Doves - Kingdom Of Rust
Het is deze week precies negen jaar geleden dat de uit Manchester afkomstige band Doves debuteerde met het geweldige Lost Souls. Op haar debuut bouwde Doves nadrukkelijk voort op al het moois dat Manchester ons in de twee decennia er voor had gebracht (waaronder The Smiths, The Stone Roses en Oasis), maar experimenteerde het bovendien flink met psychedelica en bijna epische tracks. Het leverde een verpletterend mooie plaat op, die negen jaar na dato nog niets van zijn glans heeft verloren. Met het in 2002 verschenen The Last Broadcast wist Doves de kwaliteit van haar debuut te evenaren en bij vlagen zelfs te overtreffen en ook het in 2005 verschenen Some Cities was een plaat van hoog niveau. De afgelopen vier jaar was het betrekkelijk stil rond de band, maar met Kingdom Of Rust is Doves gelukkig weer helemaal terug. Terug met een plaat waarop Doves aansluit op haar vorige drie platen, maar geen moment vervalt in herhalingen. Kingdom Of Rust is een veelzijdige plaat waarop Doves wat nieuwe invloeden in haar muziek heeft verwerkt (variërend van dance tot blues), maar tegelijkertijd haar zo herkenbare geluid vol invloeden uit de psychedelica heeft weten te behouden. De muziek van de band waaiert nog altijd breed uit en schuwt het bombast niet, maar waar een band als Coldplay nog wel eens vervalt in goedkoop effectbejag en Radiohead de structuur van de popsong compleet uit het oog verliest, wordt de muziek van Doves nog altijd gekenmerkt door een bijna perfect evenwicht tussen de perfecte popsong en uitstapjes buiten de gebaande paden. Direct bij eerste beluistering van Kingdom Of Rust werd ik gegrepen door de schoonheid van deze plaat en sindsdien is hij eigenlijk alleen maar mooier geworden. Met Kingdom Of Rust heeft Doves een plaat gemaakt die me meer dan eens doet denken aan The Seldom Seen Kid van het ook al uit Manchester afkomstige Elbow. Die plaat schopte het uiteindelijk tot één van de beste platen of misschien zelf wel de beste plaat van 2008. Of Kingdom Of Rust het dit jaar net zo ver gaat schoppen zal de tijd moeten leren, maar het zou me niet verbazen. Erwin Zijleman
Het is deze week precies negen jaar geleden dat de uit Manchester afkomstige band Doves debuteerde met het geweldige Lost Souls. Op haar debuut bouwde Doves nadrukkelijk voort op al het moois dat Manchester ons in de twee decennia er voor had gebracht (waaronder The Smiths, The Stone Roses en Oasis), maar experimenteerde het bovendien flink met psychedelica en bijna epische tracks. Het leverde een verpletterend mooie plaat op, die negen jaar na dato nog niets van zijn glans heeft verloren. Met het in 2002 verschenen The Last Broadcast wist Doves de kwaliteit van haar debuut te evenaren en bij vlagen zelfs te overtreffen en ook het in 2005 verschenen Some Cities was een plaat van hoog niveau. De afgelopen vier jaar was het betrekkelijk stil rond de band, maar met Kingdom Of Rust is Doves gelukkig weer helemaal terug. Terug met een plaat waarop Doves aansluit op haar vorige drie platen, maar geen moment vervalt in herhalingen. Kingdom Of Rust is een veelzijdige plaat waarop Doves wat nieuwe invloeden in haar muziek heeft verwerkt (variërend van dance tot blues), maar tegelijkertijd haar zo herkenbare geluid vol invloeden uit de psychedelica heeft weten te behouden. De muziek van de band waaiert nog altijd breed uit en schuwt het bombast niet, maar waar een band als Coldplay nog wel eens vervalt in goedkoop effectbejag en Radiohead de structuur van de popsong compleet uit het oog verliest, wordt de muziek van Doves nog altijd gekenmerkt door een bijna perfect evenwicht tussen de perfecte popsong en uitstapjes buiten de gebaande paden. Direct bij eerste beluistering van Kingdom Of Rust werd ik gegrepen door de schoonheid van deze plaat en sindsdien is hij eigenlijk alleen maar mooier geworden. Met Kingdom Of Rust heeft Doves een plaat gemaakt die me meer dan eens doet denken aan The Seldom Seen Kid van het ook al uit Manchester afkomstige Elbow. Die plaat schopte het uiteindelijk tot één van de beste platen of misschien zelf wel de beste plaat van 2008. Of Kingdom Of Rust het dit jaar net zo ver gaat schoppen zal de tijd moeten leren, maar het zou me niet verbazen. Erwin Zijleman