Het valt niet mee om mijn favoriete R.E.M. album te kiezen uit het flinke stapeltje albums dat de band heeft uitgebracht. Als ik echt moet kiezen, kies ik uit zeker zes hele serieuze kanshebbers voor Lifes Rich Pageant uit 1986. Het is het album waarop je voor het eerst hoort dat R.E.M. een hele grote band gaat worden en het is een album dat er qua songs uitspringt voor mij. In muzikaal opzicht is R.E.M. op Lifes Rich Pageant nog dat ruwe collegebandje uit Athens, maar je hoort in de songs ook al de grote rockband van het begin van de jaren 90. Lifes Rich Pageant was me in 1986 zeer dierbaar en dat is het album, dat nog net zo urgent klinkt, nog steeds. Wat mij betreft de mooiste R.E.M. klassieker.
Mijn meest dierbare R.E.M. albums zijn absoluut Murmur uit 1983 en Reckoning uit 1984. Het zijn de albums waarmee ik de band uit Athens, Georgia, leerde kennen en die de blauwdruk bevatten van het unieke geluid van de Amerikaanse band. Mijn meest beluisterde R.E.M. albums zijn ongetwijfeld Out Of Time uit 1991 en Automatic For The People uit 1992. Het zijn de albums waarmee R.E.M. uitgroeide tot een hele grote band en het zijn de albums die de meest succesvolle singles van de band bevatten.
Ook over de slechtste R.E.M. albums hoef ik niet lang na te denken, wat dat zijn betreft Up uit 1998 en Around The Sun uit 2004. Het zijn albums waarop de band geen schim is van zichzelf en waarop echt maar heel weinig te genieten valt. Maar wat vind ik nu het beste R.E.M. album? Natuurlijk zijn Murmur en Reckoning serieuze kandidaten en ook Automatic For The People, dat ik achteraf veel hoger aansla dan Out Of Time, behoort tot de kroonjuwelen van de Amerikaanse band.
Dat geldt wat mij betreft ook voor Document uit 1987 en Green uit 1988 en ook na haar gloriejaren maakte R.E.M. overigens prima albums als New Adventures In Hi-Fi uit 1996 en Accelerate uit 2008. Maar als ik echt moet kiezen, kies ik voor Lifes Rich Pageant uit 1986. Het is het album met Fall On Me, misschien wel de allermooiste R.E.M. song, maar het is ook het album waarop de band uit Athens het beste van haar vroege albums en de latere in commercieel opzicht succesvolle albums combineert.
Lifes Rich Pageant verschilt niet zo heel veel van de andere albums die R.E.M. in de tweede helft van de jaren 80 maakte, maar het album is me net wat dierbaarder. Het zal ongetwijfeld te maken hebben met goede herinneringen, maar ook als ik het oeuvre van de band ruim 35 jaar na de release van Lifes Rich Pageant objectief beschouw, springt het vierde album van R.E.M. er wat mij betreft uit.
Op Lifes Rich Pageant verandert de Amerikaanse band in één keer van een wat obscure en moeilijk te plaatsen cultband in een grote rockband. Dat hoor je in de songs, die niet alleen meer zelfvertrouwen uitstralen, maar ook geschikt zijn voor een veel groter publiek, maar je hoort het ook in de productie, die een rockband met zelfvertrouwen laat horen. Lifes Rich Pageant heeft de ruwe charme van de eerste albums van de band, maar ook de overtuigingskracht van de albums die van de band uit Athens, Georgia, een hele grote band zouden maken.
Het knappe van Lifes Rich Pageant is dat je nog altijd dat Amerikaanse rammelbandje hoort, maar nu opeens wel met geweldige songs. Op Lifes Rich Pageant klopt eigenlijk alles. Drummer Bill Berry en bassist Mike Mills legen een geweldige basis, Peter Buck laat horen wat een geweldige gitarist hij is en Michael Stipe manifesteert zich voor het eerst als een aansprekende frontman en een prima zanger, die doeltreffend wordt ondersteund met koortjes.
Het was toch wel weer even geleden dat ik naar het album had geluisterd, maar de combinatie van ruwe charme en prachtig melodieuze songs ging er weer direct in als koek. En hoewel Lifes Rich Pageant inmiddels ruim 35 jaar oud is, is het een album dat ook in 2022 nog fris en urgent is. Het doek voor R.E.M. viel elf jaar geleden, maar het oeuvre dat de band ons heeft nagelaten is even indrukwekkend als prachtig, met Lifes Rich Pageant voor mij als uitschieter. Erwin Zijleman