The Pernice Brothers - Goodbye, Killer
Joe Pernice is nog altijd niet wereldberoemd, maar hij heeft inmiddels wel een buitengewoon fascinerend muzikaal oeuvre op zijn naam staan. Zijn carrière begon aan het begin van de jaren 90 met de cultband Scud Mountain Boys, waarmee Pernice in 1996 met Massachusetts een ware alt-country klassieker afleverde, waarna een aantal soloplaten en platen van Chappaquiddick Skyline en Big Tobacco het pad effenden voor The Pernice Brothers. The Pernice Brothers maakten tussen 1998 en 2006 een vijftal prachtige platen, met het uit 2001 stammende The World Won’t End als uitschieter. The Pernice Brothers bleken meesters in het maken van lome en gloedvolle popmuziek, die als een warme deken over je heen valt en waarbij het heerlijk wegdromen is. Ook het na een stilte van vier jaar verschenen Goodbye, Killer doet zo nu en dan dienst als muzikale warme deken, maar The Pernice Brothers komen op hun nieuwe plaat minstens net zo vaak met een ijskoude douche op de proppen. Ik weet niet door welke dalen Joe Pernice de afgelopen jaren is gegaan, maar het zijn geen beste jaren geweest vrees ik. Op Goodbye, Killer klinken de Pernice Brothers rauwer, donkerder en directer dan we van de band gewend zijn en dat is af en toe wel even wennen. In eerste instantie vond ik Goodbye, Killer dan ook een flinke tegenvaller met slechts een paar lichtpuntjes, maar na enige gewenning ben ik ook de songs van Pernice Brothers nieuwe stijl meer gaan waarderen. Ik hoor de band nog altijd het liefst het soort muziek maken waar de Pernice Brothers zo lang patent op hadden en gelukkig doen ze dit ook op Goodbye, Killer nog met enige regelmaat, maar aan de andere kant bestaat het leven niet alleen uit zonneschijn en is persoonlijk leed vaak een voedingsbodem voor mooie muziek gebleken. Eenmaal gewend aan de nieuwe stijl klinken de rauwere songs fris en oprecht en omdat ze flink contrasteren met de songs die aansluiten bij het soort songs dat The Pernice Brothers tot dusver maakten weten deze songs misschien nog wel meer dan in het verleden op te vallen door hun schoonheid. Ook Goodbye, Killer bevat weer een aantal lome alt-country songs van een bijna onwerkelijke schoonheid en dit aantal groeit. Goodbye, Killer duurt slechts een half uur en een aantal minuten hiervan is het doorbijten, maar desondanks is ook dit weer een waardevolle aanvulling op een opmerkelijk oeuvre, dat hopelijk na een veel minder langer pauze een passend vervolg krijgt. Erwin Zijleman
Joe Pernice is nog altijd niet wereldberoemd, maar hij heeft inmiddels wel een buitengewoon fascinerend muzikaal oeuvre op zijn naam staan. Zijn carrière begon aan het begin van de jaren 90 met de cultband Scud Mountain Boys, waarmee Pernice in 1996 met Massachusetts een ware alt-country klassieker afleverde, waarna een aantal soloplaten en platen van Chappaquiddick Skyline en Big Tobacco het pad effenden voor The Pernice Brothers. The Pernice Brothers maakten tussen 1998 en 2006 een vijftal prachtige platen, met het uit 2001 stammende The World Won’t End als uitschieter. The Pernice Brothers bleken meesters in het maken van lome en gloedvolle popmuziek, die als een warme deken over je heen valt en waarbij het heerlijk wegdromen is. Ook het na een stilte van vier jaar verschenen Goodbye, Killer doet zo nu en dan dienst als muzikale warme deken, maar The Pernice Brothers komen op hun nieuwe plaat minstens net zo vaak met een ijskoude douche op de proppen. Ik weet niet door welke dalen Joe Pernice de afgelopen jaren is gegaan, maar het zijn geen beste jaren geweest vrees ik. Op Goodbye, Killer klinken de Pernice Brothers rauwer, donkerder en directer dan we van de band gewend zijn en dat is af en toe wel even wennen. In eerste instantie vond ik Goodbye, Killer dan ook een flinke tegenvaller met slechts een paar lichtpuntjes, maar na enige gewenning ben ik ook de songs van Pernice Brothers nieuwe stijl meer gaan waarderen. Ik hoor de band nog altijd het liefst het soort muziek maken waar de Pernice Brothers zo lang patent op hadden en gelukkig doen ze dit ook op Goodbye, Killer nog met enige regelmaat, maar aan de andere kant bestaat het leven niet alleen uit zonneschijn en is persoonlijk leed vaak een voedingsbodem voor mooie muziek gebleken. Eenmaal gewend aan de nieuwe stijl klinken de rauwere songs fris en oprecht en omdat ze flink contrasteren met de songs die aansluiten bij het soort songs dat The Pernice Brothers tot dusver maakten weten deze songs misschien nog wel meer dan in het verleden op te vallen door hun schoonheid. Ook Goodbye, Killer bevat weer een aantal lome alt-country songs van een bijna onwerkelijke schoonheid en dit aantal groeit. Goodbye, Killer duurt slechts een half uur en een aantal minuten hiervan is het doorbijten, maar desondanks is ook dit weer een waardevolle aanvulling op een opmerkelijk oeuvre, dat hopelijk na een veel minder langer pauze een passend vervolg krijgt. Erwin Zijleman