Cat's Eyes - Cat's Eyes
Faris Badwan kennen we al een tijdje als zanger van de Britse band The Horrors, maar sinds kort timmert hij samen met de Canadese operazangeres (!) en multi-instrumentalist Rachel Zeffira ook aan de weg als Cat’s Eyes. Het duo debuteerde een paar maanden geleden in het Vaticaan (!), maar inmiddels zijn de muzikale verrichtingen van Badwan en Zeffira ook gewoon verkrijgbaar op cd en vinyl. De combinatie Badwan/Zeffira is op papier een hele bijzondere, maar werkt in de praktijk uitstekend uit. Ik was op voorhand bang voor muziek die overloopt van pretenties, maar het titelloze debuut van Cat’s Eyes blijkt een wonderschone plaat die op buitengewoon opvallende wijze een brug slaat tussen het verre verleden en het heden en bovendien op razend knappe wijze bijna tegenstrijdige genres met elkaar weet te verbinden. De muziek van Cat’s Eyes nodigt door de veelheid aan invloeden en haar veelzijdigheid uit tot “name dropping”. De BBC heeft dat dit keer het fraaist gedaan en komt met het volgende citaat op de proppen: “As an album, Cat’s Eyes is simply remarkable. Sounding like all the spectral and slightly "woooh" music of yore, its makers throw in additional elements of Nick Cave gothery, Julee Cruise, early 4AD spook, Italian horror soundtracks and the more otherworldly elements of prime 1960s pop such as Scott Walker and Bobbie Gentry. The result is a hazy, somnambulant treat”. Ik heb er niet al teveel aan toe te voegen, al is deze eerste aanzet tot het omschrijven van de muziek van Cat’s Eyes ook niet meer dan een eerste aanzet. Faris Badwan en Rachel Zeffira hebben zich nadrukkelijk laten beïnvloeden door de 60’s girlpop zoals deze door Phil Spector op de kaart is gezet, maar zijn ook niet vies van bijna New Age achtige klanken die herinneren aan de muziek van onder andere Clannad en Enya. Ook alles hier tussenin wordt meegenomen op een plaat die je blijft verbazen maar ook vanaf de eerste tot en met de laatste noot betovert. Ondanks het feit dat het experiment niet wordt geschuwd op de eerste plaat van Cat’s Eyes is de muziek van het duo behoorlijk toegankelijk. Met name de dromerige tracks beschikken over flink veel verleidingskracht en blijven ook nog eens lekker hangen. Rachel Zeffira is een geschoolde sopraan, maar ze klinkt op deze plaat toch vooral als een popzangeres, wat de muziek van Cat’s Eyes laagdrempeliger maakt dan je op basis van de eerste twee alinea's van deze recensie zult verwachten. Naast de veelheid aan invloeden en de mooie vocalen mag ook de bijzondere instrumentatie op het debuut van Cat’s Eyes niet onvermeld blijven. De klassieke instrumenten die Rachel Zeffira bespeelt worden hierin fraai gecombineerd en gecontrasteerd met de door Faris Badwan aangedragen elektronica, wat de muziek van Cat’s Eyes een uniek tintje geeft. Valt er dan helemaal niets negatiefs te zeggen over het debuut van Cat’s Eyes? Ja, met slechts 28 minuten is deze plaat veel te kort. Gelukkig kun je hem zo vaak opzetten als je maar wilt; het debuut van Cat’s Eyes wordt eigenlijk alleen maar mooier en spannender. Erwin Zijleman
Faris Badwan kennen we al een tijdje als zanger van de Britse band The Horrors, maar sinds kort timmert hij samen met de Canadese operazangeres (!) en multi-instrumentalist Rachel Zeffira ook aan de weg als Cat’s Eyes. Het duo debuteerde een paar maanden geleden in het Vaticaan (!), maar inmiddels zijn de muzikale verrichtingen van Badwan en Zeffira ook gewoon verkrijgbaar op cd en vinyl. De combinatie Badwan/Zeffira is op papier een hele bijzondere, maar werkt in de praktijk uitstekend uit. Ik was op voorhand bang voor muziek die overloopt van pretenties, maar het titelloze debuut van Cat’s Eyes blijkt een wonderschone plaat die op buitengewoon opvallende wijze een brug slaat tussen het verre verleden en het heden en bovendien op razend knappe wijze bijna tegenstrijdige genres met elkaar weet te verbinden. De muziek van Cat’s Eyes nodigt door de veelheid aan invloeden en haar veelzijdigheid uit tot “name dropping”. De BBC heeft dat dit keer het fraaist gedaan en komt met het volgende citaat op de proppen: “As an album, Cat’s Eyes is simply remarkable. Sounding like all the spectral and slightly "woooh" music of yore, its makers throw in additional elements of Nick Cave gothery, Julee Cruise, early 4AD spook, Italian horror soundtracks and the more otherworldly elements of prime 1960s pop such as Scott Walker and Bobbie Gentry. The result is a hazy, somnambulant treat”. Ik heb er niet al teveel aan toe te voegen, al is deze eerste aanzet tot het omschrijven van de muziek van Cat’s Eyes ook niet meer dan een eerste aanzet. Faris Badwan en Rachel Zeffira hebben zich nadrukkelijk laten beïnvloeden door de 60’s girlpop zoals deze door Phil Spector op de kaart is gezet, maar zijn ook niet vies van bijna New Age achtige klanken die herinneren aan de muziek van onder andere Clannad en Enya. Ook alles hier tussenin wordt meegenomen op een plaat die je blijft verbazen maar ook vanaf de eerste tot en met de laatste noot betovert. Ondanks het feit dat het experiment niet wordt geschuwd op de eerste plaat van Cat’s Eyes is de muziek van het duo behoorlijk toegankelijk. Met name de dromerige tracks beschikken over flink veel verleidingskracht en blijven ook nog eens lekker hangen. Rachel Zeffira is een geschoolde sopraan, maar ze klinkt op deze plaat toch vooral als een popzangeres, wat de muziek van Cat’s Eyes laagdrempeliger maakt dan je op basis van de eerste twee alinea's van deze recensie zult verwachten. Naast de veelheid aan invloeden en de mooie vocalen mag ook de bijzondere instrumentatie op het debuut van Cat’s Eyes niet onvermeld blijven. De klassieke instrumenten die Rachel Zeffira bespeelt worden hierin fraai gecombineerd en gecontrasteerd met de door Faris Badwan aangedragen elektronica, wat de muziek van Cat’s Eyes een uniek tintje geeft. Valt er dan helemaal niets negatiefs te zeggen over het debuut van Cat’s Eyes? Ja, met slechts 28 minuten is deze plaat veel te kort. Gelukkig kun je hem zo vaak opzetten als je maar wilt; het debuut van Cat’s Eyes wordt eigenlijk alleen maar mooier en spannender. Erwin Zijleman