The Gaslight Anthem - American Slang
De Amerikaanse band The Hold Steady slaagde er de afgelopen jaren een aantal malen in om het 70s geluid van Bruce Springsteen en zijn E-Street band op geïnspireerde wijze naar het heden te halen. Sinds een jaar of twee heeft de band uit New York er een geduchte concurrent bij. Het uit Springsteen’s eigen New Jersey afkomstige The Gaslight Anthem maakte immers twee jaar geleden met The ’59 Sound een plaat die geen moment onder deed voor de prachtplaten van The Hold Steady en liet bovendien horen dat het allemaal nog best wat rauwer en energieker kon. Het nu verschenen American Slang gaat in grote lijnen verder waar The ’59 Sound twee jaar geleden ophield, maar is toch een net wat andere plaat. De waardering van de critici, de fans en The Boss zelf (Springsteen stapte zelfs een aantal malen met de band op het podium) heeft The Gaslight Anthem goed gedaan. De band klinkt op American Slang een stuk zelfverzekerder dan op haar vorige plaat en is ook in muzikaal opzicht gegroeid. Ook op American Slang laat The Gaslight Anthem zich weer stevig beïnvloeden door het geluid dat Springsteen en zijn E-Street band halverwege de jaren 70 produceerden. American Slang staat vol met stevige en Spectoriaans overvloedig klinkende rockmuziek waarin allerlei invloeden (variërend van rock ’n roll en blues tot folk en soul) en een dosis energie om bang van te worden zijn verwerkt. Toch doet The Gaslight Anthem op American Slang geen poging om het 70s geluid van Springsteen nauwgezet te reproduceren. Waar Springsteen halverwege de jaren 70 nog geen weet had van de punk, heeft The Gaslight Anthem deze invloeden wel omarmd en op creatieve wijze verwerkt in haar muziek. American Slang klinkt hierdoor soms als Springsteen met zijn E-Street band, maar kan net zo makkelijk klinken als Springsteen die zich laat begeleiden door The Clash in haar hoogtijdagen. Bij beluistering van American Slang is de vergelijking met de laatste cd van The Hold Steady bijna onontkoombaar. Naast veel overeenkomsten zijn er echter ook wel verschillen tussen beide platen. Vergeleken met de muziek van The Hold Steady is American Slang net wat rauwer, al neemt The Gaslight Anthem op haar nieuwe plaat wat vaker gas terug dan op The ’59 Sound. De critici reageerden nogal lauw op de laatste plaat van The Hold Steady en ook American Slang kan tot dusver niet rekenen op uitsluitend positieve recensies. Ik vind het echter twee hele sterke platen die niet of nauwelijks onderdoen voor hun voorgangers. Kiezen tussen Heaven Is Whenever van The Hold Steady en American Slang van The Gaslight Anthem kan ik vooralsnog niet; beiden platen hebben sterke punten en beide platen bevatten een aantal songs die na een aantal luisterbeurten memorabel blijken te zijn. Heaven Is Whenever van The Hold Steady noemde ik een paar weken geleden een krent uit de pop, The Gaslight Anthem volgt nu moeiteloos met American Slang. Nu nog een nieuwe plaat van Springsteen met zijn E-Street band en een prachtige trilogie is voltooid. Erwin Zijleman
De Amerikaanse band The Hold Steady slaagde er de afgelopen jaren een aantal malen in om het 70s geluid van Bruce Springsteen en zijn E-Street band op geïnspireerde wijze naar het heden te halen. Sinds een jaar of twee heeft de band uit New York er een geduchte concurrent bij. Het uit Springsteen’s eigen New Jersey afkomstige The Gaslight Anthem maakte immers twee jaar geleden met The ’59 Sound een plaat die geen moment onder deed voor de prachtplaten van The Hold Steady en liet bovendien horen dat het allemaal nog best wat rauwer en energieker kon. Het nu verschenen American Slang gaat in grote lijnen verder waar The ’59 Sound twee jaar geleden ophield, maar is toch een net wat andere plaat. De waardering van de critici, de fans en The Boss zelf (Springsteen stapte zelfs een aantal malen met de band op het podium) heeft The Gaslight Anthem goed gedaan. De band klinkt op American Slang een stuk zelfverzekerder dan op haar vorige plaat en is ook in muzikaal opzicht gegroeid. Ook op American Slang laat The Gaslight Anthem zich weer stevig beïnvloeden door het geluid dat Springsteen en zijn E-Street band halverwege de jaren 70 produceerden. American Slang staat vol met stevige en Spectoriaans overvloedig klinkende rockmuziek waarin allerlei invloeden (variërend van rock ’n roll en blues tot folk en soul) en een dosis energie om bang van te worden zijn verwerkt. Toch doet The Gaslight Anthem op American Slang geen poging om het 70s geluid van Springsteen nauwgezet te reproduceren. Waar Springsteen halverwege de jaren 70 nog geen weet had van de punk, heeft The Gaslight Anthem deze invloeden wel omarmd en op creatieve wijze verwerkt in haar muziek. American Slang klinkt hierdoor soms als Springsteen met zijn E-Street band, maar kan net zo makkelijk klinken als Springsteen die zich laat begeleiden door The Clash in haar hoogtijdagen. Bij beluistering van American Slang is de vergelijking met de laatste cd van The Hold Steady bijna onontkoombaar. Naast veel overeenkomsten zijn er echter ook wel verschillen tussen beide platen. Vergeleken met de muziek van The Hold Steady is American Slang net wat rauwer, al neemt The Gaslight Anthem op haar nieuwe plaat wat vaker gas terug dan op The ’59 Sound. De critici reageerden nogal lauw op de laatste plaat van The Hold Steady en ook American Slang kan tot dusver niet rekenen op uitsluitend positieve recensies. Ik vind het echter twee hele sterke platen die niet of nauwelijks onderdoen voor hun voorgangers. Kiezen tussen Heaven Is Whenever van The Hold Steady en American Slang van The Gaslight Anthem kan ik vooralsnog niet; beiden platen hebben sterke punten en beide platen bevatten een aantal songs die na een aantal luisterbeurten memorabel blijken te zijn. Heaven Is Whenever van The Hold Steady noemde ik een paar weken geleden een krent uit de pop, The Gaslight Anthem volgt nu moeiteloos met American Slang. Nu nog een nieuwe plaat van Springsteen met zijn E-Street band en een prachtige trilogie is voltooid. Erwin Zijleman