Bell X1 - Blue Lights On The Runway
Heel even dacht ik dat de Talking Heads een nieuwe plaat hadden gemaakt, maar achter de bijzonder aanstekelijke radiohit The Great Defector gaan niet David Byrne en zijn medemuzikanten, maar de Ierse band Bell X1 schuil. Bell X1 ontstond een jaar of tien geleden toen Damien Rice de band Juniper de rug toe keerde en koos voor een (uiteindelijk zeer succesvolle) solocarrière. De overige bandleden gingen verder als Bell X1 en wisten een paar jaar geleden op te vallen met het uitstekende Music In Mouth. De afgelopen jaren ben ik Bell X1 wat uit het oog verloren, maar in Ierland is het inmiddels een grote band, die niet meer in de schaduw van de voormalige voorman Damien Rice hoeft te staan. Met het onlangs verschenen Blue Lights On The Runway gaat Bell X1 zonder enige twijfel ook de rest van de wereld veroveren, want wat is dit een leuke en overtuigende plaat. Een plaat die, zoals de geweldige single al doet vermoeden, regelmatig herinneringen oproept aan het beste van de Talking Heads, maar ook Radiohead, The Blue Nile, Snow Patrol, Elbow en Damien Rice zijn herkenbare inspiratiebronnen. Het zijn niet de minsten waarmee Bell X1 moet concurreren, maar met Blue Lights On The Runway kunnen de Ieren de competitie met een gerust hart aan gaan. Blue Lights On The Runway is een plaat die op het eerste gehoor vooral heel aangenaam is, maar het is ook een plaat die bij herhaalde beluistering steeds meer geheimen en steeds meer schoonheid prijs geeft. Bell X1 schakelt op haar nieuwe plaat tussen bijna verstilde akoestische luisterliedjes, wat stevigere gitaarsongs en songs waarin driftig wordt geëxperimenteerd met elektronica. Het levert een afwisselende plaat op, die ondanks de grote verscheidenheid aan stijlen, geen zwak moment kent. Bell X1 schuwt op Blue Lights On The Runway het experiment niet, maar geeft uiteindelijk toch prioriteit aan het perfecte popliedje, waarvan er op deze plaat dan ook flink wat te vinden zijn. Popliedjes die beschikken over melodieën en refreinen waarvan de meeste bands alleen maar kunnen dromen, maar ook zijn voorzien van de diepgang die in dit soort aangenaam klinkende popmuziek zo vaak ontbreekt. In Ierland weten ze het al lang, maar na beluistering van Blue Lights On The Runway kan ook de rest van de wereld concluderen dat Bell X1 een plaat heeft gemaakt die zich met gemak kan meten met het beste dat er de afgelopen maanden of misschien wel jaren verschenen is. Erwin Zijleman
Heel even dacht ik dat de Talking Heads een nieuwe plaat hadden gemaakt, maar achter de bijzonder aanstekelijke radiohit The Great Defector gaan niet David Byrne en zijn medemuzikanten, maar de Ierse band Bell X1 schuil. Bell X1 ontstond een jaar of tien geleden toen Damien Rice de band Juniper de rug toe keerde en koos voor een (uiteindelijk zeer succesvolle) solocarrière. De overige bandleden gingen verder als Bell X1 en wisten een paar jaar geleden op te vallen met het uitstekende Music In Mouth. De afgelopen jaren ben ik Bell X1 wat uit het oog verloren, maar in Ierland is het inmiddels een grote band, die niet meer in de schaduw van de voormalige voorman Damien Rice hoeft te staan. Met het onlangs verschenen Blue Lights On The Runway gaat Bell X1 zonder enige twijfel ook de rest van de wereld veroveren, want wat is dit een leuke en overtuigende plaat. Een plaat die, zoals de geweldige single al doet vermoeden, regelmatig herinneringen oproept aan het beste van de Talking Heads, maar ook Radiohead, The Blue Nile, Snow Patrol, Elbow en Damien Rice zijn herkenbare inspiratiebronnen. Het zijn niet de minsten waarmee Bell X1 moet concurreren, maar met Blue Lights On The Runway kunnen de Ieren de competitie met een gerust hart aan gaan. Blue Lights On The Runway is een plaat die op het eerste gehoor vooral heel aangenaam is, maar het is ook een plaat die bij herhaalde beluistering steeds meer geheimen en steeds meer schoonheid prijs geeft. Bell X1 schakelt op haar nieuwe plaat tussen bijna verstilde akoestische luisterliedjes, wat stevigere gitaarsongs en songs waarin driftig wordt geëxperimenteerd met elektronica. Het levert een afwisselende plaat op, die ondanks de grote verscheidenheid aan stijlen, geen zwak moment kent. Bell X1 schuwt op Blue Lights On The Runway het experiment niet, maar geeft uiteindelijk toch prioriteit aan het perfecte popliedje, waarvan er op deze plaat dan ook flink wat te vinden zijn. Popliedjes die beschikken over melodieën en refreinen waarvan de meeste bands alleen maar kunnen dromen, maar ook zijn voorzien van de diepgang die in dit soort aangenaam klinkende popmuziek zo vaak ontbreekt. In Ierland weten ze het al lang, maar na beluistering van Blue Lights On The Runway kan ook de rest van de wereld concluderen dat Bell X1 een plaat heeft gemaakt die zich met gemak kan meten met het beste dat er de afgelopen maanden of misschien wel jaren verschenen is. Erwin Zijleman