Beth Orton - Trailer Park, Legacy Edition
Trailer Park van Beth Orton viert dit jaar, toch wel enigszins tot mijn verbazing, al weer zijn dertiende verjaardag. Het is de plaat waarmee de Britse singer-songwriter, na eerder de aandacht te hebben getrokken met haar samenwerking met William Orbit, Red Snapper en The Chemical Brothers, definitief wist door te breken naar een groot publiek. Het is bovendien de beste plaat die Beth Orton tot dusver heeft uitgebracht. Ter ere van de dertiende verjaardag van Trailer Park is de plaat nu verschenen in een zogenaamde Legacy Edition. De luxe editie van de plaat, die ten tijde van de originele release maanden niet uit mijn cd speler te krijgen was, bevat naast de geremasterde versie van Trailer Park een schat aan bonusmateriaal, waaronder live-tracks, b-kantjes, demo’s en de tracks van de Best Bit EP, waarop Beth Orton samenwerkte met de legendarische Terry Callier. Het meest essentieel blijven wat mij betreft echter toch de tracks van Trailer Park. Op Trailer Park verraste Beth Orton, na haar bijdragen aan de voornamelijk elektronische muziek van William Orbit en The Chemical Brothers, met organisch klinkende songs die nadrukkelijk aansloten bij de singer-songwriter muziek uit de jaren 70 en geen geheim maakten van Beth Orton’s bewondering voor de muziek van onder andere Tim Buckley en de eerder dit jaar overleden John Martyn. Muziek die zich wist te onderscheiden van alles wat er al was via een subtiel laagje elektronica en een lekker loom geluid. Het zijn ingrediënten die de afgelopen 13 jaar door heel veel vrouwelijke singer-songwriters zijn uitgemolken, maar het eindresultaat was maar nooit meer zo geslaagd als Trailer Park. Waar veel van de muziek uit de jaren 90 inmiddels behoorlijk achterhaald klinkt, klinkt Trailer Park nog net zo fris, essentieel en verleidelijk als 13 jaar geleden. Ik had Trailer Park al minstens 10 jaar niet meer gehoord, maar direct bij de eerste noten van She Cries Your Name bloeide de oude liefde voor deze plaat weer op. Een gevoel dat sindsdien alleen maar sterker is geworden. Trailer Park van Beth Orton staat in de boeken als één van de betere debuten van de jaren 90. Na beluistering van de nu verschenen Legacy Edition mag de plaat wat mij betreft ook worden toegevoegd aan het rijtje klassiekers uit de popmuziek. Erwin Zijleman
Trailer Park van Beth Orton viert dit jaar, toch wel enigszins tot mijn verbazing, al weer zijn dertiende verjaardag. Het is de plaat waarmee de Britse singer-songwriter, na eerder de aandacht te hebben getrokken met haar samenwerking met William Orbit, Red Snapper en The Chemical Brothers, definitief wist door te breken naar een groot publiek. Het is bovendien de beste plaat die Beth Orton tot dusver heeft uitgebracht. Ter ere van de dertiende verjaardag van Trailer Park is de plaat nu verschenen in een zogenaamde Legacy Edition. De luxe editie van de plaat, die ten tijde van de originele release maanden niet uit mijn cd speler te krijgen was, bevat naast de geremasterde versie van Trailer Park een schat aan bonusmateriaal, waaronder live-tracks, b-kantjes, demo’s en de tracks van de Best Bit EP, waarop Beth Orton samenwerkte met de legendarische Terry Callier. Het meest essentieel blijven wat mij betreft echter toch de tracks van Trailer Park. Op Trailer Park verraste Beth Orton, na haar bijdragen aan de voornamelijk elektronische muziek van William Orbit en The Chemical Brothers, met organisch klinkende songs die nadrukkelijk aansloten bij de singer-songwriter muziek uit de jaren 70 en geen geheim maakten van Beth Orton’s bewondering voor de muziek van onder andere Tim Buckley en de eerder dit jaar overleden John Martyn. Muziek die zich wist te onderscheiden van alles wat er al was via een subtiel laagje elektronica en een lekker loom geluid. Het zijn ingrediënten die de afgelopen 13 jaar door heel veel vrouwelijke singer-songwriters zijn uitgemolken, maar het eindresultaat was maar nooit meer zo geslaagd als Trailer Park. Waar veel van de muziek uit de jaren 90 inmiddels behoorlijk achterhaald klinkt, klinkt Trailer Park nog net zo fris, essentieel en verleidelijk als 13 jaar geleden. Ik had Trailer Park al minstens 10 jaar niet meer gehoord, maar direct bij de eerste noten van She Cries Your Name bloeide de oude liefde voor deze plaat weer op. Een gevoel dat sindsdien alleen maar sterker is geworden. Trailer Park van Beth Orton staat in de boeken als één van de betere debuten van de jaren 90. Na beluistering van de nu verschenen Legacy Edition mag de plaat wat mij betreft ook worden toegevoegd aan het rijtje klassiekers uit de popmuziek. Erwin Zijleman