Sarah Blasko - As Day Follows Night
Sarah Blasko dook een jaar of vijf geleden voor het eerst op en werd door haar platenmaatschappij direct stevig gepromoot als ster in wording. Met haar debuut The Overture & The Underscore viel de Australische echter tussen wal en schip. De prima popsongs op Sarah Blasko’s debuut werden voorkocht als zoete kauwgomballen, maar het bleken toverballen met een wat vreemde smaak, maar uiteindelijk de prachtigste kleuren. Door verkeerde marketing brak Sarah Blasko niet door bij het grote publiek en bleef ze bij de serieuze muziekliefhebbers onbekend, hetgeen pas echt spijtig werd toen in 2006 haar tweede plaat What The Sea Wants, The Sea Will Have verscheen. Waar Sarah Blasko op haar debuut nog redelijk toegankelijke gitaarpop maakte, koos ze op haar tweede plaat voor donkere en nogal zwaar georkestreerde muziek die zo uit de koker van Fiona Apple had kunnen komen. What The Sea Wants, The Sea Will Have bleek een prachtige plaat, die helaas vrijwel onopgemerkt bleef. Na een stilte van drie jaar probeerde Sarah Blasko het vorig jaar opnieuw met As Day Follows Night; een plaat die pas onlangs in Nederland werd uitgebracht. Ook met As Day Follows Night laat Sarah Blasko weer horen dat ze over enorm veel talent beschikt, maar dat ze niet over de juiste competenties beschikt om uit te groeien tot de nieuwe Queen Of Pop. Ook As Day Follows Night bevat immers vooral songs die je wat vaker moet horen voor je ze op de juiste waarde kunt schatten en het zijn bovendien songs waarin de hitpotentie vrijwel ontbreekt. As Day Follows Night klinkt weer wat anders dan zijn twee voorgangers. Waar op de vorige twee platen van Sarah Blasko respectievelijk gitaren en strijkers domineerden, staat op As Day Follows Night de piano centraal. Ook op haar nieuwe plaat heeft de muziek van Sarah Blasko weer raakvlakken met de muziek van Fiona Apple, al kiest Blasko over het algemeen voor wat zonnigere klanken en bestrijkt ze meer stijlen dan de altijd zwaarmoedige Fiona Apple. Vergeleken met haar vorige twee platen is As Day Follows Night een betrekkelijk sobere en ingetogen plaat, waarop de voorzichtige flirts met beats en elektronica van haar vorige twee platen volledig zijn verdwenen. Sarah Blasko is op haar derde plaat vooral een puur en oprecht klinkende singer-songwriter en dat blijkt een rol die uitstekend bij haar past. Met de subtiele songs op As Day Follows Night kan Sarah Blasko de doorbraak naar het grote publiek waarschijnlijk definitief vergeten, maar op basis van deze fraaie plaat moeten liefhebbers van de betere vrouwelijke singer-songwriters haar toch definitief in de armen gaan sluiten. Erwin Zijleman
Sarah Blasko dook een jaar of vijf geleden voor het eerst op en werd door haar platenmaatschappij direct stevig gepromoot als ster in wording. Met haar debuut The Overture & The Underscore viel de Australische echter tussen wal en schip. De prima popsongs op Sarah Blasko’s debuut werden voorkocht als zoete kauwgomballen, maar het bleken toverballen met een wat vreemde smaak, maar uiteindelijk de prachtigste kleuren. Door verkeerde marketing brak Sarah Blasko niet door bij het grote publiek en bleef ze bij de serieuze muziekliefhebbers onbekend, hetgeen pas echt spijtig werd toen in 2006 haar tweede plaat What The Sea Wants, The Sea Will Have verscheen. Waar Sarah Blasko op haar debuut nog redelijk toegankelijke gitaarpop maakte, koos ze op haar tweede plaat voor donkere en nogal zwaar georkestreerde muziek die zo uit de koker van Fiona Apple had kunnen komen. What The Sea Wants, The Sea Will Have bleek een prachtige plaat, die helaas vrijwel onopgemerkt bleef. Na een stilte van drie jaar probeerde Sarah Blasko het vorig jaar opnieuw met As Day Follows Night; een plaat die pas onlangs in Nederland werd uitgebracht. Ook met As Day Follows Night laat Sarah Blasko weer horen dat ze over enorm veel talent beschikt, maar dat ze niet over de juiste competenties beschikt om uit te groeien tot de nieuwe Queen Of Pop. Ook As Day Follows Night bevat immers vooral songs die je wat vaker moet horen voor je ze op de juiste waarde kunt schatten en het zijn bovendien songs waarin de hitpotentie vrijwel ontbreekt. As Day Follows Night klinkt weer wat anders dan zijn twee voorgangers. Waar op de vorige twee platen van Sarah Blasko respectievelijk gitaren en strijkers domineerden, staat op As Day Follows Night de piano centraal. Ook op haar nieuwe plaat heeft de muziek van Sarah Blasko weer raakvlakken met de muziek van Fiona Apple, al kiest Blasko over het algemeen voor wat zonnigere klanken en bestrijkt ze meer stijlen dan de altijd zwaarmoedige Fiona Apple. Vergeleken met haar vorige twee platen is As Day Follows Night een betrekkelijk sobere en ingetogen plaat, waarop de voorzichtige flirts met beats en elektronica van haar vorige twee platen volledig zijn verdwenen. Sarah Blasko is op haar derde plaat vooral een puur en oprecht klinkende singer-songwriter en dat blijkt een rol die uitstekend bij haar past. Met de subtiele songs op As Day Follows Night kan Sarah Blasko de doorbraak naar het grote publiek waarschijnlijk definitief vergeten, maar op basis van deze fraaie plaat moeten liefhebbers van de betere vrouwelijke singer-songwriters haar toch definitief in de armen gaan sluiten. Erwin Zijleman