Kelly Clarkson - All I Ever Wanted
Ik kan er niets aan doen, maar op één of andere manier heb ik een enorm zwak voor de platen van het Amerikaanse tieneridool Kelly Clarkson. Waar het aan ligt weet ik echt niet. De mix van pop en rock die het voormalige American Idol ons sinds haar doorbraakplaat Breakaway voorschotelt, ligt absoluut lekker in het gehoor, maar dat geldt ook voor de muziek van haar vele soort- en tijdgenoten die me totaal niet kunnen boeien. Ik vermoed dat mijn zwak voor de platen van Kelly Clarkson iets te maken heeft met de prima zang van de Amerikaanse. Ze beschikt immers over een krachtige en soulvolle stem met een lekker rauw randje, iets wat nog eens extra wordt geaccentueerd door haar Texaanse tongval. Boven alles hoor ik echter iets oprechts en puurs in de stem van Kelly Clarkson. Kelly Clarkson mag inmiddels een megaster zijn; ze blijft in haar muziek ook altijd het doorsnee meisje van zes uit Texas, dat maar niet kan begrijpen waarom haar vader haar in de steek heeft gelaten. Ook bij het beluisteren van Kelly Clarkson’s nieuwe plaat, All I Ever Wanted, word ik weer geraakt door alle emotie. Het verdriet, de woede, de agressie, de pijn, de frustratie, de machteloosheid; op één of andere manier hoor ik het allemaal terug in de op het eerste gehoor betrekkelijk eendimensionale popliedjes met vooral invloeden uit de pop en de rock. Ook op All I Ever Wanted wordt Kelly Clarkson weer bijgestaan door de meest succesvolle producers en songwriters van het moment. Producers en songwriters die er alles aan hebben gedaan om aan te sluiten bij de smaak van een zo breed mogelijk publiek. Het maakt All I Ever Wanted oninteressant voor de groep echte muziekliefhebbers, waartoe ik mezelf ook nog altijd reken. Desondanks geniet ik stiekem van deze plaat en word ik wederom geraakt. Bijna iedere lezer zal me voor gek verklaren, maar voor mij is All I Ever Wanted van Kelly Clarkson een echte krent uit de pop. Erwin Zijleman
Ik kan er niets aan doen, maar op één of andere manier heb ik een enorm zwak voor de platen van het Amerikaanse tieneridool Kelly Clarkson. Waar het aan ligt weet ik echt niet. De mix van pop en rock die het voormalige American Idol ons sinds haar doorbraakplaat Breakaway voorschotelt, ligt absoluut lekker in het gehoor, maar dat geldt ook voor de muziek van haar vele soort- en tijdgenoten die me totaal niet kunnen boeien. Ik vermoed dat mijn zwak voor de platen van Kelly Clarkson iets te maken heeft met de prima zang van de Amerikaanse. Ze beschikt immers over een krachtige en soulvolle stem met een lekker rauw randje, iets wat nog eens extra wordt geaccentueerd door haar Texaanse tongval. Boven alles hoor ik echter iets oprechts en puurs in de stem van Kelly Clarkson. Kelly Clarkson mag inmiddels een megaster zijn; ze blijft in haar muziek ook altijd het doorsnee meisje van zes uit Texas, dat maar niet kan begrijpen waarom haar vader haar in de steek heeft gelaten. Ook bij het beluisteren van Kelly Clarkson’s nieuwe plaat, All I Ever Wanted, word ik weer geraakt door alle emotie. Het verdriet, de woede, de agressie, de pijn, de frustratie, de machteloosheid; op één of andere manier hoor ik het allemaal terug in de op het eerste gehoor betrekkelijk eendimensionale popliedjes met vooral invloeden uit de pop en de rock. Ook op All I Ever Wanted wordt Kelly Clarkson weer bijgestaan door de meest succesvolle producers en songwriters van het moment. Producers en songwriters die er alles aan hebben gedaan om aan te sluiten bij de smaak van een zo breed mogelijk publiek. Het maakt All I Ever Wanted oninteressant voor de groep echte muziekliefhebbers, waartoe ik mezelf ook nog altijd reken. Desondanks geniet ik stiekem van deze plaat en word ik wederom geraakt. Bijna iedere lezer zal me voor gek verklaren, maar voor mij is All I Ever Wanted van Kelly Clarkson een echte krent uit de pop. Erwin Zijleman