Hanne Hukkelberg - Blood From A Stone
Het zijn niet de makkelijkste platen die de Noorse singer-songwriter Hanne Hukkelberg tot dusver heeft gemaakt. Platen met een mix van zeer uiteenlopende stijlen (variërend van folk en jazz tot avant-garde en pop), vreemde geluiden, complexe arrangementen, tegendraadse elektronica, bezwerende soundscapes en een zeer opvallende stem. Hanne Hukkelberg maakt muziek die afwisselend doet denken aan de muziek van Björk, Emiliana Torrini, Cocteau Twins, Fiona Apple en Mum, maar het is tegelijkertijd muziek die eigenzinnig genoeg is om al deze vergelijkingen naar de prullenbak te verwijzen. Platen waarvoor je even de tijd moet nemen, maar wanneer je dit eenmaal hebt gedaan wil je het uitstekende Little Things (2005) en het misschien nog wel betere Rykestraße 68 (2007) echt niet meer missen. Waar Hanne Hukkelberg zich voor het opnemen van Rykestraße 68 enige tijd in Berlijn vestigde, zonderde ze zich voor het opnemen van haar derde plaat af op een afgelegen en onherbergzaam Noors eiland ver boven de poolcirkel. Blood From A Stone is desondanks de meest toegankelijke plaat die Hanne Hukkelberg tot dusver heeft gemaakt. Toegankelijkheid die gelukkig niet ten koste is gegaan van de eigenzinnigheid van de muziek van de Noorse, want ook de derde plaat van Hanne Hukkelberg is weer van de eerste tot de laatste noot intrigerend en avontuurlijk. Waar de muziek van Hanne Hukkelberg op haar eerste twee platen behoorlijk ingetogen was, is Blood From A Stone wat uitbundiger. Een aantal songs op deze plaat kunnen dankzij de grotere rol voor de gitaar met enige fantasie in de categorie rock worden geplaatst, maar ook voor de ingetogen momenten die op de twee vorige platen zo betoverden is gelukkig plaats op Blood From A Stone. Ook op haar derde plaat maakt Hanne Hukkelberg muziek die verleidt, betovert en verwondert. De songs van de Noorse verliezen het popliedje nooit uit het oog, maar zetten je ondertussen wel constant op het verkeerde been dankzij de grillige arrangementen en vele spitsvondigheden. De muziek van Hanne Hukkelberg klinkt dankzij het gebruik van niet alledaagse “instrumenten” (voor Hanne Hukkelberg is ieder voorwerp een instrument), haar opvallende stemgeluid en haar voorkeur voor avontuur en dynamiek anders dan de meeste andere muziek die je momenteel zult horen, maar tegelijkertijd is Blood From A Stone een plaat die vrijwel onmiddellijk weet te overtuigen en veel minder gewenning vraagt dan zijn voorgangers. Twee platen lang was Hanne Hukkelberg de grote belofte van de Scandinavische popmuziek. Een belofte die met haar derde plaat Blood From A Stone wat mij betreft volledig wordt ingelost. Erwin Zijleman
Het zijn niet de makkelijkste platen die de Noorse singer-songwriter Hanne Hukkelberg tot dusver heeft gemaakt. Platen met een mix van zeer uiteenlopende stijlen (variërend van folk en jazz tot avant-garde en pop), vreemde geluiden, complexe arrangementen, tegendraadse elektronica, bezwerende soundscapes en een zeer opvallende stem. Hanne Hukkelberg maakt muziek die afwisselend doet denken aan de muziek van Björk, Emiliana Torrini, Cocteau Twins, Fiona Apple en Mum, maar het is tegelijkertijd muziek die eigenzinnig genoeg is om al deze vergelijkingen naar de prullenbak te verwijzen. Platen waarvoor je even de tijd moet nemen, maar wanneer je dit eenmaal hebt gedaan wil je het uitstekende Little Things (2005) en het misschien nog wel betere Rykestraße 68 (2007) echt niet meer missen. Waar Hanne Hukkelberg zich voor het opnemen van Rykestraße 68 enige tijd in Berlijn vestigde, zonderde ze zich voor het opnemen van haar derde plaat af op een afgelegen en onherbergzaam Noors eiland ver boven de poolcirkel. Blood From A Stone is desondanks de meest toegankelijke plaat die Hanne Hukkelberg tot dusver heeft gemaakt. Toegankelijkheid die gelukkig niet ten koste is gegaan van de eigenzinnigheid van de muziek van de Noorse, want ook de derde plaat van Hanne Hukkelberg is weer van de eerste tot de laatste noot intrigerend en avontuurlijk. Waar de muziek van Hanne Hukkelberg op haar eerste twee platen behoorlijk ingetogen was, is Blood From A Stone wat uitbundiger. Een aantal songs op deze plaat kunnen dankzij de grotere rol voor de gitaar met enige fantasie in de categorie rock worden geplaatst, maar ook voor de ingetogen momenten die op de twee vorige platen zo betoverden is gelukkig plaats op Blood From A Stone. Ook op haar derde plaat maakt Hanne Hukkelberg muziek die verleidt, betovert en verwondert. De songs van de Noorse verliezen het popliedje nooit uit het oog, maar zetten je ondertussen wel constant op het verkeerde been dankzij de grillige arrangementen en vele spitsvondigheden. De muziek van Hanne Hukkelberg klinkt dankzij het gebruik van niet alledaagse “instrumenten” (voor Hanne Hukkelberg is ieder voorwerp een instrument), haar opvallende stemgeluid en haar voorkeur voor avontuur en dynamiek anders dan de meeste andere muziek die je momenteel zult horen, maar tegelijkertijd is Blood From A Stone een plaat die vrijwel onmiddellijk weet te overtuigen en veel minder gewenning vraagt dan zijn voorgangers. Twee platen lang was Hanne Hukkelberg de grote belofte van de Scandinavische popmuziek. Een belofte die met haar derde plaat Blood From A Stone wat mij betreft volledig wordt ingelost. Erwin Zijleman