Damien Jurado - Saint Bartlett
Het is inmiddels al weer een jaar of tien geleden dat ik voor het eerst kennis maakte met de muziek van de Amerikaanse singer-songwriter Damien Jurado. Na een buitengewoon lovend artikel in een aansprekend muziektijdschrift (het zal de Mojo of de Uncut geweest zijn), trof ik bij de lokale platenboer een klein stapeltje Damien Jurado platen aan, die ik uiteindelijk allemaal in huis zou halen. Buiten het merkwaardige Postcards en Audio Letters bleken het stuk voor stuk bescheiden meesterwerken, waarvan tien jaar na dato met name Rehearsals For Departure (1999) en Ghost Of David (2000) nog altijd aanspraak maken op een plekje in de koffer met cd’s die mee mag naar een onbewoond eiland. Het zijn niet de enige platen van Damien Jurado die strijden om een plekje in deze koffer, want ook de afgelopen jaren is de muzikant uit Seattle goed voor uitstekende platen. Sinds het uit 2006 stammende And Now That I'm In Your Shadow was het even wat rustiger rond Damien Jurado, maar met het deze maand verschenen Saint Bartlett bewijst Jurado dat hij het maken van prachtplaten nog altijd niet is verleerd. Damien Jurado maakte op zijn eerste platen vooral uiterst sobere en van melancholie overlopende lo-fi folk, maar de afgelopen jaren is het geluid van de Amerikaan flink geëvolueerd. Op Saint Bartlett heeft Damien Jurado een volgende stap in deze evolutie gezet door labelgenoot Richard Swift te strikken als producer. Swift is op zijn eigen platen niet vies van een wat voller geluid en heeft ook het geluid van Damien Jurado flink opgepoetst, zeker wanneer je het vergelijkt met het geluid op Jurado’s oudere platen. Met name in de eerste tracks klinkt Damien Jurado anders dan we van hem gewend zijn en lijkt het af en toe wel of hij wordt bijgestaan door The Flaming Lips, maar na een aantal tracks wordt Jurado toch weer steeds meer zichzelf en maakt hij als vanouds indruk met sobere en vaak wat beklemmende tracks. Het zijn deze tracks die uiteindelijk toch de meeste indruk op me maken. Het licht rammelende Kansas City laat misschien wel het duidelijkst horen waartoe Damien Jurado in staat is. Het is een typische Damien Jurado songs die je dwars door de ziel snijdt op een wijze waarop Jurado dat al eerder deed op Rehearsals For Departure en Ghost Of David. Luister naar Kansas City en je bent hopeloos verloren. Iedereen die de muziek van Damien Jurado nog niet kent, moet de vuurproef maar eens ondergaan met Kansas City. Iedereen die net als ik inmiddels al zo’n tien jaar verknocht is aan de muziek van de Amerikaan, kan tevreden concluderen dat Damien Jurado met Saint Bartlett één van zijn betere platen tot dusver heeft gemaakt. Erwin Zijleman
Het is inmiddels al weer een jaar of tien geleden dat ik voor het eerst kennis maakte met de muziek van de Amerikaanse singer-songwriter Damien Jurado. Na een buitengewoon lovend artikel in een aansprekend muziektijdschrift (het zal de Mojo of de Uncut geweest zijn), trof ik bij de lokale platenboer een klein stapeltje Damien Jurado platen aan, die ik uiteindelijk allemaal in huis zou halen. Buiten het merkwaardige Postcards en Audio Letters bleken het stuk voor stuk bescheiden meesterwerken, waarvan tien jaar na dato met name Rehearsals For Departure (1999) en Ghost Of David (2000) nog altijd aanspraak maken op een plekje in de koffer met cd’s die mee mag naar een onbewoond eiland. Het zijn niet de enige platen van Damien Jurado die strijden om een plekje in deze koffer, want ook de afgelopen jaren is de muzikant uit Seattle goed voor uitstekende platen. Sinds het uit 2006 stammende And Now That I'm In Your Shadow was het even wat rustiger rond Damien Jurado, maar met het deze maand verschenen Saint Bartlett bewijst Jurado dat hij het maken van prachtplaten nog altijd niet is verleerd. Damien Jurado maakte op zijn eerste platen vooral uiterst sobere en van melancholie overlopende lo-fi folk, maar de afgelopen jaren is het geluid van de Amerikaan flink geëvolueerd. Op Saint Bartlett heeft Damien Jurado een volgende stap in deze evolutie gezet door labelgenoot Richard Swift te strikken als producer. Swift is op zijn eigen platen niet vies van een wat voller geluid en heeft ook het geluid van Damien Jurado flink opgepoetst, zeker wanneer je het vergelijkt met het geluid op Jurado’s oudere platen. Met name in de eerste tracks klinkt Damien Jurado anders dan we van hem gewend zijn en lijkt het af en toe wel of hij wordt bijgestaan door The Flaming Lips, maar na een aantal tracks wordt Jurado toch weer steeds meer zichzelf en maakt hij als vanouds indruk met sobere en vaak wat beklemmende tracks. Het zijn deze tracks die uiteindelijk toch de meeste indruk op me maken. Het licht rammelende Kansas City laat misschien wel het duidelijkst horen waartoe Damien Jurado in staat is. Het is een typische Damien Jurado songs die je dwars door de ziel snijdt op een wijze waarop Jurado dat al eerder deed op Rehearsals For Departure en Ghost Of David. Luister naar Kansas City en je bent hopeloos verloren. Iedereen die de muziek van Damien Jurado nog niet kent, moet de vuurproef maar eens ondergaan met Kansas City. Iedereen die net als ik inmiddels al zo’n tien jaar verknocht is aan de muziek van de Amerikaan, kan tevreden concluderen dat Damien Jurado met Saint Bartlett één van zijn betere platen tot dusver heeft gemaakt. Erwin Zijleman