruciale rol en het is dan ook niet zo gek dat de Britse zanger na een paar jaar besloot om de live-reputatie van The Q-Tips te verzilveren als solomuzikant.
Hoewel Paul Young ook na de jaren 80 nog albums zou maken en tegenwoordig ook weer op het podium schijnt te staan, piekte de Britse muzikant zowel in commercieel als in artistiek opzicht in de eerste helft van de jaren 80. Zonder zijn andere albums te kort te doen, durf ik wel te stellen dat de Britse muzikant twee albums maakte die op eenzame hoogte staan binnen zijn helaas niet erg omvangrijke oeuvre, No Parlez uit 1983 en The Secret Of Association uit 1985.
In de jaren 80 was ik net wat meer gecharmeerd van het geluid op het laatstgenoemde album, waarop Paul Young de soulkaart net wat nadrukkelijker speelt en waarop de achtergrondzang geweldig is, maar met de oren van nu springt het debuutalbum van Paul Young er wat mij betreft toch uit.
Paul Young was vooral een zanger en het is daarom niet zo gek dat hij op zijn debuutalbum vrijwel uitsluitend songs van anderen vertolkt. Het album leverde met covers van Come Back And Stay van Jack Lee, de reggae song Love Of The Common People en vooral de prachtige versie van Marvin Gaye’s Wherever I Lay My Hat (That's My Home) een aantal flinke hits op, maar ook de cover van Joy Division’s Love Will Tear Us Apart is verrassend goed.
No Parlez bevat sowieso weinig zwakke songs en het enorme succes van het album kwam dan ook niet als een verrassing. No Parlez is een typisch jaren 80 album en klinkt inmiddels wel wat gedateerd. Dat laatste geldt zeker voor de vrouwenstemmen van The Wealthy Tarts, die ik destijds ook al niet zo kon waarderen, en ook de productie van Laurie Latham heeft de tand des tijds niet volledig doorstaan, maar vooral dankzij de fantastische stem van Paul Young is het album ook bijna veertig jaar na de release nog interessant en relevant. Ook de geweldige basloopjes van Pino Palladino mogen er overigens nog altijd zijn.
No Parlez kreeg na vijfentwintig jaar een nieuwe release met flink wat bonustracks, maar deze dure versie met vooral wanstaltige remixes kun je met een gerust hart links laten liggen. Het originele album kreeg in 1983 niet altijd de handen van de critici op elkaar en ook veel muziekliefhebbers moesten niet veel hebben van de covers van Paul Young, maar met de oren van nu durf ik No Parlez van Paul Young wel een 80s klassieker te noemen. Ik had er echt al heel erg lang niet meer naar geluisterd, maar geniet nu toch weer erg van dit bijzondere album. Erwin Zijleman
No Parlez van Paul Young is verkrijgbaar via de Mania webshop: