Stars - The Five Ghosts
De zomer van 2010 had wat mij betreft niet mooier kunnen beginnen, want uitgerekend op de eerste officiële zomerdag van het jaar kreeg ik de nieuwe cd van Stars in handen. De Canadese band heeft met Nightsongs (2001), Heart (2003), Set Yourself On Fire (2005) en In Our Bedroom, After The War (2007) inmiddels vier platen op haar naam staan die ik schaar onder de krenten uit de pop en ook de band’s vijfde plaat The Five Ghosts is er weer een die nadrukkelijk aanspraak maakt op dit predicaat. Waar Stars tot dusver kon rekenen op de onvoorwaardelijke steun van de critici, wordt The Five Ghosts tot dusver nogal gereserveerd ontvangen. Stars zou volgens de eerste berichten haar eigenwijsheid hebben afgeschud ten gunste van de pure pop en zou bovendien schaamteloos willen profiteren van het succes van de synthpop. Na herhaalde beluistering van de nieuwe Stars plaat moet ik toegeven dat de muziek van Stars op The Five Ghosts inderdaad wat lichtvoetiger is geworden en wat dichter tegen de pure pop aanschurkt. Bovendien valt niet te ontkennen dat synths aan terrein hebben gewonnen op de nieuwe plaat van de Canadezen en dat de hier en daar gesuggereerde raakvlakken met de muziek van onder andere La Roux en Ellie Goulding niet helemaal uit de lucht zijn gegrepen. Toch vind ik The Five Ghosts weer een typische Stars plaat. Stars maakt ook op haar nieuwe plaat weer honingzoete popliedjes met een donker randje. Het zijn popliedjes die vooral opvallen door de prachtige vocalen, die meestal in duo-vorm tot ons komen en waarbinnen de verleidelijke vocalen van Amy Millan een zeer belangrijke plaats innemen. Ondanks het feit dat Stars op The Five Ghosts kiest voor een net wat toegankelijker geluid, blijven de songs van de band wat mij betreft eigenwijs genoeg om in positieve zin op te kunnen vallen. Net als op haar vorige platen maakt Stars ook op The Five Ghosts weer popmuziek met een psychedelisch en duister randje. Het is muziek die afwisselend doet denken aan die van Belle & Sebastian, Saint Etienne, The Sundays, Metric en The Cardigans, maar tegelijkertijd toch duidelijk anders klinkt. The Five Ghosts is misschien de meest toegankelijke en de meest elektronische plaat van Stars, maar het gaat wat mij betreft veel te ver om de band maar direct te scharen onder de vaak wat eendimensionale synthpopzangeressen die momenteel de hitlijsten bevolken. Stars slaat op The Five Ghosts voorzichtig nieuwe wegen in, maar is in grote lijnen zichzelf gebleven. Hierdoor biedt ook de vijfde plaat van de band weer een selectie fraaie bitterzoete popsongs die de zomer van 2010 kleur en karakter kunnen geven. Laat je niet zomaar misleiden door de Pitchfork's van deze wereld. Je zou er zomaar een prima plaat door kunnen missen. Erwin Zijleman
De zomer van 2010 had wat mij betreft niet mooier kunnen beginnen, want uitgerekend op de eerste officiële zomerdag van het jaar kreeg ik de nieuwe cd van Stars in handen. De Canadese band heeft met Nightsongs (2001), Heart (2003), Set Yourself On Fire (2005) en In Our Bedroom, After The War (2007) inmiddels vier platen op haar naam staan die ik schaar onder de krenten uit de pop en ook de band’s vijfde plaat The Five Ghosts is er weer een die nadrukkelijk aanspraak maakt op dit predicaat. Waar Stars tot dusver kon rekenen op de onvoorwaardelijke steun van de critici, wordt The Five Ghosts tot dusver nogal gereserveerd ontvangen. Stars zou volgens de eerste berichten haar eigenwijsheid hebben afgeschud ten gunste van de pure pop en zou bovendien schaamteloos willen profiteren van het succes van de synthpop. Na herhaalde beluistering van de nieuwe Stars plaat moet ik toegeven dat de muziek van Stars op The Five Ghosts inderdaad wat lichtvoetiger is geworden en wat dichter tegen de pure pop aanschurkt. Bovendien valt niet te ontkennen dat synths aan terrein hebben gewonnen op de nieuwe plaat van de Canadezen en dat de hier en daar gesuggereerde raakvlakken met de muziek van onder andere La Roux en Ellie Goulding niet helemaal uit de lucht zijn gegrepen. Toch vind ik The Five Ghosts weer een typische Stars plaat. Stars maakt ook op haar nieuwe plaat weer honingzoete popliedjes met een donker randje. Het zijn popliedjes die vooral opvallen door de prachtige vocalen, die meestal in duo-vorm tot ons komen en waarbinnen de verleidelijke vocalen van Amy Millan een zeer belangrijke plaats innemen. Ondanks het feit dat Stars op The Five Ghosts kiest voor een net wat toegankelijker geluid, blijven de songs van de band wat mij betreft eigenwijs genoeg om in positieve zin op te kunnen vallen. Net als op haar vorige platen maakt Stars ook op The Five Ghosts weer popmuziek met een psychedelisch en duister randje. Het is muziek die afwisselend doet denken aan die van Belle & Sebastian, Saint Etienne, The Sundays, Metric en The Cardigans, maar tegelijkertijd toch duidelijk anders klinkt. The Five Ghosts is misschien de meest toegankelijke en de meest elektronische plaat van Stars, maar het gaat wat mij betreft veel te ver om de band maar direct te scharen onder de vaak wat eendimensionale synthpopzangeressen die momenteel de hitlijsten bevolken. Stars slaat op The Five Ghosts voorzichtig nieuwe wegen in, maar is in grote lijnen zichzelf gebleven. Hierdoor biedt ook de vijfde plaat van de band weer een selectie fraaie bitterzoete popsongs die de zomer van 2010 kleur en karakter kunnen geven. Laat je niet zomaar misleiden door de Pitchfork's van deze wereld. Je zou er zomaar een prima plaat door kunnen missen. Erwin Zijleman