Jim Kerr - Lostboy! A.K.A Jim Kerr
Ik denk niet dat ik ooit naar een soloplaat van Simple Minds zanger Jim Kerr heb uitgekeken. Zelfs toen ik de band aan het begin van de jaren 80 heel hoog had zitten, was ik zeker niet kapot van zijn vocale capaciteiten en gingen mijn nekharen zelfs recht overeind staan van zijn Messias neigingen op het podium. Toen ik de Simple Minds een jaar of twee geleden zag worstelen op een benefietconcert op tv, had ik nog enig mededogen met de muzikanten van de band, maar genoot ik stilletjes van de ondergang van Jim Kerr. Jim Kerr’s wraak bleek nog geen jaar later echter mierzoet. Met Graffiti Soul leverden de Simple Minds vorig jaar een geweldige plaat af. Graffiti Soul bleek niet alleen een plaat die zich kon meten met het beste werk van de Simple Minds, maar het bleek bovendien een plaat die de meeste jonge honden in het genre het nakijken gaf. In afwachting van de opvolger van Graffiti Soul, lanceert Jim Kerr nu Lostboy! A.K.A Jim Kerr, de man’s eerste soloplaat. Het is een plaat waar ik met de nodige scepsis aan begon, maar voor de tweede keer binnen een jaar weet Jim Kerr me te overtuigen. Het verschil tussen een soloplaat van Jim Kerr en een plaat van de Simple Minds blijkt in de praktijk niet zo heel groot. In muzikaal opzicht klinkt het allemaal misschien net iets anders, maar door de herkenbare vocalen van Jim Kerr klinkt Lostboy! A.K.A Jim Kerr toch vooral als de Simple Minds met een andere toetsenist en gitarist. Kerr’s eerste soloplaat ligt duidelijk in het verlengde van Graffiti Soul, al grijpt Kerr solo misschien net wat meer terug op het vroege Simple Minds werk (denk aan Life In A Day, Reel To Real Cacophony, Empires And Dance en vooral Sister Feelings Call en Sons And Fascination). Het zijn platen waarop de Simple Minds nog wat nadrukkelijker teruggrijpen op muzikale helden als Magazine, Lou Reed, Roxy Music en David Bowie en bovendien flirten met invloeden uit de dansmuziek. Het zijn allemaal invloeden die ook op Lostboy! A.K.A Jim Kerr hoorbaar zijn. Met de beste wil van de wereld durf ik Lostboy! A.K.A Jim Kerr geen vernieuwende plaat te noemen, maar Kerr klinkt wel weer gedreven en gepassioneerd en niet zo uitgeblust als op de platen die de Simple Minds tussen 1987 en 2009 hebben gemaakt. Lostboy! A.K.A Jim Kerr is wat mij betreft een prima plaat, die je enerzijds mee terugneemt naar de creatieve hoogtijdagen van één van de belangrijkste bands uit de jaren 80, maar anderzijds ook behoorlijk eigentijds klinkt. Een plaat waar niet heel druk over hoeft te worden gedaan, maar die je op de een of andere manier wel steeds weer op zet. De muzikale wederopstanding van Jim Kerr duurt inmiddels meer dan een jaar en dwingt als je het mij vraagt respect af. Erwin Zijleman
Ik denk niet dat ik ooit naar een soloplaat van Simple Minds zanger Jim Kerr heb uitgekeken. Zelfs toen ik de band aan het begin van de jaren 80 heel hoog had zitten, was ik zeker niet kapot van zijn vocale capaciteiten en gingen mijn nekharen zelfs recht overeind staan van zijn Messias neigingen op het podium. Toen ik de Simple Minds een jaar of twee geleden zag worstelen op een benefietconcert op tv, had ik nog enig mededogen met de muzikanten van de band, maar genoot ik stilletjes van de ondergang van Jim Kerr. Jim Kerr’s wraak bleek nog geen jaar later echter mierzoet. Met Graffiti Soul leverden de Simple Minds vorig jaar een geweldige plaat af. Graffiti Soul bleek niet alleen een plaat die zich kon meten met het beste werk van de Simple Minds, maar het bleek bovendien een plaat die de meeste jonge honden in het genre het nakijken gaf. In afwachting van de opvolger van Graffiti Soul, lanceert Jim Kerr nu Lostboy! A.K.A Jim Kerr, de man’s eerste soloplaat. Het is een plaat waar ik met de nodige scepsis aan begon, maar voor de tweede keer binnen een jaar weet Jim Kerr me te overtuigen. Het verschil tussen een soloplaat van Jim Kerr en een plaat van de Simple Minds blijkt in de praktijk niet zo heel groot. In muzikaal opzicht klinkt het allemaal misschien net iets anders, maar door de herkenbare vocalen van Jim Kerr klinkt Lostboy! A.K.A Jim Kerr toch vooral als de Simple Minds met een andere toetsenist en gitarist. Kerr’s eerste soloplaat ligt duidelijk in het verlengde van Graffiti Soul, al grijpt Kerr solo misschien net wat meer terug op het vroege Simple Minds werk (denk aan Life In A Day, Reel To Real Cacophony, Empires And Dance en vooral Sister Feelings Call en Sons And Fascination). Het zijn platen waarop de Simple Minds nog wat nadrukkelijker teruggrijpen op muzikale helden als Magazine, Lou Reed, Roxy Music en David Bowie en bovendien flirten met invloeden uit de dansmuziek. Het zijn allemaal invloeden die ook op Lostboy! A.K.A Jim Kerr hoorbaar zijn. Met de beste wil van de wereld durf ik Lostboy! A.K.A Jim Kerr geen vernieuwende plaat te noemen, maar Kerr klinkt wel weer gedreven en gepassioneerd en niet zo uitgeblust als op de platen die de Simple Minds tussen 1987 en 2009 hebben gemaakt. Lostboy! A.K.A Jim Kerr is wat mij betreft een prima plaat, die je enerzijds mee terugneemt naar de creatieve hoogtijdagen van één van de belangrijkste bands uit de jaren 80, maar anderzijds ook behoorlijk eigentijds klinkt. Een plaat waar niet heel druk over hoeft te worden gedaan, maar die je op de een of andere manier wel steeds weer op zet. De muzikale wederopstanding van Jim Kerr duurt inmiddels meer dan een jaar en dwingt als je het mij vraagt respect af. Erwin Zijleman