Puur op basis van vooroordelen begon ik ruim een maand geleden niet aan het debuutalbum van de Amerikaanse muzikante Noah Cyrus, maar de jonge zus van popprinses Miley Cyrus maakt maar weer eens duidelijk dat op basis van vooroordelen oordelen meestal niet de juiste conclusie oplevert. Met The Hardest Part heeft de pas 22 jaar oude Noah Cyrus immers een uitstekend album afgeleverd. Het is een album waarop Amerikaanse rootsmuziek en pop en rock fraai worden gecombineerd, waarop vooral sterke songs staan en waarop Noah Cyrus zeer overtuigt als zangeres. Dat The Hardest Part veel te mooi is om te laten liggen zal inmiddels duidelijk zijn.
The Hardest Part, het debuutalbum van Noah Cyrus, verscheen ruim een maand geleden al, maar ik heb het album in eerste instantie links laten liggen. Noah Cyrus is de jongere zus van popicoon Miley Cyrus en de jongste telg van een zeer muzikaal gezin. Nu ben ik absoluut overtuigd van het muzikale en vocale talent van Miley Cyrus, maar als ik kijk naar haar oeuvre, moet ik ook concluderen dat dit talent er vooralsnog helaas niet al te vaak of zelfs bedroevend weinig uit komt.
Ik had daarom geen hoge verwachtingen van het debuutalbum van Noah Cyrus, maar inmiddels moet ik concluderen dat de ene Cyrus de andere niet is. The Hardest Part van Noah Cyrus is immers een verrassend sterk album, dat de jonge Amerikaanse muzikante op de kaart zet als een belangrijke concurrent van haar oudere en beroemdere zus. In muzikaal opzicht zitten de zussen Cyrus overigens niet direct in elkaars vaarwater, want waar Miley Cyrus zich vooral focust op de pop, laat Noah Cyrus op haar debuutalbum een wat alternatiever geluid horen, waarin ook ruimte is voor flink wat invloeden uit de Amerikaanse rootsmuziek.
Hiermee blijft Noah Cyrus wat dichter bij de muziek die haar vader en countryster Billy Ray Cyrus haar ongetwijfeld met de paplepel heeft ingegoten. Het gaat overigens te ver om The Hardest Part een rootsalbum te noemen, want de jongste Cyrus telg is op haar debuutalbum ook niet vies van pop en rock met hier en daar een vleugje indie.
Ik lees in een aantal recensies dat de stem van Noah Cyrus totaal niet lijkt op die van haar zus Miley, maar dat hoor ik zelf toch anders. De twee zussen gebruiken hun stem wel totaal anders. Waar Miley veel te weinig kiest voor meer ingetogen zang en in de valkuil van teveel power stapt, doet Noah Cyrus dit juist volop en dat is wat mij betreft een wijs besluit. Ik vind de zang op de Hardest Part niet alleen heel erg goed, maar ook veel volwassener klinken dan de tweeëntwintig lentes die Noah Cyrus oud is. Bovendien legt Noah Cyrus wat meer gevoel in haar songs dan ik hoor bij haar oudere zus, wat het album voorziet van doorleving.
The Hardest Part overtuigt in vocaal opzicht bijzonder makkelijk, maar het album heeft meer te bieden. De jongste Cyrus telg is er wat mij betreft in geslaagd om een opvallend eigen geluid te creëren, waarin Amerikaanse rootsmuziek, pop en rock op bijzondere wijze samenvloeien. Het is een geluid dat liefhebbers van pop niet tegen het hoofd zal stoten, maar ook liefhebbers van Amerikaanse rootsmuziek vinden op The Hardest Part genoeg van hun gading, zeker als de jonge Amerikaanse muzikante er een pure countrysong tegenaan gooit, zoals het prachtige Loretta’s Song.
Het is in dat licht bijzonder dat het album niet werd geproduceerd door een producer die de sporen binnen de rootsmuziek heeft verdiend, maar door de Noord-Ierse producer Mike Crossey, die ik vooral ken voor zijn werk voor Wolf Alice en Arctic Monkeys en die ook dit keer knap werk aflevert. Niet alle songs op het album zijn even sterk, maar echt zwakke songs ben ik niet tegen gekomen op The Hardest Part, terwijl het aantal echt sterke songs behoorlijk groot is. Het is pas het debuutalbum van Noah Cyrus, maar wat mij betreft is ze zus Miley in artistiek opzicht al voorbij met dit uitstekende album. Erwin Zijleman
